Wielu katolików nie pojmuje całej głębi problemu stworzonego przez Soborową Rewolucję Soboru Watykańskiego II (1962-1965) w Kościele Katolickim. Gdyby lepiej znali historię Kościoła, byliby mniej kuszeni liberalizmem, by myśleć, że Sobór nie był całkiem taki zły, albo „sedewakantyzmem”, by myśleć, że władze Kościoła nie są już jego władzami. Czy Pan Jezus kwestionował religijny autorytet Kajfasza albo cywilny autorytet Poncjusza Piłata?
Problem jest głęboki dlatego, że ukryty jest pod długimi wiekami historii Kościoła. Gdy na początku XV wieku św. Wincenty Ferreriusz (1357-1419) głosił w całej Europie, że bliski jest koniec świata, wiemy dziś, że pomylił się o ponad 600 lat. Jednakże Bóg potwierdził jego głoszenie pozwalając mu na dokonanie tysięcy cudów i wielu tysięcy nawróceń. Czy Bóg potwierdzał nieprawdę? Precz z taką myślą! Prawda jest taka, że Święty prawidłowo rozeznawał, ukryte w upadku końca Średniowiecza, jawne i prawie całkowite zepsucie naszych własnych czasów, co jest swoistą próbą generalną całkowitego zepsucia końca świata.
Potrzeba było czasu, Bożego czasu, kilku wieków, by owo ukryte zepsucie stało się jawne dlatego, że w regularnych odstępach czasu Bóg postanawiał powoływać Świętych w celu powstrzymania owej równi pochyłej, szczególnie zastęp słynnych Świętych, którzy poprowadzili Kontrreformację XVI wieku. Nie zabrałby jednakże wolnej woli ludziom, tak, że jeśli nie chcieliby pozostać na wyżynach Wieków Średnich, nie zmusiłby ich do tego. Zamiast tego pozwoli Kościołowi, przynajmniej w pewnym stopniu, dostosować się do czasów, ponieważ istnieje on dla ratowania dusz dzisiejszych, a nie chwalebnych osiągnięć przeszłych.
Dwoma przykładami mogą być molinistyczna teologia, za sprawą Lutra i Kalwina praktycznie konieczna, aby zapewnić obronę wolnej woli, oraz konkordat 1801 roku, za sprawą Rewolucyjnego Państwa konieczny dla Kościoła we Francji, by mógł w ogóle funkcjonować publicznie. Otóż, i molinizm i konkordat były kompromisami z ówczesnym światem, ale oba umożliwiły zbawienie wielu dusz, choć Kościół nie pozwolił żadnemu z nich na podkopanie zasad, które pozostały święte: Boga jako Czystego Aktu i Chrystusa jako Króla Społeczeństwa. Jednakże, oba kompromisy pozwoliły na pewne shumanizowanie boskiego Kościoła i oba przyczyniły się do stopniowego zsekularyzowania Chrześcijaństwa (ang. Christendom, łac. Christianitas). Zaiste kompromisy mają konsekwencje.
Gdyby więc powolny proces humanizacji i sekularyzacji zaszedł za daleko w owym świecie, wyłącznie z którego mężczyźni i kobiety powołani są przez Boga do służby Jego Kościołowi, z trudem wstąpiliby do Jego służby bez silnej dawki radioaktywnego liberalizmu w swych kościach, która z kolei domaga się mocnego antidotum w ich formacji religijnej. Naturalnie podzieliliby instynktowne przekonanie prawie wszystkich im współczesnych, że rewolucyjne zasady i ideały świata, z którego pochodzą są normalne, podczas gdy ich formacja religijna przeciwna temu światu wydawałaby się pobożna, ale fundamentalnie nienormalna. Tacy mężczyźni i kobiety Kościoła mogliby być nadchodzącą katastrofą. Katastrofa ta uderzyła w połowie XX wieku. Wielka część 2000 katolickich biskupów świata radowała się zamiast się zbuntować, gdy Jan XXIII jasno wyraził, że porzuca antynowoczesny Kościół.
Nikt zatem, kto pragnie uratować swą duszę nie powinien iść za nimi lub ich następcami, ale z drugiej strony ci ostatni są tak przekonani, że są normalni w stosunku do czasów nowoczesnych, że nie są tak winni, jak byliby we wcześniejszych czasach za niszczenie Kościoła Chrystusowego. Błogosławione katolickie dusze, które są w stanie nienawidzić ich błędy, ale dalej szanować ich urząd.
bp Richard Williamson
Żródło. Tłumaczył z języka angielskiego Pelagius Asturiensis
Najnowsze komentarze