life on top s01e01 sister act hd full episode https://anyxvideos.com xxx school girls porno fututa de nu hot sexo con https://www.xnxxflex.com rani hot bangali heroine xvideos-in.com sex cinema bhavana

Adam Danek: Protego et servio

Promuj nasz portal - udostępnij wpis!

Policja zalicza się do najbardziej nieodzownych instytucji państwowych. Jej struktury przynależą do organów odpowiedzialnych za tzw. funkcje rdzeniowe państwa – chroniących sam byt wspólnoty politycznej. Państwo może istnieć bez parlamentu, ale nie może istnieć bez służby typu policyjnego, może działać bez przeprowadzania wyborów, ale nie bez werbowania i szkolenia jej funkcjonariuszy.

Policja pozostaje zarazem jedną z najbardziej nie lubianych instytucji państwowych i grup zawodowych. Jeśli wierzyć ulicznym mądrościom, jakie można usłyszeć w codziennych rozmowach, służy ona głównie do tego, żeby się czepiać, wtrącać, uprzykrzać życie, nękać ludzi zajmujących się własnymi sprawami za robienie rzeczy, które właściwie przecież nikomu nie szkodzą. Badania prowadzone przez socjologów w państwach zachodnich plasują policję na jednym z najniższych miejsc w rankingach prestiżu społecznego.

Społeczne postrzeganie policji, jak widać, nie zachęca do podejmowania w niej służby i raczej nie wpływa motywacyjnie na pracę samych policjantów, skoro oznacza nieustanne zmaganie się z powszechnie odczuwalnym odium. Ale świadczyć też może o poważniejszym problemie: o szeroko zakorzenionej w społeczeństwie niechęci do państwa i jego instytucji, czyli – patrząc inaczej – do czynników podtrzymujących ład w życiu zbiorowym. W Polsce takie nastawienie zapewne jest mentalnym wspólnym dzieckiem demokracji i komuny. Demokracji – z jej anarchiczną i głupią wiarą, że „nikt nie ma prawa nikomu niczego narzucać” oraz histeryczną podejrzliwością wobec wszelkich prób zaprowadzenia dyscypliny i ścieśniania samowoli. Komuny – bo przez kilkadziesiąt lat uczyła naród postrzegać instytucje państwowe jako narzucone i obce, a formacje policyjne wykorzystywała do zadań niegodziwych, motywowanych wulgarną ideologią. Konsekwencje wyhodowanego przez nie i wciąż pielęgnowanego na poziomie społecznym nastawienia niestety nie kończą się na nieszkodliwym zrzędzeniu. Ich złowrogi owoc to rozwój i rozreklamowanie w popkulturze środowisk (głównie wśród młodzieży), w jakich konfrontację z policją traktuje się jako sport, rozrywkę, sposób spędzania czasu i powód uznania wśród rówieśników. Państwo, gdzie najbardziej namacalny symbol ładu, jakim jest policja, budzi tak mały respekt, że jej funkcjonariusz zostaje w biały dzień zadźgany w miejscu publicznym przez dwóch nastoletnich szczyli, poniosło klęskę, zaś jego naród najwyraźniej nie zasługuje na byt państwowy, którego nie potrafi szanować. A przecież mowa nie o zmyślonym przykładzie, lecz o autentycznym, względnie niedawnym wydarzeniu na polskiej ulicy.

Państwo polskie, jeżeli w ogóle zasługuje wciąż na tę dumną nazwę, musi zaangażować wszelkie środki potrzebne do tego, aby zmienić społeczne postrzeganie policji. W polskiej tradycji służba w jej szeregach wiązała się przecież z odebraniem silnie patriotycznej formacji moralnej. Polscy policjanci niejednokrotnie dali jej dowód w okresie Polski niepodległej, o czym można się przekonać, sięgając choćby po pracę zbiorową „Udział Policji w wojnie polsko-radzieckiej 1919-1920” (1999), wydaną pod redakcją prof. Andrzeja Misiuka. Po zakończeniu wojny obronnej roku 1939 wielu policjantów trafiło do sowieckiego obozu jenieckiego w Ostaszkowie, a następnie zginęło z rąk NKWD w masowym mordzie w Kalininie (Twerze), dokonanym w 1940 r. Policyjne mundury nosił przed wojną szereg żołnierzy i funkcjonariuszy Państwa Podziemnego, m.in. komendant główny Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa płk Marian Kozielewski (1897-1964) czy jego zastępca (i dowódca oddziału egzekutorów PKB) mjr Bolesław Kontrym (1898-1953), zamordowany po wojnie przez komunistów. Służba państwu w szeregach policji powinna uchodzić za wyróżnienie – honor spotykający starannie wybranych, najlepszych synów Ojczyzny. Policjant zaś powinien być dumny, że dostąpił tego zaszczytu i starać się zasłużyć na swój nimb. W prawidłowym porządku rzeczy (a jakże daleko dziś od niego jesteśmy) funkcjonariusz policji budzi szacunek rodaków, ponieważ walczy ze złem (sic!), przechodnie z podziwem wskazują go dzieciom, a ambitni młodzi ludzie rywalizują ze sobą o przejście wyśrubowanej selekcji kandydatów na jego kolegów ze służby.

