life on top s01e01 sister act hd full episode https://anyxvideos.com xxx school girls porno fututa de nu hot sexo con https://www.xnxxflex.com rani hot bangali heroine xvideos-in.com sex cinema bhavana

Remigiusz Okraska: Rustykalna Arkadia w powieści Knuta Hamsuna

Promuj nasz portal - udostępnij wpis!

„Błogosławieństwo ziemi” — książka, którą Knut Hamsun napisał w 1917 r. to jedna z najpiękniejszych powieści przedstawiających starcie dwóch światopoglądów, stylów życia i systemów wartości: tradycyjnego oraz charakterystycznego dla epoki nowoczesnej, naznaczonej piętnem industrializmu, materializmu i ekonomizmu. Norweski pisarz, autor m.in. „Pana”, „Głodu” i „Misteriów”, w których silnie akcentował swą niechęć wobec „bezdusznej cywilizacji anglosaskiej” i realiów epoki przemysłowej oraz przywiązanie do życia według dawnych reguł, w roku 1920 został uhonorowany literacką Nagrodą Nobla właśnie za „Błogosławieństwo ziemi”.

Rosnące z upływem lat rozgoryczenie pisarza i nasilający się jego negatywny stosunek wobec nowoczesności i towarzyszących jej ideałów i sposobów egzystencji doprowadziły Hamsuna do akceptacji wielu założeń doktryny faszystowskiej, w której upatrywał czynnika mogącego powstrzymać ów nieubłagany „postęp”, jaki dokonywał się w łonie cywilizacji zachodniej od kilku stuleci, niszcząc po drodze jej rudymentarne i immanentne wartości. I choć norweski pisarz tragicznie się pomylił traktując nieodrodne dziecko epoki industrialnej, jakim był faszyzm niczym siłę w nią wymierzoną (za co zresztą zapłacił wysoką cenę: jako ponad 80-letniego i schorowanego starca zwycięzcy miłośnicy praw człowieka i tolerancji zamknęli go w szpitalu psychiatrycznym po zakończeniu II wojny światowej), to jednak zawarty w jego utworach potężny ładunek radykalnej i dogłębnej krytyki cywilizacji nowoczesnej każe zatrzymać się nad dorobkiem Hamsuna, zwłaszcza zaś nad jego najważniejszą częścią -„Błogosławieństwem ziemi”.

Abstrahując od samej akcji powieści i perypetii jej bohaterów należy stwierdzić, iż jest to przede wszystkim historia o człowieku i elementarnych składnikach godnego żywota: pracy, miłości, wierze, poświęceniu, wytrwałości, dążeniu do celu, przezwyciężaniu zła i słabości, honorze i dumie. A także — wracając do treści utworu — o mozolnej pracy na roli będącej niejako glebą, na której wyrastają wymienione uprzednio ideały i postawy. To właśnie uprawa ziemi i związane z nią przekształcanie człowieczego otoczenia (proces kulturotwórczy) przy jednoczesnym szacunku dla sił natury traktowanych jako współuczestnik tegoż procesu (nie zaś przeciwnik, którego należy za wszelką cenę pokonać), są takimi sposobami realizacji ludzkich zamierzeń, które Hamsun stawia za wzorzec godny naśladowania, zgodny z cechami charakteru człowieka i jego osobowością, przeciwstawianymi natomiast wynaturzonemu i anormalnemu stylowi życia warunkowanemu przez wzorce kulturowe cywilizacji przemysłowej.

Ukazane w powieści starcie dwóch kultur: dawnej, reprezentowanej przez głównego bohatera utworu — Izaka oraz nowej, symbolizowanej przez rabunkową eksploatację górskich złóż mineralnych i obyczajowe nowinki wdzierające się z impetem w tradycyjną wiejską wspólnotę (hedonizm, fascynacja blichtrem, próżniactwo, dzieciobójstwo, „wyzwolenie” kobiet, materializm, itp.), kończy się triumfem tej pierwszej. Odwieczne instynkty człowiecze i sprawdzone przez setki lat rozwiązania zwyciężają nowe uzurpacje i modne trendy. Hamsun zdaje się mówić, że mimo iż napór czynników rozkładowych wydaje się przemożny to jednak siła, upór i wierność mającym znacznie dłuższy rodowód wartościom są w stanie sprawić, że chwilowe zwycięstwo nowoczesnego etosu wkrótce zamieni się w jego spektakularną klęskę.

