Całym sercem i całą duszą należymy do Rzymu katolickiego, stróża wiary katolickiej oraz tradycji niezbędnych do jej zachowania, do wiecznego Rzymu, nauczyciela mądrości i prawdy.
Odrzucamy natomiast i zawsze odrzucaliśmy pójście za Rzymem o tendencji neomodernistycznej i neoprotestanckiej, która wyraźnie zaznaczyła się podczas Soboru Watykańskiego II, a po soborze we wszystkich z niego wynikających reformach.
Wszystkie one przyczyniły się, i wciąż się przyczyniają, do zniszczenia Kościoła, zrujnowania kapłaństwa, unicestwienia Najświętszej Ofiary i sakramentów, zaniku życia zakonnego, nauczania na uniwersytetach, w seminariach i w katechizmach naturalizmu i teilhardyzmu, które to prądy wywodzą się z liberalizmu i protestantyzmu, wielokrotnie potępianych przez uroczyste magisterium Kościoła.
Żadna władza, nawet najwyższa w hierarchii, nie może zmusić nas do porzucenia lub umniejszenia wiary katolickiej, którą to magisterium Kościoła jasno wykłada i wyznaje od ponad dziewiętnastu stuleci.
„Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty” (Gal 1, 8).
Czyż nie to powtarza nam dzisiaj Ojciec Święty? A jeżeli w jego słowach lub czynach, albo też w aktach dykasteriów dałoby się dostrzec jakieś sprzeczności, to wybieramy wówczas to, czego zawsze nauczano i zamykamy uszy na niszczące Kościół nowinki.
Nie można poważnie zmienić lex orandi nie zmieniając jednocześnie lex credendi. „Nowej Mszy” odpowiada nowy katechizm, nowe kapłaństwo, nowe seminaria i uniwersytety, charyzmatyczny Kościół Odnowy w Duchu, wszystko to, co sprzeczne z katolicką prawowiernością i odwiecznym magisterium.
Reforma ta, tkwiąca korzeniami w liberalizmie i protestantyzmie, jest całkowicie zatruta; z herezji się wywodzi i do herezji prowadzi, nawet jeżeli nie wszystkie jej czyny są formalnie heretyckie. Jest zatem niemożliwe, by świadomy i wierny katolik miał tę reformę przyjąć lub poddać się jej w jakikolwiek sposób.
Jedyna droga wierności Kościołowi i doktrynie katolickiej, dla dobra naszych dusz, to kategoryczne odrzucenie reformy.
Dlatego też bez buntu, goryczy ni urazy kontynuujemy nasze dzieło formacji kapłańskiej w świetle odwiecznego magisterium w przekonaniu, że jest to największa przysługa jaką możemy oddać Kościołowi, Papieżowi i przyszłym pokoleniom.
Z tej to przyczyny, w oczekiwaniu na chwilę, kiedy prawdziwe światło Tradycji rozproszy ciemności, zakrywające niebo nad wiecznym Rzymem, trzymamy się mocno tego, w co zawsze wierzono i praktykowano w Kościele w zakresie wiary, moralności, liturgii, katechizmu, formacji kapłanów, struktury Kościoła, a co zostało skodyfikowane w księgach sprzed okresu modernistycznych wpływów Soboru.
Jesteśmy przekonani, że postępując w ten sposób, z pomocą łaski Bożej, Najświętszej Maryi Panny, św. Józefa i św. Piusa X zachowujemy wierność Kościołowi Rzymsko-katolickiemu, wszystkim następcom św. Piotra i pozostajemy fideles dispensatores mysteriorum Domini Nostri Jesu Christi in Spiritu Sancto – wiernymi szafarzami tajemnic naszego Pana Jezusa Chrystusa w Duchu świętym. Amen.
abp Marcel Lefebvre
24 grudnia 2018 o 18:27
Prędzej czy później Arcybiskup zostanie ogłoszony świętym. Był św. Atanazym naszych czasów.
27 grudnia 2018 o 14:12
A ja jako sedewakantysta odrzucam pozorną opozycję wobec modernizmu jaką są lefebryści
27 grudnia 2018 o 16:44
Nie ma czegoś takiego jak „lefebryści” – to powtarzanie schematów liberalno-lewicowych mediów i modernistów. Jest Bractwo Kapłańskie św. Piusa X i skupieni wokół niego wierni katolickiej Tradycji.
28 grudnia 2018 o 16:04
Lefebryści to potoczna nazwa zwolenników Arcybiskupa Marcela Le Febra.
28 grudnia 2018 o 19:57
A tak z ciekawości jak to jest z uznawaniem poszczególnych papieży przez sedewakantystów? Z tego co wiem część uznaje Piusa XII, a część Jana XXIII, ale teraz wiem, że niektórzy mają negatywne lub przynajmniej krytyczne zdanie o PXII, czy jest wśród sedewakantystów konsensus w kwestii uznania Piusa XII za papieża, czy raczej są tacy co nie uznają? Druga sprawa, wikipedia podaje że istnieją starsze teorie sedewakantystyczne z XIX wieku i wydaje mi się (ale pewności nie mam) że obiło mi się o oczy że niektórzy sedewakantyści za ostatniego papieża uznają bodajże Piusa IX. Jak to z tym jest? Są też tacy co uważają że po Piusie XII papieżami byli kardynał Tedeschini, a następnie Siri a teraz „są” jacyś ukryci papieże. Wiem że nie jest to prawda, bo warunkiem uznania wyboru papieża jest ogłoszenie elekta wiernym, ale jest na to jakiś przepis kanoniczny czy inny, który można uznać za ważny? Ostatnia sprawa, przeciwnicy sedewakantystów zarzucają nieprawość sedewakantystycznych święceń, a przez to niezachowanie apostolskości, jednego z atrybutów Kościoła. Jaka jest obrona sedewakantystów na ten zarzut?