Stosowane od pewnego czasu cyrkowe sztuczki „wizerunkowe”, które mają przedstawić policję jako instytucję „przyjazną”, „otwartą” i „życzliwą” trzeba uznać za jedno wielkie nieporozumienie. Jeżeli przyniosą jakikolwiek efekt, to będzie nim rozpropagowanie „wizerunku” policji jako instytucji niepoważnej. Policjant nie musi bynajmniej wydawać się ludziom „fajny”, ale – jako najbardziej konkretne j najłatwiej zauważalne dla zwykłego człowieka uosobienie siły państwa – musi budzić ich respekt. W tym kontekście zainicjowane niedawno zaostrzenie kar za targnięcie się na funkcjonariusza policji wypada ocenić jako jeden z nielicznych sensownych projektów zmian prawnych w ostatnich latach.

Podstawowego sposobu, w jaki państwo może wpłynąć na sprawność policji, dostarczają niezmiennie instrumenty ekonomiczne albo, mówiąc ściślej, finansowe. Z uwagi na specyficzne funkcje i cele jej działań, państwo powinno gwarantować, aby policja była grupą szczególnie odporną na wszelkie formy przekupstwa, a zatem, by należała do najlepiej wynagradzanych grup zawodowych. Tymczasem mizerność policyjnych zarobków długo pozostawała wręcz przysłowiowa (chociaż od tamtej pory uległy one pewnej poprawie). Dopóki policjant ze swoich poborów nie jest w stanie utrzymać rodziny nawet na przeciętnej stopie życiowej (choćby w jej skład wchodzi tylko jedno dziecko), jego odporność na korupcję będzie wystawiona na permanentną próbę, którą nawet w starannie dobranej i przygotowanej grupie nie każdy przejdzie pomyślnie. Konieczne wydają się więc dalsze zmiany w polityce płacowej, a mówiąc normalnym językiem – znaczne podniesienie poziomu wynagrodzeń w policji. Jeżeli służbę Ojczyźnie w tej formie mają podejmować najlepsi z nas, niech wiedzą, że warto – także na przyziemnej płaszczyźnie materialnej; niech odczują to ich rodziny. I niech nigdy nie powróci stan rzeczy, w jakim policjanci byliby przedmiotem kpin czy współczucia swoich znajomych, którzy zdecydowali się poświęcić czysto prywatnym interesom. Szereg przywilejów związanych ze służbą w policji, o ile chcemy utrzymać ich zasadność, wymaga jednak dla równowagi drastycznego zaostrzenia kar za przestępstwa popełniane przez policjantów – stosowania dla nich sankcji dalece dotkliwszych, niż w przypadku przestępstw osób prywatnych. Gdy funkcjonariusz policji dopuszcza się przestępstwa, ciąży na nim odpowiedzialność nie tylko za sam czyn niedozwolony, ale ponadto za zgorszenie obywateli, niszczenie (często bezpowrotne) w ich oczach wiarygodności państwa, wreszcie za zhańbienie symboli mocy politycznej państwa, których jest piastunem. Na policjancie (podobnie, jak na duchownym bądź żołnierzu) ciążą większe powinności, niż na zwykłym człowieku (mówiąc językiem tradycyjnym – szczególne obowiązki stanu), toteż stawia mu się wymagania wyższe, niż zwykłym ludziom – i powinien on to odczuwać.

