Mateusz Piskorski: Polski „liberalny demokrata” na tropie „onuc”

Spalmy książkę. Pośmiejmy się, gdy ktoś zabija filozofa, a może – przez pomyłkę (?) – jego córkę. Zakażmy dyskusji. Wypowiedzmy kolejne, pełne nienawiści słowa. Oskarżmy, oplujmy, pozbawmy człowieczeństwa. A na koniec, z poczuciem mile spędzonego dnia, znów popieprzmy coś o „demokracji”, „tolerancji”, „wartościach europejskich”, „stolicy wolności”, „walce z faszyzmem”. Tak wygląda przeciętny dzień polskiego „liberalnego demokraty”, bojownika o wolność „naszych” i „waszych” (tych swoich), ale już nie tych Innych, jakże odrażających, ciemnych i obrzydliwych, bo przecież… „nie – naszych”.

Zastanawiam się coraz częściej, co może mnie z tymi ludźmi łączyć. Narodowość, obywatelstwo to rzeczy czysto umowne, symboliczne, czasem wyobrażone. Interesów wspólnych, podobnie jak większość Polaków, z tą grupą „poprawnościowych totalitarystów”, żyjących całkiem dostatnio z grantów, posad w administracji, honorariów od czołowych redakcji – też nie mam.

Momentem, który połączy nas wszystkich, będzie chwila, w której będzie już za późno. Tyle, że oni nigdy nie zdobędą się na przyznanie, jak bardzo się mylili. Gdy zacznie się walka o przeżycie, nadal opowiadać będą z dumą o tym, z jaką determinacją dążyli do ściągnięcia na nas wszystkich katastrofy. W imię ww. zestawu nic nie znaczących sloganów.

Może to już nieaktualne, a nawet staroświeckie. Na pewno niemodne. W sporach, jakie toczymy, zwykliśmy niegdyś odwoływać się do wiedzy, rozumu, doświadczeń i przykładów. To warunki racjonalnej dyskusji. Taka rozmowa z drugim człowiekiem pozwala na zrozumienie perspektywy Innego, nawet jeśli jest ona diametralnie odmienna od naszej. I czasem przychodzi się nam z nią zgodzić pod wpływem logicznej argumentacji. Mamy też emocje, o których powinniśmy nauczyć się mówić. Krótko mówiąc, rozmowa powinna zaczynać się tak:

- Nie zgadzam się z Tobą, bo (tu przytaczamy fakty, opinie, autorytety naukowe, własne doświadczenia i obserwacje) przeczą Twoim twierdzeniom. Czuję, że…

Tymczasem dziś zazwyczaj wygląda to tak:

- Jesteś zdrajcą, onucą, agentem, sprzedawczykiem, łajdakiem, złodziejem! Szatanem, nie-człowiekiem, zdychaj w bólu, gadzie!

I koniec, wypowiedź się kończy. Uszy nadawcy zatkane własnymi bluzgami, rozum w letargu.

Nie mam tu na myśli jakiejś konkretnej grupy ludzi o określonych poglądach. Problem dotyczy całego społeczeństwa, a nawet naszych indywidualnych relacji. I wiecie co? Nie chce mi się przekonywać kogokolwiek do czegokolwiek. Kontakt z drugim człowiekiem zaczyna być coraz częściej obcowaniem z żywym trupem, albo zaprogramowaną przez kogoś sztuczną nieinteligencją. Lepiej otworzyć książkę, włączyć muzykę i kontemplować coraz dłuższe wieczory.

Mateusz Piskorski

Źródło: facebook.com

Komentarz redakcji Nacjonalista.pl: W wielu sprawach nie zgadzamy się z Mateuszem Piskorskim i jego środowiskiem. Krytykowaliśmy je i krytykujemy, czasem mocno, ale zawsze kierując się względami ideowymi, a nie pustymi oskarżeniami lub osobistymi antypatiami. Opublikowane tutaj słowa (inne raczej nas nie interesują) są świetnym podsumowaniem szajby, jaka występuje w Polsce na masową skalę po 24 lutego 2022 roku. Mało kogo interesują fakty, a liczą się tylko inwektywy i „tropienie” z gorliwością czekistów. Choć w środowiskach nacjonalistycznych lub szerzej antysystemowych w Niemczech, Francji, Hiszpanii, Włoch i innych krajach występują różnice, często znaczne, w ocenie wojny na Ukrainie, nikt nie nawołuje do zamykania za poglądy, nikt (poza naprawdę zaburzonymi jednostkami) nie identyfikuje się bardziej z obcym krajem niż własną ojczyzną i rodakami.