Cała akcja utworu koncentruje się wokół pracy na roli i towarzyszącego jej trudu, które wypełniają życie Izaka — pionierskiego osadnika, założyciela położonego w leśnych ostępach gospodarstwa. Krok po kroku realizuje on swoje zamiary: zakłada uprawne pola, buduje i powiększa domostwo, gromadzi sprzęt gospodarski — a wszystko to dzięki mozolnej pracy własnych rąk. Egzystencja jest tu związana z uprawą ziemi, dającą satysfakcję z dobrze wykonanej pracy i środki do życia. Cykle przyrodnicze i związane z nimi prace polowe i gospodarskie wyznaczają rytm życia, nadają mu smak i sens: „Izak z gołą głową i imieniem Chrystusa na ustach wyszedł na pola i siał; był ogromny i niezdarny jak pniak, do którego przyczepiono dwa ludzkie ramiona, ale w piersiach jego biło serce dziecka. Rzucał ziarno w nabożnym skupieniu, w pogodnej pokorze ducha, spełniał jakoby obrzęd mistyczny, religijny. Patrzajcie, oto ziarno wschodzi i zamienia się w kłos obfitujący w ziaren wiele, bardzo wiele i tak dzieje się na całej ziemi, wszędzie gdzie ziarno sieją. Na Wschodzie i w Ameryce, i w Gudbrandsdalu — ach, jakże wielka jest ziemia, a jakże maleńkie było pole obsiewane przez Izaka! Ale ono stanowiło ośrodek wszystkiego”.

Nie jest przy tym „Błogosławieństwo ziemi” jakąś ckliwo-sentymentalną historyjką o urokach wiejskiego życia, utrzymaną w „chłopomańskiej” konwencji bujdą o stylistyce sielankowatych obrazków z życia pastuszków. To realistyczna powieść o wsi takiej, jaka jest: o ciężkiej i mozolnej pracy, nieurodzaju, zmaganiach z przeciwnościami losu, zwątpieniu i rozpaczy. Ale i o wytrwałości, dążeniu do celu, radościach i sukcesach, zadowoleniu z dobrze wykonanej roboty. I o ciągłym obcowaniu z siłami przyrody, bytowaniu pośród natury, zrozumieniu jej praw i dostosowaniu do nich ludzkiej aktywności, o zachwycie nad pięknem zawartym w dziele stworzenia: „Na wsi każda pora roku przynosi swoje cuda, lecz wieczyste i niezmienne pozostają tajemnicze, niedocieczone rozhowory nieba i ziemi, ciemnia boru, łaskawość drzew…”.

Jest to także powieść o destruktywnych wpływach nowoczesnej, wielkomiejskiej kultury, która wprowadza chaos w życie wiejskiej wspólnoty. Miasto uformowane w duchu industrializmu i oddzielenia od przyrody, wysysa ze wsi wiele sił żywotnych deprawując jednostki i dokonując swoistej inwazji w postaci przybycia zastępów inżynierów i górników eksploatujących górskie złoża. Wieś traci wiele ze swej pierwotnej substancji kulturowej, lokalna społeczność targana jest chaotycznymi prądami, kruszy się i wydaje bliska rozpadu.

Są jednak w jej łonie pewne solidne siły mogące stać się punktem oparcia dla sanacyjnych procesów. To Izak z rodziną, którzy mimo wielu pokus trwają na swej ziemi rokrocznie wychodząc na pola wiosną i schodząc z nich jesienią; to także wywodzący się ze wsi, lecz obeznany z realiami wielkomiejskimi Geissler, który swymi posunięciami doprowadza do powstrzymania „postępu” na tym skrawku ziemi. Potrafi on dostrzec małość przedstawicieli nowoczesnego świata, kruchość ich rzekomo doskonałych dokonań oraz tragiczne następstwa hołdowania pewnym ideałom. Zwracając się do Sywerta, syna Izaka, tak opisuje ludzi z wielkich miast i jednego z ich przedstawicieli — inżyniera: „Wierzył w to, że im więcej kamieni zamieni na pieniądze, tym lepsza jego praca, a przy tym wyobrażał sobie, że im więcej cała okolica zarobi pieniędzy, tym większa jego zasługa. Jednego tylko nie dostrzegł, mianowicie, jak wszyscy razem z nim staczają się na dno. Nie pieniędzy potrzeba krajowi, kraj posiada ich aż nadto. Ale krajowi potrzebni są ludzie tacy, jakim jest twój ojciec. Takich ludzi brak krajowi! Jeżeli zważy się, że to, co powinno być środkiem do celu, ogół stawia sobie za cel i jeszcze się tym chlubi! Są oni wszyscy chorzy i zwariowani, nie pracują, nie znają pługa, a znają tylko hazard”.