Obok poborów personelu policyjnego, znacznego podniesienia nakładów finansowych domaga się instrumentarium pracy policji. Braki sprzętowe, w tym najbardziej podstawowego wyposażenia (np. komputerów), co jakiś czas nagłaśniane (bezowocnie) przez media, muszą wreszcie zniknąć. Inwestycje w rozwój kryminalistyki i techniki operacyjnej realnie przekładają się na efektywność jej działań, dlatego na liście priorytetów polityki wewnętrznej państwa należałoby umieścić utworzenie nowych ośrodków, zajmujących się badaniami i wdrożeniami w tym zakresie, oraz zwiększenie budżetów już istniejących ośrodków badawczych. Dobrym pomysłem wydaje się powołanie obok nich centrów pracy teoretycznej. We współczesnej Polsce nie słychać dotąd o takiej dziedzinie, jak teoria policji, zatem najwyraźniej nie budzi ona zainteresowania świata nauki. Dla porównania, w przedwojennej „Gazecie Administracji i Policji Państwowej” regularnie publikowali wyniki swoich badań, analiz i refleksji najwybitniejsi polscy prawnicy i politolodzy (nawiasem mówiąc – bez wyjątku konserwatyści, narodowcy lub rzecznicy ideologii państwowej). Tutaj też otwiera się potencjalne pole dla konstruktywnej aktywności polskiej Prawicy. Jej adepci, zamiast tracić czas na zajmowanie się polityczną bieżączką z jej fikcyjnymi sporami i nieistotnymi sprawami, niech raczej starają się zdobyć eksperckie wykształcenie, które w przyszłości pozwoli im odtworzyć i rozwijać na potrzeby naszego państwa zaniedbaną teorię policji.

Czy jednak w policji mogą nastąpić zmiany we właściwym kierunku, dopóki kierownictwo nad nią sprawują zawodowi działacze partyjni – dyletanci w każdej dziedzinie administracji rządowej, jaka akurat trafia im się w danej kadencji parlamentarnej? Jako logiczne zwieńczenie procesu zasugerowanego w niniejszym artykule nasuwa się postulat dokonania takich zmian prawnych, aby kierownicze stanowiska w ministerstwach odpowiedzialnych za rdzeniowe funkcje państwa nie mogły być obsadzane politykami z klucza partyjnego, lecz zostały zastrzeżone dla zawodowych państwowców, legitymujących się w swojej dziedzinie wysokimi kwalifikacjami (najwyższych rangą oficerów wojska, policji, służb informacyjnych, funkcjonariuszy służby dyplomatycznej i cywilnej o największych osiągnięciach i stażu itd.). Smutna prawda, zawstydzająca dla naszego państwa i narodu, jest bowiem taka, że ostatnim w Polsce ministrem spraw wewnętrznych posiadającym fachową wiedzę o bezpieczeństwie państwowym był… gen. Czesław Kiszczak.

Zdaję sobie sprawę, że realizacja zarysowanych tu przeze mnie przemian w obecnych warunkach ustrojowych mogłaby pozwolić policji skuteczniej inwigilować i zwalczać środowiska takie, jak moje. Trudno – przemiany te są obiektywnie potrzebne. Właśnie na umiejętności odróżniania racji stanu od osobistych preferencji i grupowych interesów zasadza się myślenie w kategoriach państwowych, a jego wyraźnie brakowało na luźno pojętej prawicy w straconym dwudziestoleciu Republiki Okrągłego Stołu.

Adam Danek

fot. Nacjonalista.pl

 


Promuj nasz portal - udostępnij wpis!
Podoba Ci się nasza inicjatywa?
Wesprzyj portal finansowo! Nie musisz wypełniać blankietów i chodzić na pocztę! Wszystko zrobisz w ciągu 3 minut ze swoje internetowego konta bankowego. Przeczytaj nasz apel i zobacz dlaczego potrzebujemy Twojego wsparcia: APEL O WSPARCIE PORTALU.

