Ramiro de Maeztu (1874-1936) był cenionym dyplomatą, wpływowym eseistą, czołowym przedstawicielem Pokolenia ’98 i ważnym teoretykiem nacionalcatolicismo. Początkowo związany ze środowiskami socjalistycznymi i liberalnymi, współtworzył słynną literacką „Grupę Trzech”, odwołującą się do idei modernistycznych i liberalnego nacjonalizmu. Pod wpływem wszakże doniesień o rewolucji bolszewickiej i lektury dzieł Juana Donoso Cortesa porzucił tradycję liberalną i podjął się obrony wartości katolickich i konserwatywnych, słynąc zwłaszcza z obrony idei Hispanidad.
„Obrona Hispanidad wywarła fundamentalny wpływ na hiszpańską myśl polityczną. Autor – samouk, znamienity przedstawiciel słynnego „pokolenia 1898” wywodzący się z mieszanej baskijsko-angielskiej rodziny zwrócił w niej uwagę na szczególne stosunki, jakie przez wieki łączyły Półwysep Iberyjski z ludami, narodami, a wreszcie państwami obu Ameryk. Jako znawca tej problematyki nie tylko od strony teoretycznej, ale również praktycznej (piastował funkcję ambasadora w Buenos Aires) przedstawił dość kompletny obraz znaczenia tych relacji dla obu stron. Ta łączność opierająca się na doświadczeniu wspólnego dziedzictwa: kulturowego, językowego i religijnego, była jednak nie tylko kwestią historyczną, ale i stała się ważnym motorem do zacieśnienia współpracy także w okresie późniejszym”.
(z recenzji dr Bartosza Kaczorowskiego)
Gdyby idee antytradycjonalistyczne były warte więcej niż nasza tradycja, ta ostatnia stałaby się czymś w rodzaju prehistorii, tylko trochę lepiej znanej. Do tego właśnie zamierzano doprowadzić w ostatnich latach nazywając Hiszpanów, którzy miłują chwałę przeszłości, „jaskiniowcami”. Ale na pytanie o racje idei, które uznaje się za nowe, wrogowie muszą zamilknąć, jeśli nie chcą się pogrążyć w jałowej retoryce. Bo drzewo poznaje się po owocach, a ich owoców nie widać. Ani filozofii, która mogłaby się obronić, ani zadowalającego systemu prawa, ani dobrobytu ludzi, ani wielkiej sztuki, ani historii, ani poezji. Niemilknąca trágala, nieustanna groźba, permanentna zniewaga. Czy to są racje nowych idei? Sztuka dla sztuki? W żadnym kraju nie stworzyła ona wielkiego dzieła. Ekonomia oparta na indywidualizmie? To ona właśnie rodzi kwestię społeczną. Socjalizm? Rujnuje ludy. Demokracja? Jest niezdolnością do rządzenia. Duchowy liberalizm? Jest triumfem oszczerstwa. Matura encyklopedyczna? Podobnie jak prawie cały budżet na edukację publiczną, służy jedynie wpojeniu w ludzkie umysły strachu przed pracą. Powtórzmy sobie na pocieszenie, że większość z tych rzeczy dotarła do nas dzięki ludziom dobrej woli, którzy wyruszyli w świat szukając tego, czego nam potrzeba. Ale nie zapominajmy, że towarzyszyli im i nakłaniali ich do tego ludzie pełni urazy, zaprzańcy, nienormalni, którzy kierowali się impulsami wyłącznie destrukcyjnymi, i którym, jak się wydaje, nie wystarczyło rozbicie w drzazgi najszczodrzejszego i najbardziej humanitarnego imperium, jakie kiedykolwiek znał świat.
3 stycznia 2022 o 11:19
Ramiro de Maeztu y Whitney, 1szy hrabia de Maeztu (ur. 4 maja 1874 roku w Vitoria-Gasteiz, zm. 29 października 1936 roku w Madrycie) hiszpański dziennikarz, dyplomata, polityk i myśliciel polityczny. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli tzw. pokolenia ’98.
.
De Maeztu urodził się i wychował w mieszanej kubańsko-baskijsko-szkockiej rodzinie – stąd przez całe życie mówił i pisał płynnie po angielsku. Jego młodszy brat, Gustaw, został sławnym malarzem, natomiast siostra – Maria, aktywistką feministyczną[2]. Jako młody człowiek Ramiro był świadkiem kompromitacji państwa hiszpańskiego w wojnie ze Stanami Zjednoczonymi (kwiecień – sierpień 1898 roku), wskutek której Hiszpania utraciła ostatnie duże posiadłości kolonialne – Kubę i Filipiny. Pod wpływem rzeczonej klęski wykształcił się ruch polityczny, nazwany „pokoleniem ’98″, do którego zalicza się także de Maeztu.Był samoukiem, nigdy nie ukończył formalnej edukacji.
.
W 1905 roku Ramiro de Maeztu wyjechał do Londynu jako korespondent prasowy. Jeszcze przed wybuchem pierwszej wojny światowej odwiedził Paryż i Berlin, natomiast już w jej trakcie pisał artykuły do brytyjskiej gazety „New Age”.
.
W 1919 roku powrócił do Hiszpanii, gdzie stał się wielkim zwolennikiem dyktatury generała Primo de Rivery. W 1927 roku został mianowany ambasadorem Hiszpanii w Argentynie.
.
Po obaleniu w 1931 roku dyktatury generała Primo de Rivery, de Maeztu zaangażował się w powstanie czasopisma i stowarzyszenia o tych samych nazwach: Acción Española. Celem powstania Akcji Hiszpańskiej było zjednoczenie rozdrobnionych nurtów prawicy hiszpańskiej (rodzin politycznych) – od karlistów po falangę. Nurty te, w zamyśle de Maeztu, miały porzucić swoje wewnętrzne spory, w dobie zagrożenia komunizmem w II Republice. Próba ta, choć nieudana, może być interpretowana jako powstanie ideowego podłoża pod przyszły obóz frankistowski podczas wojny domowej.
.
Niedługo przed rozpoczęciem wojny domowej związał się z partią Renovación Española(ang.) (pol. Odnowa Hiszpańska) o profilu konserwatywno-monarchistycznym, z ramienia której w 1933 roku został deputowanym do Kortezów.
.
30 sierpnia 1936 roku został aresztowany przez milicjantów Frontu Ludowego, a następnie w nocy z 28 na 29 października – został przez nich rozstrzelany, najprawdopodobniej w bramie cmentarza dzielnicy Aravaca.
.
Został nazwany przez poetę José María Pemán „Kapitanem Krucjaty” (w sferach prawicowo-katolickich wojnę domową nazywano „ostatnią krucjatą”). W 1948 roku w Madrycie powstał Instytut Ramiro de Maeztu. W 1974 roku generał Franco utworzył dziedziczne hrabstwo de Maeztu, nadając pisarzowi ten tytuł i tytułując go „obrońca Hispanidad, żarliwy katolik, znakomity pisarz, filozof i myśliciel, niestrudzony bojownik o jedność i wielkość Ojczyzny, za której sprawę ofiarował swoje życie”.