Ernst Jünger był jedną z głównych postaci niemieckiej Rewolucji Konserwatywnej. W wieku 101 lat nawrócił się na katolicyzm, o czym po jego śmierci przypominał austriacki myśliciel i pisarz katolicki Erik Maria Anton Friedrich Ritter von Kuehnelt-Leddihn:
Od dawna już stał blisko naszej wiary i chciał nawet ochrzcić swojego syna Ernsta po katolicku, chociaż przeszkodziła mu w tym jego pierwsza żona. Sam zostałem wspomniany w jego dzienniku „Siebzig verweht” z lat 1981-1985 w związku z pojęciem Niepokalanego Poczęcia, które rozumiał mylnie (jak większość katolików zresztą). Żarliwie modliłem się o jego nawrócenie, które w końcu nastąpiło w 1996 roku, choć nie zostało podane do wiadomości publicznej. Oczywiście otrzymał godny katolicki pochówek.
Był błyskotliwym człowiekiem. Uważałem go za największego niemieckiego pisarza, choć we Francji (gdzie zwykle nazywano go prostu „E.J.”) cieszył się być może jeszcze większą sławą i uznaniem niż w Niemczech. W trakcie wojny światowej otrzymał order „Pour le Mérite“, po wojnie brunatni otaczali go szacunkiem jako bohatera, mimo to po wydaniu niezrównanego opowiadania „Na marmurowych skałach” uniknął uwięzienia w obozie koncentracyjnym jedynie dzięki wahaniu Hitlera. Również jego brat, Friedrich Georg, który prawie dorównywał mu talentem, był narażony na wielkie niebezpieczeństwo. Jünger był laureatem nagrody Goethego. Podczas wielkich uroczystości w Verdun Ernst Jünger wygłosił w towarzystwie prezydenta François Mitteranda i kanclerza Helmuta Kohla okolicznościową przemowę. W rewanżu obaj z nich złożyli wizytę temu wiekowemu, ale wciąż władającemu bystrym umysłem starcowi w jego siedzibie znajdującej się w Wilfligen przy zamku hrabiego Schenka von Stauffenberg (który 20 lipca 1944 roku dokonał próby zamachu na Hitlera)Niezwykły człowiek! Teraz spoczywa w Bogu, powołany do wieczności dożywszy prawie 103 lat, do wieczności, w którą od zawsze przecież wierzył!
Na podstawie: nacjonalista.pl/Leśne Zbiory
4 listopada 2021 o 10:29
Austriacki filozof polityczny i historyk idei Erik Maria Ritter von Kuehnelt-Leddihn urodził się 31 VII 1909 r. w Tobelbad k. Grazu, zmarł 26 V 1999 r. w Lans (Tyrol). Studiował prawo cywilne i kanoniczne w Wiedniu, następnie ekonomię i nauki polityczne w Budapeszcie, gdzie obronił doktorat, i ponownie teologię w Wiedniu. W 16 roku życia zaczął pisać do gazet m.in. do londyńskiego „Spectatora”. Kiedy miał 20 lat, został korespondentem jednego z węgierskich dzienników w bolszewickiej Rosji, gdzie spędził dwa lata. W 1935 r. przebywał w Anglii ucząc historii w jezuickim Beaumont College (Windsor). W 1937 r. ożenił się hrabiną Christiane Goess. W tym samym roku wyjechał do USA, gdzie wykładał w Georgetown University. Odwiedził Hiszpanię w trakcie wojny domowej. Po powrocie do USA kierował wydziałem historii w St. Peter´s College (Jersey City). Następnie wykładał na Fordham University i w Chestnut Hill College (Filadelfia). W 1947 r. powrócił do Austrii i zamieszkał w górskiej wiosce Lans. Poznawszy do 1955 r. wszystkie kraje europejskie, zaczął podróżować po innych kontynentach jako wolny pisarz, dziennikarz, wykładowca. Odwiedził ponad 100 krajów, niektóre kilkakrotnie, zbierając informacje, konwersując i dyskutując z „tubylcami”, w czym była mu pomocna znajomość języków: mówił płynnie ośmioma językami, znał biernie i potrafił się porozumieć jeszcze w jedenastu innych (m.in. znał język japoński, węgierski, hebrajski i polski). Współpracował z niemieckim wydawnictwem encyklopedycznym Brockhaus. Malował obrazy, od 1971 r. wystawiane w galeriach, fotografował, zbierał znaczki, uwielbiał podróżować autostopem. Jego książki, eseje i artykuły ukazywały się w 26 krajach świata w 15 językach.
.
W swoim największym i najsłynniejszym dziele – Wolność czy równość (Liberty or Equality) – zawarł ostrą krytykę demokracji. Uważał, że lud nie ma wystarczających kompetencji do wyboru odpowiedniej władzy, ze względu na rozpiętość między Scita – wiedzą jaką posiadają masy, jak również wybierana przez nie klasa polityczna (której członkowie nie są „politykami z zawodu”), a Scienda – wiedzą jaką należy posiadać, by należycie sprawować władzę, względnie oceniać decyzje rządzących. Przepaść ta pogłębia się stale i nieuchronnie, z racji niemożności zatrzymania postępu technologicznego, a co za tym idzie, ilości informacji jaką należy posiadać (Scienda). Jego zdaniem, demokracja, w zestawieniu z monarchią, jest ustrojem złym i niesprawiedliwym. Albowiem monarchia nie tylko opiera się na wzorze chrześcijańskiego ustroju społecznego, jakim jest rodzina i Kościół, ale również zapewnia więcej wolności. W tej samej książce von Kuehnelt-Leddihn analizował również źródła nazizmu w Niemczech. Jego zdaniem tych źródeł należy szukać m.in. w protestantyzmie i racjonalizmie czasów rewolucji francuskiej.