Tagi: ,

Podobne wpisy:

  • 13 lipca 2011 -- Adam Danek: Zawiniona bezbronność
    W środowiskach definiujących się – nader niejasno – jako patriotyczne do stałego repertuaru tematów należy polityka zagraniczna obecnego państwa polskiego. Patrioci rozmaitych auto...
  • 31 marca 2011 -- Adam Danek: Polska nie jest najważniejsza
    I Na scenie politycznej Republiki Okrągłego Stołu pojawiła się niedawno kolejna „nowa jakość” – ugrupowanie o wyzywającej nazwie Polska Jest Najważniejsza. Nowe stronnictwo jest n...
  • 12 lipca 2010 -- Państwo i wielkie koncerny vs. palacze tytoniu
    Mimo drastycznego wzrostu cen wyrobów tytoniowych, spowodowanych głównie podnoszeniem akcyzy (średnio co kilka miesięcy), wszystko wskazuje na to, że pazerni urzędnicy państwowi sz...
  • 2 maja 2014 -- Daniel: Kacapskie miraże Adama Danka
    Poniższy tekst jest odpowiedzią na artykuł Adama Danka Walka z "faszyzmem" po rosyjsku, opublikowany na portalu Xportal.pl kilka dni temu.[1] Jawi się on jako próba autora legitymi...
  • 11 października 2016 -- Adam Gmurczyk: Ekonomia Patriotyzmu
    „Prawdziwy patriota przede wszystkim płaci podatki, bo podatki to rzecz święta” – sam nie wiem, ile set, jeśli nie tysięcy razy na tę wyjątkowo „wybitną” myśl trafiałem w minionych...
Subscribe to Comments RSS Feed in this post

18 Komentarzy

  1. Z tego wszystkiego najlepsze jest zdjęcie.

  2. Bez przesady, tekst jest bardzo ciekawy jeżeli chodzi o pewne spostrzeżenia.
    Co do niechęci do policji to warto pamiętać, że jest to spuścizna po PRL-u, a konkretnie po odium do poprzedniczki policji a więc milicji, która w tamtym czasie była narzędziem represji w totalitarnym państwie jakim był PRL.

  3. „Co do niechęci do policji to warto pamiętać, że jest to spuścizna po PRL-u, a konkretnie po odium do poprzedniczki policji a więc milicji, która w tamtym czasie była narzędziem represji w totalitarnym państwie jakim był PRL.”
    Ile można zwalać wszystko na starych wąsów pamiętających jeszcze czasy starych nysek z napisem „milicja”? Świeża psiarska krew, która o poczynaniach swoich starszych kolegów po „fachu” wie co najwyżej z opowieści lub filmów, wcale nie jest lepsza. I to oni dzisiaj starają się kultywować tradycje swoich poprzedników, co im zresztą nieraz wychodzi aż za dobrze (vide: łódzkie Juwenalia 2005, czy inne „wypadki przy pracy”)

  4. Interwencja na Juwenaliach w Łodzi była OK. Więcej takich akcji powinno być bo zdegenrowana zaćpana dzicz pozwala sobie na zbyt wiele. Tak jak milicja kiedyś ćpunerke z Jarocina łapała.

  5. Co się porobiło z tym Światem…

  6. Znaczne podniesienie płac w policji? Lecz się człowieku. 1 – zarabiają jak na polskie warunki nieźle, 2 – mają 14 pensji w roku, 3 – mają multum dodatków, nagród itp., 4 – mają duże przywileje emerytalne, 5 – mają 100% płatne zwolnienia, z których b. chętnie korzystają. W sumie nie można się temu dziwić, bo każdy zbrodniczy reżim hołubi swoich pretorianów.
    Pies ma niewspółmiernie wysokie przywileje do swojej odpowiedzialności i obowiązków, a na domiar złego jest niemal całkowicie bezkarny.

  7. „Pies ma niewspółmiernie wysokie przywileje do swojej odpowiedzialności i obowiązków, a na domiar złego jest niemal całkowicie bezkarny”- generalizowanie i nic więcej, nie wspominając o obrażaniu wielu ludzi którzy rzetelnie wykonują swe obowiązki.
    Przypominam, dzisiaj już milicji nie ma jest policja…

    A w twoim wymarzonym systemie istniała by policja lub coś podobnego???

  8. Dzisiaj policja to nic innego jak zbrojne ramie Systemu, na dłuższą metę służą do utrzymywania demokratycznej mafii. Organ bezpieczeństwa jest potrzebny ale nie w takiej formie i działaniu jak dzisiaj.

