life on top s01e01 sister act hd full episode https://anyxvideos.com xxx school girls porno fututa de nu hot sexo con https://www.xnxxflex.com rani hot bangali heroine xvideos-in.com sex cinema bhavana

Lucien Rebatet: Céline i jego antyżydowska furia

Promuj nasz portal - udostępnij wpis!

Styczeń 1938. Najświetniejszy okres naszego faszystowskiego tygodnika „Je suis partout”. W słuchawce głos jednego z moich najbliższych współpracowników, P. A. Cousteau: „Stary, posłuchaj tego!: >>Żydzi! Stać! Dosyć tego…<<.”

W ten sposób dowiedziałem się o wybuchu tej bomby. Bagatelles pour un massacre [Przyczynki do pogromu]. Jedyna z książek Louis-Ferdinanda, którą nasza nieliczna załoga przyjęła z niepohamowanym entuzjazmem. Ta sensacyjna niespodzianka – po tym autorze można się było spodziewać wszystkiego, z wyjątkiem podobnego manifestu – stała się dla nas nadzwyczajnym wsparciem: to przecież pisarz zaliczany do skrajnej lewicy, mimo że dał wyraz swojemu rozczarowaniu komunizmem, człowiek z ludu, zaciekły naturalista, ateista, jeden z tych, którego zupełnie nie podejrzewano by o reakcjonizm. Podjąłem z Brasillachem wyścig, kto z nas napisze pierwszy o Bagatelles, on w „L’Action française”, ja w „Je suis partout”. Myślę, że Robert wyprzedził mnie nieznacznie.

Wytrwali i rozumni przyjaciele Céline’a mówią dzisiaj o jego dwóch antysemickich pamfletach jako o niewytłumaczalnej aberracji, jako o literackim wybryku. Sam Céline, bezbłędnie wyczuwając, że nawet najbardziej zuchwałe błazenady mają obecnie szansę zyskania wiarygodności, oświadczył zimno w roku 1957, że potworność oszczerstwa rozbrajała Bagatelles i l’Ecole des cadavres, że w drapieżności oskarżenia można się było dopatrzyć mowy obrońcy.

Piszę te słowa przede wszystkim po to, aby przywrócić pewne niezbite fakty. Sugerowano niekiedy, że pierwszą przyczyną antyżydowskiej furii Céline’a były malwersacje izraelskiego finansisty popełnione na dochodach z Podróży i ze Śmierci na kredyt. Nie wydaje się to niemożliwe, Bardamu miał zwyczaj uogólniać osobiste porażki, do końca żywił kilka niewygasłych uraz. Ale to wyjaśnienie, poprzez swoją małostkowość, wydaje się niewystarczające. Znalazły się pewne błyskotliwe umysły, które poddały torturom dialektykę, aby udowodnić, że to antysemici wymyślili Żydów. Te spekulacyjne akrobacje są zbyt niezręczne, aby pozwalały zapomnieć, że w okresie czterech czy pięciu lat poprzedzających wojnę, Paryż był w osiemdziesięciu procentach antysemicki, od komunistów z Billancourt po „królewskich gazeciarzy”. Piszę o tym dosyć swobodnie, bo wydaje mi się, że kwestia żydowska od dawna należy do przeszłości. Ale historia pozostaje nieubłagana; pomiędzy rokiem 1935 a rokiem 1939 stanęliśmy wobec jednomyślnego spisku Izraela, który zamierzał wydać wojnę Hitlerowi. Antymilitarystyczni republikanie, jak Déat, czy zwolennicy Maurrasa mojego pokroju nie byli wielbicielami reżymu Trzeciej Rzeszy: wręcz przeciwnie. Ale przerażały nas straszliwe konsekwencje takiej wojny, a dalszy bieg historii wykazał, jak bardzo obawy te były uzasadnione. Słuszniejsza wydawała nam się droga pertraktacji z Hitlerem, a w każdym razie uważaliśmy, że nie należy go prowokować. Inni natomiast, myślę zwłaszcza o zagorzałych podżegaczach z roku 1939, uznali, że należy podjąć pertraktacje ze Stalinem, którego diabolizm dorównywał diabolizmowi Hitlera, a także pertraktacje z Ho-Chi-Minem i z Ben Bellą, który niezaprzeczalnie bardziej zagrażał suwerenności i integralności Francji niż ówczesny narodowy socjalizm. Ale wkrótce okazało się, że frakcja żydowska zaciekle sprzeciwia się wszelkim negocjacjom.