Takim ludziom przeciwstawia Hamsun słowami Geisslera rolników, którzy dzień po dniu w mozole uprawiają ziemię zapewniając całemu społeczeństwu podstawy bytowania — pożywienie. Są oni niezbędni do prawidłowego funkcjonowania zbiorowości, w przeciwieństwie do ludzi z miast, którzy niejednokrotnie wykonują zajęcia zbędne, a nawet szkodliwe: „Tak tedy kroczycie razem z niebem i ziemią, z niebem i ziemią stanowicie jedność, jedność z całą tą przestrzenią, stanowicie opokę. Niepotrzebny wam miecz w garści, nie uzbrojeni, jesteście niezbędni z całą pewnością. Wy podtrzymujecie życie. (…) Macie wszystko, co wam do życia potrzebne, wszystko dla czego żyjecie, rodzicie się i rozmnażacie w dalszych pokoleniach, niezbędni jesteście na ziemi. Nie wszyscy są na ziemi niezbędni, ale wy jesteście niezbędni z całą pewnością. Wy podtrzymujecie życie. U was jedno pokolenie idzie w ślad za pokoleniem poprzednim, gdy jedno skona, następne zajmuje jego miejsce. W tym mieści się sens wieczności. I jakąż w zamian macie nagrodę? Bytowanie w nieskazitelnym prawie i nieskazitelnej sprawiedliwości, bytowanie w prawdziwej i szczerej postawie w stosunku do wszystkiego”.

Spokojna i wyważona egzystencja na wsi, praca na roli, wierność tradycji, przeciwstawione są szaleńczemu pędowi i brakowi umiarkowania, które charakteryzują kulturę miejską. I w efekcie to wieś triumfuje w powieści Hamsuna: kopalnia ulega likwidacji, a wiejska wspólnota potrafi przetrwać chwilowy zamęt. Zwycięsko z całej batalii wychodzi Izak, który trwając z uporem na swej ziemi nie odczuwa skutków zamieszania, jakie zapanowało po fiasku modernizacyjnych przedsięwzięć: „Tam kroczy Izak, kroczy przez pola i sieje. Izak, człowiek mocny, człowiek spiżowy. Ma na sobie przyodziewek własnej roboty, wełnę wziął z własnych owiec, a skórę na buty z własnych cieląt i krów. Według nabożnego zwyczaju kroczy przez pola z gołą głową i sieje (…). Nie przestrzegał ścisłości dat, nie myślał o nich i po cóż mu o nich pamiętać? Wszakże papierów wartościowych nie posiadał. Krzyżyki w kalendarzu służyły jedynie do oznaczania dnia, kiedy która z krów miała się cielić. Wiedział natomiast, że do św. Olafa na jesieni należało uładzić się ze sprzętem siana oraz wiedział, kiedy na wiosnę odbywa się targ na bydło i że w trzy tygodnie potem niedźwiedź opuszcza swą norę. I wtedy siew musiał spocząć w glebie. Izak — to chłop pustkowia z krwi i kości, z krwi i kości rolnik. Zmartwychwstały z dawnych wieków, ukazujący przyszłość, człowiek z pierwszej epoki rolnictwa, człowiek znany wzdłuż i wszerz, w górach i dolinach, człowiek dziewięćsetletni, a przecież znowu człowiek dzisiejszy. (…) Izak sieje… Zachodzące słońce oświeca ziarno rzucane pracowitą, świętą dłonią w szerokim łuku i ziarno spada na glebę niby deszcz złoty. I oto przybliża się Sywert, i bronuje, potem wałkuje i następnie ponownie bronuje. Las odwieczny i odwieczne góry stoją dookoła i przyglądają się zbożnej pracy. Wszystko jest tu potęgą i dostojnością, przyczyną i skutkiem, wielką celowością”.

