Adam Gmurczyk: Nasz najgorszy wróg

Jak skuteczna potrafi być tresura współczesnego człowieka zgodnie z oczekiwaniami demoliberalizmu pokazuje kwestia wchłonięcia Polski przez „unię europejską”. Oczywiście, to nie tak, że wszyscy Polacy padli ogłupiali na ołtarzu złotego cielca; może ta aberracja nie objęła nawet i połowy naszego narodu, niemniej ten typ mentalny rozprzestrzenia się w zastraszającym tempie. A jego najgroźniejszym nośnikiem jest przede wszystkim młode polskie pokolenie. Wina za ten stan rzeczy spada tu na wszystkich: na rodzinę, na Kościół, szkołę, zakłady pracy i państwo.

Nowy, demokratyczny sposób wychowania, jaki od kilku lat w Polsce zapanował, powiązał w jeden front siły, które w epoce realnego socjalizmu ścierały się ze sobą walce o ukształtowanie człowieka. Dom przestał być miejscem rodzinnym, a stal się biurem, w którym sprawą podstawową jest dobrze prowadzona rachunkowość. Bilans przychodów i rozchodów jest ważniejszy, niż czytana dziecku przed snem baśń z tysiąca i jednej nocy. Kościół, kontynuujący zabójczą linię II Soboru Watykańskiego, nie tylko skutecznie odstrasza wiernych od Boga, ale całkowicie umył ręce od kontaktów z człowiekiem. Nowa polityka kościelna wyrzuciła z Domu Pańskiego lekcje katechizacji, przenosząc je do szkół, gdzie – w najlepszym razie — traktowane są na równi z przymusową nauką matematycznych definicji. Młody człowiek stracił kontakt nie tylko z Wiarą, ale także fizyczną łączność ze swoją katolicką wspólnotą. To, czego nie udało się przez pół wieku osiągnąć komunistom, hierarchia uczyniła sama z siebie. A szkoła? Dziś, jak to ogłoszono „przygotowuje ona młodego obywatela do życia w nowej rzeczywistości państwa demokratycznego”. Do szafy schowano podejrzanych twórców kultury narodowej, zastępując ich całą plejadą staro-nowych mesjaszów cnoty egoizmu. Dzieła niegdyś zakazane — jako te, które burzą proletariacką świadomość — a czytane przez moje pokolenie „spod ławki”, pod ławką pozostały. Demokratyczny obywatel powinien bowiem być ulepiony z miękkiej gliny — musi umieć przystosować się do otaczającego go świata, jeśli nie chce w świecie tym zginąć. A na fundamentalizm, czyli wierność zasadom, miejsca w nim nie ma. I człowiek, opuszczający mury szkoły czy uczelni, adaptuje się do otoczenia robiąc to, do czego go wytresowano. A wyszkolono go dobrze: przyswoił sobie i język i styl myślenia niewolnika. Nowomowa kieruje jego słowami i zmysłami. On nigdy nie stara się zaprezentować swej wiedzy czy umiejętności — on „musi się dobrze sprzedać” szefowi czy firmie, w której chce znaleźć zatrudnienie. A jeśli już uda mu się „wkupić” i wspiąć na wyższy pułap nowej egzystencji (bo „wygryzł” konkurentów), to już sam, zaufany niewolnik, „kupuje” kolejnych biedaków. Lecz gdy choć o włos zechce wywyższyć się ponad swój stan, lub jeśli choć na chwilę da dojść do głosu swemu sumieniu, to strącony zostaje na samo dno piekła ubóstwa i ostracyzmu. Oto prawdziwy obraz życia III Rzeczypospolitej — liberalnego państwa demokratycznego.

