„Oni” zdecydowanie ich nie lubią, a najchętniej prześladowaliby wszystkich, którzy o nich wspominają. Mowa o słynnych „Protokołach Mędrców Syjonu”. Oficjalna historiografia zwycięzców ostatniej wojny światowej mówi, że zostały one sfabrykowane przez Piotra Iwanowicza Raczkowskiego oraz Matwieja Wasiliewicza Gołowinskiego, rosyjskiego współpracownika cara Mikołaja II, na zamówienie Ochrany, tajnej policji politycznej Imperium Rosyjskiego.
Pierwsze publiczne wydanie „Protokołów Mędrców Syjonu” miało miejsce w okresie sierpień – wrzesień 1903 r. w rosyjskiej gazecie „Russkoje Znamja (ros. „Русское знамя”) wydawanej w stolicy Imperium Rosyjskiego – Petersburgu. Założycielem i wydawcą gazety był Paweł Aleksandrowicz Kruszewan. W grudniu 1905 roku w Petersburgu tekst ukazał się po raz pierwszy w formie książkowej. Autor publikacji nie jest wymieniony na okładce książki, był nim jednak najprawdopodobniej współpracownik Kruszewana Georgij Wasiliewicz Butmi. W styczniu 1906 roku ukazało się kolejne wydanie tej samej wersji tekstu, tym razem z Butmim jako autorem W tym samym czasie „Protokoły” zostały załączone do książki prawosławnego mistyka Siergieja Nilusa „Wielkie w małym i Antychryst” (ros. Великое въ маломъ и Антихристъ), będącej traktatem mistycznym, który był skierowany do cara. Edycja Nilusa wzbudziła uznanie rosyjskiego kościoła prawosławnego (cerkwi moskiewskiej) i była przez nią propagowana, nakazano między innymi odczytać tekst „Protokołów” we wszystkich cerkwiach prawosławnych w Moskwie.
W okresie międzywojennym „Protokoły” były szeroko dystrybuowane w kręgach nacjonalistycznych i katolickich w całej Europie. Wspomnijmy tylko, że w Hiszpanii publikował je Onesimo Redondo Ortega, w Rumunii przetłumaczył Ion Moţa, zaś w Polsce wielokrotnie wspominali o nich w swoich książkach dwaj wybitni kapłani – ks. dr Stanisław Trzeciak i ks. prof. Józef Kruszyński. Po 1945 roku książkę rekomendowali prezydent Egiptu Gamal Abdel Naser i przywódca Libii Muammar Kaddafi. Tłumaczenia „Protokołów” cieszą się także ogromną popularnością w Iranie. W Grecji dokument niejako powrócił z zapomnienia dzięki naszym przyjaciołom ze Złotego Świtu, którzy rekomendują go jako lekturę dla Politycznych Żołnierzy.
Nie ma tak naprawdę dziś żadnego znaczenia, czy dokument jest prawdziwy, czy jest fałszywką. Zresztą już przed wojną Julius Evola we wstępie do włoskiego wydania słusznie pisał: „Zagadnienie autentyczności tego dokumentu jest drugorzędne i musi być zastąpione przez bardziej poważną i zasadniczą kwestię jego prawdomówności”. Spójrzmy na demoliberalną rzeczywistość krajów tzw. Zachodu. Kogo nie można krytykować? Kto kontroluje największe mocarstwo na świecie? Czy rzeczy opisane w „Protokołach Mędrców Syjonu” nie są codziennością?
„Protokoły Mędrców Syjonu” na Nacjonalista.pl – czytaj!
Najnowsze komentarze