14 procent – w skrajnych przypadkach tak małą część ceny końcowej za swój produkt dostaje rolnik. Tak wynika z raportu UOKiK o zarabianiu na warzywach i owocach przez producentów, pośredników i sieci handlowe. UOKiK przeprowadził pilotażowe badanie, w którym pod lupę wziął pięć sieci: Auchan, Biedronka, Carrefour, Lidl i Tesco. Urząd sprawdzał ceny: ziemniaków, cebuli, jabłek, malin i wiśni – analizował to jaka część ceny, którą płacimy w sklepie, trafia do rolnika, pośrednika i sklepu.
Z uśrednionych danych wynika, że w przypadku malin i wiśni rolnik dostaje niecałe 30 proc. końcowej ceny, jabłek – ponad 40 proc, cebuli – niecałe 40 proc., a w przypadku ziemniaków – niecałe 50 proc. Pośrednikom przypada 20-40 proc. ceny. Ala są to dane średnie – podkreślił prezes UOKiK. Dodał, że jeżeli przyjrzeć się cenom poszczególnych produktów w różnych sieciach handlowych, to w skrajnym przypadku rolnik za dostarczone jabłka dostawał tylko 14 proc. ceny płaconej w sklepie.
Pilotaż pokazał, że w większości przypadków między rolnikiem a sklepem występuje kilku pośredników, którzy mają znaczący wpływ na ostateczną cenę warzyw lub owoców w oferowanych w sklepach. W przypadku jabłek zysk pośredników wahał się od 10 do 77 proc., a sklepów – od 9 do 27 proc. Wydaje się, że te 14 proc. w żaden sposób nie rekompensuje wysiłku i ryzyka biznesowego rolnika – ocenił szef UOKiK. Zakładając, że kilogram owoców kosztował 2 zł, oznacza to, że mogło się zdarzyć, iż rolnik zarobił zaledwie 28 groszy, mimo ponoszonych ryzyk i ogromnego nakładu pracy.
W przypadku malin rolnicy otrzymali od 26 do 58 proc. ceny, którą płacił konsument, pośrednicy od 10 do 42 proc., a sieci handlowe – od 9 do 27 proc. Wiśnie sprzedawały tylko trzy ze sprawdzanych sieci. Udział tych sklepów w cenie na półce wynosił od 25 do 68 proc. W przypadku rolników ten odsetek wahał się od 15 do 50 proc., a pośredników – od 17 do 26 proc. Zarobek producentów cebuli wynosił między 19 a 83 proc., pośredników od 43 do 52 proc. (w jednym przypadku pośrednicy sprzedali do sklepu produkt taniej niż kupili od rolnika), a sklepów – od 7 do 35 proc. Producenci ziemniaków dostawali zaś od 26 do 68 proc końcowej ceny, pośrednicy – od 3 do 53 proc., a zarobek sklepów wahał się od 7 do 36 proc. ceny na półce.
III Rzecza jest typowym krajem neokolonialnym – rajem dla międzynarodowych koncernów. Nie bądź bierny – nacjonalizm przeciwko Systemowi!
Na podstawie: dziennik.pl
1 maja 2019 o 18:39
Święto Pracy jest bodaj najlepszą okazją do refleksji nad losem zwykłego Polaka, która w ciągu roku może się nam przytrafić. Ta czerwona kartka w kalendarzu, jako ustawowo wolna od pracy, stwarza okazję do rzeczowego wyrażenia bólu słyszanego od poniedziałku do piątku, a z reguły także na nadgodzinach. To dzień majówki, będący dzisiaj, dla nieuświadomionych mas, jedynie częścią tygodniowego odpoczynku, jaki układa się w zbieżności dat z 3 maja. Dla naprawdę niewielu 1 maja jest rzeczywiście wspomnieniem walk robotniczych naszych przodków o wyzwolenie narodowe i społeczne, a dla jeszcze mniejszej garstki momentem mobilizacji, podniesienia sztandarów sprawiedliwości społecznej jeszcze wyżej do walki w przyszłości. Jak więc rozumieć ten dzień i co z niego wywnioskować?