Ten punkt widzenia był znacznie bardziej rozpowszechniony w warstwach ludowych, wśród drobnomieszczaństwa niż wśród intelektualistów. Céline był głęboko związany z Francją ludową. Mógł zatem stać się jej potężną tubą. Mimo że w środowisku literackim – które przyjęło go tak chłodno – gdzie odwracano głowę przy najmniejszej nieprzychylnej wzmiance o Żydach – konformiści opowiedzieli się za wojną, nie zdołało to powstrzymać tego urodzonego nonkonformisty, a wręcz przeciwnie, raczej go rozdrażniło. Céline, pacyfista integralny, który chwycił za pióro po to, aby wypowiedzieć zgrozę i absurd wojny, pozostał wierny samemu sobie, wierny logice, na przekór bezładowi politycznemu pacyfizmu.

Dodam, że jako lekarz był specjalnie wyczulony na zwierzęcość ludzkiej natury, toteż okazał się znacznie bardziej niż większość z nas podatny na biologiczne doktryny hitlerowskiej Rzeszy, z racji swoich upodobań, jeśli już nie z racji swoich cech fizycznych, ten Celt z Courbevoie, niechętny cywilizacji łacińskiej, skłaniał się ku ludom Północy, opowiadając się za ustanowieniem hegemonii nordyckiej. Niezależnie od tego, że podobne skłonności są mi obce, nie sposób pominąć ich milczeniem, jeśli chce się mówić o Célinie.

Oczywiście, w swoich dwóch pamfletach zdarzało mu się przebrać miarę: Racine Żyd, Ludwik XIV Żyd, Maurras Żyd. Nawet kiedy komentował niezaprzeczalne osiągnięcia Żydów. Przebrał miarę w prawie wszystkich swoich książkach. Ale Céline, który by nie przebierał miary, nie byłby już Céline’em.

Są oczywiście w Bagatelles i w l’Ecole des cadavres fragmenty pozbawione aktualności, o dosyć naciąganej faktografii. Ale pomijając antysemickie ataki, dostrzec w nich można szyderczą, bezlitosną zapowiedź przyszłych nonsensów, co sprawdziło się teraz, bo żyjemy w królestwie reklamy i kabotyństwa, w czasach rozmyślnego ogłupiania mas, kastracji umysłów, kapitulacji Białych przed ludami „Trzeciego Świata”.

Żadne anatemy, żadne indeksy nie zdołają wyrwać literaturze francuskiej tych dwóch wyklętych książek. Gdyż są one, w swoim obsesyjnym szaleństwie, jednym z przejawów retoryki, poetyki, symfonii Céline’a, bo Céline, niezależnie od tego, co pisał, był przede wszystkim mową, poezją, muzyką.

Muszę jeszcze dodać, gwoli ścisłości, że chociaż my, faszyści, odtańczyliśmy w roku 1938 pyrrusowe zwycięstwo wokół Bagatelles, wydane w rok później l’Ecole des cadavres nas zdruzgotało. Hitler wkroczył właśnie do Pragi. I ten moment Céline wybrał, aby domagać się całkowitego sojuszu z Niemcami, sojuszu militarnego, politycznego, gospodarczego. Nawet my nie mogliśmy wydrukować ani słowa o takim opętańcu. Uznaliśmy, dosyć zresztą obłudnie, że on się powtarza, że jest rozwlekły, ja sam na to przystałem, mimo że jego szarża często wyrywała mi z gardła okrzyki radości.

Céline nie ustawał w przesadzaniu.

Lucien Rebatet

Celine

„Literatura na świecie”, nr 12 (233).