Na tym ciemnym wizerunku widać jednak i jasne smugi. Bo nie całe młode pokolenie liberalizm zdołał jeszcze zadusić, nie wszystkie karki udało mu się przygiąć do ziemi. W awangardzie Sił Wartości maszerują wszak ludzie młodzi. Lecz szeregi te nie wzrastają w zbyt szybkim tempie — i to jest owa strefa niebezpieczeństwa, którą należy przełamać. Problem leży jednak w tym, że nie widać żadnej zorganizowanej akcji (poza narodowo-radykalną) prowadzonej w tym kierunku. Więcej nawet — po naszej stronie barykady zaczyna dominować styl pracy i propagandy przejmowany od przeciwnika, który zabójczy jest — w dalszej perspektywie — tylko i wyłącznie dla nas.

Rozpocząłem od sprawy „unii europejskiej” nie bez przyczyny. Zagrożenia ze strony „zjednoczonej” Europy wysuwa się bowiem na plan pierwszy krajowych zagadnień politycznych. Zrozumiałym jest więc nacisk, jaki na tę sprawę kładziemy w naszych działaniach. Tymczasem coraz częściej w szeregach obrońców niepodległości pobrzmiewać zaczyna nowa nuta, jakby żywcem przejęta z podręczników „europejskiej” propagandy. „Polaków niepodległość mało wzrusza” – twierdzą autorzy nowej „narodowej” propagandy, bezradnie kręcąc głowami. — „A coś przecież trzeba robić”. To fakt — „unia europejska” krainą wiecznej szczęśliwości nie jest na pewno. I prawdą jest również, że duch wielu naszych rodaków zmarniał i ciężko go ożywić. Lecz przekonywanie, że niewolnictwo jest złe tylko dlatego, że nie zabezpiecza potrzeb materialnych — a nie, iż jest złe samo w sobie — to prosta droga do narodowego ogłupienia, a nie odrodzenia. Sprowadzenie problemu narodowego bytu do prymitywnego „ja mieć—więc żyć” umacnia tylko kształtowaną przez liberalizm mentalność materialistyczną. Mniejsza z ludźmi dojrzałymi — lecz co z młodym pokoleniem, które, jak nigdy, potrzebuje prawdziwie patriotycznego wychowania? A i skuteczność takiej propagandy wydaje się wątpliwa. Bo co stanie się, jeśli w licytacji na dobrobyt siły „europejskie” przebiją „narodowe” zapewnienia, jeśli przedstawią piękniejszą wizję pełnego koryta? To takie trudne przecież nie jest — wszak miraże, to właśnie ich specjalność. Nigdy nie należy prowadzić wojny na warunkach przeciwnika. Jeśli wróg kieruje w naszą stronę broń automatyczną, to nie wahajmy się i walnijmy do niego z armaty. Bez obawy: system demoliberalny to nie mucha, więc trafimy go z łatwością.

Nie mamy najmniejszego powodu, by ukrywać swe przekonania i Sprawę, której służymy. Tak! Jesteśmy Katolikami, jesteśmy Polakami, jesteśmy Nacjonalistami — i jesteśmy z tego dumni! Chcemy żyć we własnym państwie, chcemy urządzić je zgodnie z naszymi potrzebami i na naszych warunkach. Nie chcemy być częścią świata niewolniczego, gdzie człowieka nie określa jego Wiara, Godność, Honor i Duma, a fałsz, zakłamanie, obłuda i służalczość. Nasze idee są, muszą być, wyraźnie wypisane na niesionych przez nas sztandarach — bez żadnych niedomówień i taktycznych ustępstw. A że nie wszyscy przyłączą się do nas? Trudno, ich strata.

Ktoś kiedyś powiedział: „odkryłem wroga i on to my”. Nasz przeciwnik, najgorszy wróg, zadomowił się w naszym własnym, spłaszczonym przez materializm sposobie myślenia. Jeśli chcemy zwyciężyć, to najwyższy czas wreszcie go zniszczyć.

Adam Gmurczyk

Fragment z „Rewolucja integralna”, Biblioteka „Szczerbca” tom VI.

Przedruk całości lub części wyłącznie po uzyskaniu zgody redakcji. Wszelkie prawa zastrzeżone.