Pisząc o pierwszym maja, będąc przy tym aktywnym wśród ludzi działaczem politycznym, a dzięki temu znając poziom obecnej świadomości klasowo-narodowej Polaków, muszę zacząć od samego początku.
Dzień ludzi pracy wzbudza wiele niezdrowych emocji wśród ludzi mieniących się jako patrioci, nacjonaliści, a z drugiej strony jest wykorzystywany przez pogrobowców marksizmu do paradowania z flagami komunistycznymi. Być może jest to dla kogoś kontrowersyjna teza, ale są to w gruncie rzeczy dwie strony tego samego medalu, który wisi na Święcie Pracy jak kamień u jego szyi. Dlaczego?
Z jednej strony widzimy ludzi, którzy ubierając się w szaty „prawicowe”, plują na tradycje robotnicze, takie jak właśnie 1 maja. Ludzi w zdecydowanej większości wywodzących się w prostej linii od chłopów, którzy w dobie PRL-owskiej industrializacji oraz urbanizacji przesiedlili się do miast, zaczynając pracę jako robotnicy w fabrykach. Po 1989 roku i katastrofalnych w skutkach reformach neoliberała Leszka Balcerowicza ich rodzice i dziadkowie stracili dotychczasowe źródło utrzymania, ich świat się zawalił, a miliony z nich do dzisiaj borykają się z problemem wykluczenia społecznego, inni popadli w nałogi lub zasili szeregi milionowej emigracji z Polski ze względu na brak perspektyw. Ich dzieci natomiast, kiedy spyta się je o ich stosunek do ludzi pracy, bardzo często mentalnie spluną w twarz swoim przodkom, ordynarnie bredząc o „komunistycznym 1 maja” czy też o „socjalistycznych, roszczeniowych związkach”…
Czy mają oni w ogóle świadomość swojego pochodzenia społecznego? Część zapewne tak, ale przez zanik pojęcia klasowości, przez upadek PRL oraz dominacje liberalizmu w debacie publicznej w III RP, większość z nich nie posiada aparatu pojęciowego, żeby rozumieć niuanse podziału społeczeństwa na różne grupy czy warstwy z ich cechami wyróżniającymi. Nikt z rządzącej klasy politycznej, wśród której panuje swoisty wolnorynkowy konsensus, nie będzie się kwapił, żeby w programie nauczania poświęcić odpowiednio dużo czasu na uświadomienie narodu, jak prawidłowo zdefiniować swoje położenie społeczne, a co za tym idzie jak skutecznie walczyć o interesy swojej klasy.
Taka wiedza jest bardzo niebezpieczna dla władzy wiecznego kapitału, który woli trzymać swoich pracowników w ciemnocie, mamiąc ich utopijną wizją mówiącą, że „jeśli będziesz harował od świtu do zmierzchu, to dorobisz się bogactwa”.
Jednakże trudne warunki materialne powinny być w mojej ocenie wręcz dodatkowym impulsem myślenia dla osób przecież często dużo mówiących o interesie narodowym, aby zrozumieć, że interes pracowniczy, którego sztandarem jest 1 maja, to nie mityczna „komuna”, która realnie ideowo wygasła w kraju w 1989, a w głowach elit partyjnych PZPR jeszcze wcześniej, tylko jest interesem zdecydowanej większości pracujących Polaków. Zrozumienie tego faktu jest mentalnym Rubikonem dojrzałości politycznej, bez którego przekroczenia polscy nacjonaliści i patrioci nigdy nie będą w stanie stać na czele unarodowionych mas, a jedynie będą gardłować i wegetować w oparciu o garstkę pasjonatów reakcyjnych ideologii wyjętych z zakurzonych książek. Czy są w stanie to przyjąć do wiadomości? Trudno jest stwierdzić. Jest to na pewno jeden z wielu obszarów wymagających od zaraz, także naszej, wzmożonej i efektywnej pracy.