Remigiusz Okraska

knuthamsun

Tekst ukazał się w piśmie „Rojalista – Pro Patria”.

Źródło: http://www.legitymizm.org/


Promuj nasz portal - udostępnij wpis!
Podoba Ci się nasza inicjatywa?
Wesprzyj portal finansowo! Nie musisz wypełniać blankietów i chodzić na pocztę! Wszystko zrobisz w ciągu 3 minut ze swoje internetowego konta bankowego. Przeczytaj nasz apel i zobacz dlaczego potrzebujemy Twojego wsparcia: APEL O WSPARCIE PORTALU.

Tagi: , , ,

Podobne wpisy:

  • 13 maja 2016 -- Czesław Kędzierski: Knut Hamsun – najwybitniejszy twórca Północy
    Wyjątkowy rodzaj geniuszu Hamsuna porywa od dawna czytelników wszystkich narodów cywilizowanych i stoi dziś na czele twórców Północy. Nie przebywa na wyżynach fantastycznych abstra...
  • 27 września 2012 -- Knut Hamsun – Błogosławieństwo ziemi
    "Błogosławieństwo ziemi" (1917), jedna z najwybitniejszych powieści XX wieku, która w 1920 r. przyniosła Hamsunowi literacką Nagrodę Nobla, jest dziełem skupiającym w sobie najwart...
  • 24 kwietnia 2018 -- Knut Hamsun: Krew i Ziemia – tradycyjne życie
    Oprócz tego przyniosła Inger swoje rzeczy i inne cudowności, a więc zwierciadełko, sznur pereł szklanych, gręplę i kołowrotek. Hej, jeśli tak dalej pójdzie, zapełni się wszystko od...
  • 23 stycznia 2021 -- Knut Hamsun: Polowanie w lasach Północy
    Pewien człowiek zapytał mnie, czy już nie poluję; nie słyszał bowiem ani jednego strzału w lasach górskich, chociaż dwa dni już przeleżał w zatoce, łowiąc ryby. — Nie, nie polował...
  • 23 sierpnia 2010 -- Knut Hamsun – Marzyciele
    ‎"Nieśmiertelne na świecie mogą być jedynie wiara i marzenia" (św. Tomasz z Akwinu) Hermetyczna i typowa wioska rybacka na północy Norwegii i ludzie żyjący w niej odwiecznym rytme...
Subscribe to Comments RSS Feed in this post