Promuj nasz portal - udostępnij wpis!
Podoba Ci się nasza inicjatywa?
Wesprzyj portal finansowo! Nie musisz wypełniać blankietów i chodzić na pocztę! Wszystko zrobisz w ciągu 3 minut ze swoje internetowego konta bankowego. Przeczytaj nasz apel i zobacz dlaczego potrzebujemy Twojego wsparcia: APEL O WSPARCIE PORTALU.

Tagi: , , ,

Podobne wpisy:

  • 31 grudnia 2017 -- Louis-Ferdinand Céline: Żydowska międzynarodówka
    Za haracz jaki płacicie Żydom waszym panom — dziś międzynarodowym bankierom, a jutro wielkim komisarzom ludowym, moglibyście żyć, nic nie robiąc dwa dni na trzy dni. Jeszcze jedno...
  • 2 czerwca 2017 -- Louis-Ferdinand Céline: Żydowska przewrotność i degeneracja Aryjczyków
    Muszę powiedzieć, że mimo wszystko doszliśmy z Popolem do następującej konkluzji: To wampiry, fenomenalne dranie. Trzeba ich przepędzić od nas do Hitlera! Do Palestyny! Do Polski! ...
  • 9 września 2019 -- Robert Brasillach: W kraju znikających autobusów
    Piszesz, droga Anielo, że Twoja przyjaciółka, która posiada dorosłego syna, chciała zasięgnąć informacji na temat paryskiego Miasteczka Uniwersyteckiego: czy to prawda, że ciągle o...
  • 1 maja 2018 -- Robert Brasillach: Precz z dobroczynnością!
    Wiesz dobrze, droga Anielo, że studenci z Miasteczka Uniwersyteckiego zostali ostatnio poddani bardzo surowej krytyce ze względu na panujący u nas przesąd dobroczynności. Wyobrażam...
  • 4 lutego 2020 -- Robert Brasillach: Snobizm na deski
    To nie o deskach teatru chcę tutaj mówić, moja droga Anielo, lecz o innych, o wiele modniejszych od tych, po których skacze w kwiecie swojego wieku p. Albert Lambert (syn). Nie spo...
Subscribe to Comments RSS Feed in this post

2 Komentarzy

  1. Louis-Ferdinand Céline, właśc. Louis-Ferdinand Destouches (ur. 27 maja 1894 w Courbevoie na przedmieściach Paryża, zm. 1 lipca 1961 w Meudon) – francuski prozaik; pisarz i eseista, zwany „enfant terrible świata literackiego”. Uczestnik I wojny światowej. Jeden z najważniejszych, najbardziej wpływowych i zarazem najbardziej kontrowersyjnych pisarzy XX wieku, prekursor egzystencjalizmu w literaturze, porównywany nieraz do Markiza de Sade. Z wykształcenia lekarz, co znalazło odzwierciedlenie w percepcji świata w jego powieściach. Innowator języka literackiego, który wzbogacił o argot i specyfikę języka mówionego, wyzwolonego ze składni francuskiej. Znany zwłaszcza dzięki skandalizującej powieści Podróż do kresu nocy, określanej przez Jerzego Stempowskiego jako powieść bez estetyzmu. Wyróżniał się ostrym, prowokacyjnym stylem obfitującym w wulgaryzmy, pełnym ironii, satyry i czarnego humoru. Uznany za jednego z największych (obok Jeana-Paula Sartre’a, Alberta Camusa i Samuela Becketta) pisarzy opisujących kondycję człowieka XX wieku.
    .
    Do dziś toczą się spory i kontrowersje wokół „antysemickich” poglądów Céline’a oraz sprawy rozmiarów jego kolaboracji z okupantem niemieckim w czasie II wojny światowej.
    .
    Aj waj, „antysemita i kolaborant” – najlepsza rekomendacja :)

  2. „Pogromowe drobiazgi” publikowało przed wojną legendarne pismo „Prosto z Mostu”, a w ostatnim czasie fragmenty pojawiły się na łamach „Szczerbca”.

Odpowiedz na Wewelsburg Anuluj odpowiedź

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *

*
*