Drugą wspomnianą stroną tego medalu, który niczym kula u nogi dręczy te ważne święto, jest polska lewica. Rodzimi lewicowcy robią sobie z 1 maja swoisty pokaz mody strychów po dziadkach i babciach. O ile rozumiem fakt, że geriatryczne kadry SLD paradują w bastionach tej partii trochę z przyzwyczajenia, z reguły przy akompaniamencie przaśnej orkiestry i bez większych oznak życia, to próby organizowania się radykalnej lewicy w naszym kraju wokół tej daty, przy wykorzystywaniu sierpów i młotów, można określić jako przejaw tyleż groteski, co oderwania tych ludzi od rzeczywistości.
W sobie tylko zrozumiałym amoku fanatyzmu ideologicznego idą obok siebie trockiści, staliniści, anarchokomuniści i innego rodzaju fantaści polityczni, którzy gdy zabiorą głos, jeden przez drugiego anihilują swój wzajemny przekaz. Jedni „historyczni” chcą 1 maja wybielać zbrodnie komunizmu, przywracając flagę z sierpem i młotem, a drudzy bardziej „postępowi” chcą nam wyperswadować, że nie liczy się interes tych paskudnych, konserwatywnych robociarzy, bo w zasadzie powinniśmy skupić się na mniejszościach, szczególnie seksualnych. W ich bełkocie usłyszymy, że bez małżeństw i adopcji dzieci dla homoseksualistów (na początek!) polski robotnik nie będzie w stanie zbuntować się przeciwko wyzyskowi i zbudować siły politycznej, która wyartykułuje należycie jego interesy. Ciężko brać takie ruchy na poważnie, ale niemniej odnosząc się do sprawy robotniczej 1 maja, nie można pominąć tego aspektu.
Jak więc rozumieć ten dzień? Skoro błędem jest jego potępianie, jak czyni spora część „prawej strony”, a także szkodliwe dla sprawy są jej wypaczenia, które serwuje liberalna i dogmatyczna „lewa strona” – to jak więc uczcić pierwszy dzień maja?
Bez wątpienia nie można oddzielić święta ludzi pracy od jego socjalistycznego rodowodu. Wszak to II Międzynarodówka Socjalistyczna w 1889 roku ustanowiła ten dzień świętem ze względu na wydarzenia podczas strajku w Chicago w 1886, będącego częścią walki o 8-godzinny dzień pracy.
Jednakże dzisiaj 1 maja, ze względu na wyjątkową zdolność idei narodowej do wchłaniania różnych elementów ideowych oraz społecznych, jest jak najbardziej pożądaną częścią przekazu politycznego, który powinniśmy formułować względem aktualnej rzeczywistości. Tę czerwoną kartkę w kalendarzu powinniśmy szczególnie obchodzić, zdając sobie sprawę z peryferyjnego położenia Polek i Polaków w światowym systemie dostaw i produkcji, a co za tym idzie – rolę montowni Zachodu i rolę tranzytową dla Wschodu. Naród, który jest w takim położeniu, powinien gremialnie przyswoić sobie ten dzień jako Narodowe Święto Pracy, będące wyrazem jego dążeń do emancypacji gospodarczej i uzyskania przez to niezależności w polityce międzynarodowej. Jest to także świetna okazja do wykorzystania w celu aktualizacji programu ruchów społecznych zabiegających o sprawiedliwość społeczną i narodową.
Data ta pozwala nam oddzielić ziarno od plewy – ludzi zanurzonych w historycyzmie ideowym oraz lekceważących potrzeby materialne pracowników od ruchów, które poważnie traktują swoich rodaków i wychodzą im naprzeciw z gotowymi receptami oraz zapałem, bez którego nie można było wywalczyć w kalendarzu dnia przeznaczonego dla człowieka pracy.