4 listopada 2021 o 10:30
Ernst Jünger (ur. 29 marca 1895 w Heidelbergu, zm. 17 lutego 1998 w Riedlingen) – niemiecki pisarz.
.
Ernst Jünger był niemieckim nacjonalistą, ale nacjonalizm pojmował na własny sposób. Podczas pierwszej wojny światowej jako żołnierz był wielokrotnie ranny i wyróżniany najważniejszymi odznaczeniami II Rzeszy, w czasie drugiej – już jako oficer – przebywał głównie w Paryżu. Jünger zachowywał dystans zarówno do NSDAP, do której nigdy nie przystąpił, jak i do osoby Hitlera. Powieść Jüngera Na marmurowych skałach postrzega się jako metaforyczną krytykę nazizmu.
.
Jünger przeprowadzał na sobie eksperymenty z wieloma narkotykami – m.in. jako jeden z pierwszych opisywał doświadczenia z LSD (znał się z jego odkrywcą, Albertem Hofmannem). Podróże pod wpływem psychodelików zainspirowały go do napisania Drogen und Rausch (Przybliżenia. Narkotyki i upojenie). Pisarz zajmuje się w niej filozoficznym aspektem odurzenia, ksiązka stanowi studium ludzkich transgresji i środków, za pomocą których ludzie przekraczali granice rzeczywistości. Ponadto pasją, która pochłaniała go przez całe życie, było zbieranie owadów.
.
Urodził się jako pierwsze dziecko aptekarza. W czasie jego dzieciństwa rodzina przenosiła się kilkakrotnie, między innymi do Hanoweru, gdzie Ernst uczęszczał do gimnazjum. Jako 18-latek pod wpływem książek opisujących przygody europejskich kolonizatorów w Afryce, zgłosił się do służby w Legii Cudzoziemskiej. Szybko jednak powrócił do Niemiec na skutek interwencji swojego ojca.
.
W 1914, po wybuchu wojny, zgłosił się na ochotnika do armii. W listopadzie 1915 został skierowany na front do Szampanii. Służył na froncie zachodnim, głównie we Francji. W ciągu kolejnych czterech lat czternastokrotnie był ranny, został odznaczony między innymi Krzyżem Żelaznym I klasy oraz Orderem Pour le Mérite – jako jeden z ostatnich. Był ostatnim żyjącym kawalerem tego orderu. Zakończył wojnę jako dowódca kompanii szturmowej w stopniu porucznika.
.
Po wojnie wydał swoje okopowe wspomnienia, które zostały entuzjastycznie przyjęte przez prawicową prasę. W 1923 zawiesił karierę w wojsku. Zajął się studiami – zoologią i filozofią – których jednak nie ukończył. Zwrócił się ku pracy pisarskiej i dziennikarskiej. Po przejęciu władzy przez nazistów odrzucił ich propozycje zajęcia miejsca w Reichstagu oraz członkostwa w tzw. akademii poetów (Dichterakademie). Pociągnęło to za sobą różne nieprzyjemności, m.in. przeszukanie mieszkania przez Gestapo.
.
W 1939 wydał powieść Na Marmurowych Skałach, która zapoczątkowała serię powieści fantastycznych w jego twórczości. Kolejne były: Heliopolis (1949), Szklane pszczoły (1957), Eumeswil (1977) oraz Problem Aladyna (1983). W Szklanych pszczołach Jünger poddał konserwatywnej krytyce rozwój techniczny – przeciwstawiał technikę naturze oraz zwrócił uwagę na zagrożenia ze strony postępu technicznego, a także na potrzebę przeciwdziałania im.
.
Po wybuchu wojny Jünger jako oficer Wehrmachtu został skierowany do stolicy okupowanej Francji, gdzie zajmował się cenzurą listów. W tym okresie nawiązał stały kontakt z przedstawicielami paryskich elit kulturalnych pozostałych po klęsce 1940 we Francji. Spotkał się m.in. z Jean-Paulem Sartrem i Picassem.
.
Po ostatecznej klęsce III Rzeszy pisarz nie zgodził się na wypełnienie denazyfikacyjnego kwestionariusza i otrzymał zakaz publikacji w brytyjskiej strefie okupacyjnej, który został uchylony w 1949. Wtedy mieszkał już w Wiflingen w Badenii-Wirtembergii. W dalszych latach swojego życia wciąż podróżował, brał udział w spotkaniach upamiętniających ofiary wojen, wydawał kolejne książki. Otrzymał wiele nagród literackich oraz niemieckich odznaczeń, w tym Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.
12 listopada 2021 o 12:28
Nawrócony w wieku 101 lat jak stał nad grobem i tak długo się opierał… mamy przyklasnąć czy się zasmucić?