4 Komentarzy

  1. „W moim, nazbyt już chyba długim życiu, we wszystkich tych krajach, w których bywałem, pośród wszystkich narodów, z którymi miałem do czynienia, zawsze i niezmiennie przechowywałem i czciłem w swoim sercu ojczyznę. I nadal zamierzam ją tam przechowywać, w oczekiwaniu na sąd ostateczny nade mną.
    Knut Hamsun
    .
    Jednym z największych krytyków mieszczańskiego komercjalizmu i industrialnej cywilizacji, leżących u podstaw dwudziestowiecznego systemu demokracji liberalnej, był laureat literackiej nagrody Nobla – Knut Hamsun. Jego bezlitosna krytyka systemu liberalno-demokratycznego i wsparcie, jakiego udzielił faszyzmowi, sprawiło, iż stał się dla wielu „wrogiem publicznym” [1]. W dniu 26 maja 1945 roku do jego majątku w Nörholm przybył komisarz norweskiej policji, informując pisarza o nałożeniu nań 30-dniowego aresztu domowego. Przed upływem tego terminu 86-letni Hamsun – mimo braku symptomów jakiejkolwiek choroby – przeniesiony został 14 czerwca na zamknięty oddział zakaźny szpitala w pobliskim Grimstad. Natomiast jego 64-letnia żona Maria kilka dni wcześniej została umieszczona w więzieniu dla kobiet w Arendal. Uwięzieni zostali również obaj jego synowie, Tore i Arild (ten drugi służył w latach wojny jako ochotnik na froncie wschodnim). Internowany przez liberalnych demokratów i izolowany przez nich od społeczeństwa, Hamsun rozpoczął pisanie dziennika, który stał się podstawą dla autobiograficznej powieści Paa gjengrode Stier (Na zarośniętych ścieżkach, 1949), opisującej przeżycia trzech kolejnych lat [2]. Ta ostatnia napisana przezeń powieść stanowiła jego duchowy testament.
    .
    Tymczasem w liberalno-demokratycznej prasie norweskiej toczyła się pełna wykalkulowanej, politycznej nienawiści kampania propagandowa skierowana przeciw jego osobie. Gazety w histerycznym tonie pytały, jak długo jeszcze „jeden z największych zdrajców” chodzić będzie na wolności. Do tej nagonki liberalnych demokratów na pisarza przyłączyła się również prawicowa gazeta „Aftenposten”, na łamach której Hamsun zabierał w przeszłości wielokrotnie głos w sprawach publicznych. 24 czerwca 1945 roku dziennik ten opublikował bezprecedensową wypowiedź sędziego Sądu Najwyższego, K. Fr. Broggera, który oświadczył, że winą Hamsuna było to, iż „w służalczej uniżoności schylił czoło przed niemieckim barbarzyńcą, Adolfem Hitlerem”.”
    http://www.tomaszgabis.pl/2012/11/26/mariusz-pawelec-knut-hamsun-patriarcha-konserwatywnej-utopii/

  2. „Knut Hamsun is a mystery. While almost all his works have been translated into French, while there have been quite a few movie and television adaptations, while—unlike so many others—his books are “neither out-of-date nor obsolete” (Hubert Nyssen), he is still ignored by the French public.
    .
    The 1920 Nobel Laureate in literature, often compared with Dickens, Ibsen, or Gorky, Knut Hamsun was not, however, merely the renovator of the Norwegian language and the great Norwegian writer of the 20th century—which is already a lot. In his Foreword to the American edition of Hunger, Isaac Bashevis Singer (who translated Victoria into Yiddish), wrote that “all modern literature of this century finds its source here.”
    .
    And it is for this very reason that he was admired and hailed by writers as different as Thomas Mann, Henry Miller, Octave Mirbeau, André Gide, John Galsworthy, André Breton, H. G. Wells, Bertolt Brecht, Franz Kafka, Robert Musil, D. H. Lawrence, or Jean Paulhan.”
    https://counter-currents.com/2011/08/knut-hamsun-3/

  3. „After fifty years of being confined to the Orwellian memory hole created by the Jews as part of their European “denazification” process, the work of the Norwegian author Knut Hamsun — who died in 1952 — is reemerging to take its place among the greatest European literature of the twentieth century. All of his major novels have undergone English-language reprints during the last two years, and even in his native Norway, where his post-1945 ostracism has been most severe, he is finally receiving a long-overdue recognition.
    .
    Of course, one debilitating question still remains for the great and good of the European liberal intelligentsia, ever eager to jump to Jewish sensitivities. As Hamsun’s English biographer Robert Ferguson gloomily asked himself in 1987: “Could the sensitive, dreaming genius who had created beautiful love stories . . . really have been a Nazi?” Unfortunately for the faint hearts of these weak-kneed scribblers, the answer is a resounding “yes.” Not only was Knut Hamsun a dedicated supporter of Adolf Hitler and the National Socialist New Order in Europe, but his best writings — many written at the tail end of the nineteenth century — flow with the essence of the National Socialist spirit and life philosophy.”
    https://counter-currents.com/2011/08/knut-hamsun-and-the-cause-of-europe/

  4. „Knut Hamsun, 1859–1952, has had a decisive impact on the course of twentieth century literature, both in Europe and America, yet was for decades little discussed let alone honored even in his native Norway.

    Ernest Hemingway tried to emulate him as did Henry Miller, who called Hamsun “the Dickens of my generation.” Thomas Mann wrote, “never has the Nobel Prize been awarded to one so worthy of it.” Herman Hesse called Hamsun his favorite author.”
    https://counter-currents.com/2011/08/knut-hamsun-2/

Zostaw swój komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *

*
*