  9. @Harald
    Nie dostrzegam w zacytowanym tekście żadnego „generalizowania”, gdyż jego autor podał pewne fakty, uniwersalne dla całej służby.

    „Dzisiaj milicji nie ma, jest policja”. To ma być argument w dyskusji? A gdyby było „dzisiaj już nie ma milicji, jest gestapo”, to też by takim był? Ergo – coś jest dobre i sprawnie funkcjonujące, bo nie jest komunistyczną milicją? Raczysz żartować.

    Policja jako służba obywatelska jest gwarantem istnienia państwa, tak to widzę osobiście. Obecna policja jest podciągana pod walkę polityczną systemu z krnąbrnymi, panuje tam indoktrynacja, a i stare milicyjne prymitywizmy nie odeszły całkiem w kąt. Potrzebna jest całkowita reorganizacja na najwyższym szczeblu i wysłanie innego sygnału do niższych pionów.

  10. Widocznie ja to inaczej interpretuje niż Ty, bo często z policją mam do czynienia, głównie w zakresie współpracy i wiem co mogą i co robią a czego nie robią.
    Oczywiście krytyka pewnych poczynań tej służby jest jak najbardziej na miejscu, szczególnie jeżeli ociera się to o politykę itd. Ale określanie to mianem „faktów uniwersalnych” jest bezzasadne, bo często ci ludzie wykonują dobrą robotę nadstawiając karku.

    Przypomnę Ci także że wielokrotnie to sami tzw. „nacjonaliści” dali argumenty policji do działania. Pewnie zauważyłeś to sam nieraz???
    Hailowanie, wulgarne zachowania, dewastowanie mienia prywatnego czy publicznego…

  11. Sigurdzie milicyjnych prymitywów już dawno nie ma, jedynie mogą być jacyś spadkobiercy, ale oni też już są na wymarciu… albo wymarli:)

  12. „Sigurdzie milicyjnych prymitywów już dawno nie ma, jedynie mogą być jacyś spadkobiercy, ale oni też już są na wymarciu… albo wymarli:)”
    Za to ich miejsce zajęli ludzie roboty. Bo jak inaczej nazwać policjanta, a właściwie policjantkę której nawet mięsień nie zadrgał by pomóc wyjść z kordonu kobiecie w zaawansowanej ciąży? Ci z dołu wykonują bez większej refleksji rozkazy przełożonych a Ci z kolei kolejnych ekip rządzących i każdy z nich trzęsie się o to by nie stracić prawa do emerytury po 15 latach służby.

  13. To są zjawiska akurat bardzo negatywne, wręcz skandaliczne. Jednak mogę Ci podać masę pozytywnych przykładów…

  14. „Jednak mogę Ci podać masę pozytywnych przykładów…”
    Oczywiście, tylko że właśnie te negatywne zjawiska rzutują na całość.

  15. „Oczywiście, tylko że właśnie te negatywne zjawiska rzutują na całość.”- zła interpretacja.

  16. „bo często ci ludzie wykonują dobrą robotę nadstawiając karku”
    No zaraz się popłaczę nad ich biednym losem… Raz na ruski rok burek karku nadstawi i zaraz wielkie halo. Bardziej karku nadstawiają zawodowi kierowcy, bo jazda po polskich drogach to dopiero ryzyko.

    „„Oczywiście, tylko że właśnie te negatywne zjawiska rzutują na całość.”- zła interpretacja” Adolf Hitler też chciał dobrze i w ogóle był sympatyczny, lubił dzieci i zwierzęta, a wszyscy błędnie interpretują jego postać przez jakieś tam negatywne zjawiska. Nie bądź śmieszny.

    Jak już burek zrobi coś dobrego, to niech nie oczekuje poklasku, bo za to im płacimy, więc jest to ich zasrany obowiązek. Szkoda tylko, że nie bardzo się z niego wywiązują, a podjęta praca jest raczej lekiem na własne kompleksy, bo broń daje poczucie siły, a stanowisko – bezkarności.

  17. W sytuacji, kiedy III rzecza pełni rolę państwa okupacyjnego i służy tak naprawdę trzymaniu narodu za twarz, wszelkie dywagacje o lepszym czy gorszym funkcjonowaniu jego organów wydają mi się bezprzedmiotowe.

Odpowiedz na Zbigniew Lignarski Anuluj odpowiedź

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *

*
*