Adam Gmurczyk: Istota Nacjonalizmu

W dawnych czasach, w epoce ciemnogrodu i kołtuństwa, matki straszyły swe pociechy czarnym ludem, który — jeśli będą niegrzeczne — przyjdzie i je zje. Dzisiaj za taką rasistowską propagandę można trafić za kratki, bo postępowa nauka przełomu wieków wykluczyła ponad wszelką wątpliwość fakt istnienia kanibalizmu w kulturach pozaeuropejskich. Mit zamorskich ludojadów został obalony, jednakże demoliberalni władcy świata, którzy ogół społeczeństw zwykli traktować jak dzieci — i to dzieci upośledzone na ciele i umyśle — pospiesznie wynaleźli potwora, groźbą nadejścia którego pragną zmusić maluczkich do pozostania pod swą cierpliwą i szczodrą opieką.

Współczesnym Frankensteinem stał się w propagandzie nowego wspaniałego świata nacjonalizm. A czym jest w rzeczywistości? Dla nacjonalizmu ideologicznym aksjomatem jest uznanie możliwości zgodnego rozwoju w ramach wspólnoty narodowej jednostek i grup społecznych. Jego naczelnym zadaniem jest praca nad scalaniem zbiorowości. Wspólnota nie jest tu traktowana jako mechaniczna suma jednostek. Jest całością, w której każdy — realizując swe cele — zarówno korzysta, jak i wzbogaca swoje życie o dokonania innych ludzi. Dążenie do naturalnej harmonii, to zasadnicza cecha nacjonalizmu.

Nacjonalizm wyrasta z głębokiej potrzeby rozwoju wspólnoty najwyższego typu, wspólnoty naturalnej — narodu. Jest ona bowiem czymś oczywistym, wytworzonym w sposób naturalny i dobrowolny. Istnieje dopóty, dopóki tworzący ją ludzie posiadają poczucie jedności (tak historycznej, jak i teraźniejszej), dopóki pragną ją nie tylko zachować, ale i rozwijać. Opierając się na tych naturalnych dążeniach nacjonalizm podkreśla prawa narodu do języka, kultury, terytorium i własnego, wytworzonego zgodnie ze swymi potrzebami państwa, do kształtowania życia społeczno-politycznego według własnego uznania. Takie spojrzenie na wspólnotę narodową obecne jest we wszystkich programach ruchów narodowych na świecie, lecz najpełniej wyraża się w tych nacjonalizmach, które mają swe korzenie w uniwersalistycznej doktrynie katolickiej. Wynika to z zasady oparcia życia narodu na formach naturalnych, wspólnych dla wszystkich ludzi wspólnoty. Katolicyzm w sposób doskonały kształtuje osobowość człowieka, przekazuje wartości, wedle których toczyć się powinno życie zarówno indywidualne, jak i zbiorowe. Nacjonalizm jest społeczną konsekwencją katolicyzmu. Pozbawiony źródła katolickiego uniwersalizmu często pozostaje jedynie odruchem, mogącym przerodzić się w polityczną dewiację.

Do czego nacjonalizm dąży? Przede wszystkim do zapewnienia wspólnocie możliwości rozwoju zgodnie z jej potrzebami. Wszystko, co temu się przeciwstawia, nacjonalizm bezwzględnie zwalcza. Nie przez próby niszczenia indywidualnych czy grupowych potrzeb, ale poprzez organizowanie życia zbiorowego w taki sposób, by umożliwić jak najpełniejszy udział wszystkich członków narodu w kształtowaniu życia publicznego — w tworzeniu autentycznych rządów powszechnych. Nie istnieje recepta na zorganizowanie idealnego życia zbiorowego. Natura ludzka uniemożliwia stworzenie ustroju doskonałego, lecz ta ułomność nie może powstrzymywać działań na rzecz budowy systemu najlepszego z możliwych. Doświadczenia historyczne, analiza popełnianych przez wieki błędów i osiągniętych sukcesów pozwalają określić model życia narodu, który najlepiej będzie mu służył. I tylko nacjonalizm może ukształtować ustrój, który rozstrzygać będzie wszelkie spory w sposób najwłaściwszy — zarówno dla jednostki, jak i dla wspólnoty. Odrzucając system walki klasowej, eliminując z życia publicznego siły destrukcyjnie oddziaływujące na narodową jedność — całą współczesną demokrację z jej filozofią subiektywizmu — propaguje nacjonalizm ustrój wolnościowy, zbudowany na mocnych podstawach wartości ponadczasowych, katolickich. Przyjmując, że podstawową wartością życia doczesnego jest naród, promuje jednocześnie rozwój i inicjatywę twórczą człowieka.

Nie da się ukryć: nacjonalizm, to całkowite zaprzeczenie demoliberalizmu, to prawdziwy czarny lud, który przyjdzie i pożre na śniadanie — razem z ogonem, rogami, kopytami i widłami — cały system globalistyczny. Bez względu na późniejsze kłopoty z trawieniem.

Adam Gmurczyk

Fragment z „Rewolucja integralna”, Biblioteka „Szczerbca” tom VI.

Przedruk całości lub części wyłącznie po uzyskaniu zgody redakcji. Wszelkie prawa zastrzeżone.