„Socjalizm faszystowski” jest tytułem eseju napisanego przez Drieu La Rochelle. Faszystowski socjalizm, jak myślę, stał się w poważnym stopniu symboliczny odkąd jest więcej ideą niż zapisem rzeczywistych możliwości.
W niektórych punktach wszystkie faszystowskie ruchy spotykały się z socjalizmem. I wszystkie czerpały z niego inspirację: partią hitlerowską była Narodowo Socjalistyczna Niemiecka Partia Pracy, Mussolini był socjalistycznym nauczycielem szkolnym, Jose Antonio Primo de Rivera był symbolem socjalizmu narodowo-syndykalistycznego, Żelazna Gwardia Codreanu była ruchem studentów i chłopów, Mosley w Anglii był ministrem pracy, Doriot we Francji wcześniej był komunistą, a jego PPF [Parti Populaire Français] powstał z komunistycznej komórki w Saint-Denis.
Historycznie, ruch faszystowski był ruchem wyzwoleńczym sprzeciwiającym się konfiskacie władzy przez kosmopolityczny kapitalizm i walczącym z jego nieuczciwymi powiązaniami z reżymem demokratycznym, który systematycznie odbierał ludziom ich prawo do uczestnictwa w rządzeniu.
Wyjąwszy Argentynę Perona, okoliczności zawsze uniemożliwiały realizację powołania faszystowskiego socjalizmu.
Te ruchy faszystowskie, którym udało się przejąć władzę zostały zmuszone do tego, aby odtworzyć gospodarkę zrujnowaną przez demagogów, aby przywrócić porządek podważony przez anarchię, aby stworzyć środki zdatne do przezwyciężenia chaosu dręczącego ich ziemie oraz, aby odeprzeć zewnętrzne zagrożenia. Te niecierpiące zwłoki i niezbędne zadania wymagały całkowitej, narodowej mobilizacji i narzuciły pewne priorytety.
Jednym słowem, okoliczności wszędzie uniemożliwiły faszyzmowi realizację syntezy socjalizmu i nacjonalizmu, w której projekt socjalistyczny jest podporządkowany konieczności zapewnienia narodom przetrwania.
Te okoliczności zostały później zaostrzone przez inne trudności: Ruch faszystowski był generalnie niechętny zniszczeniu struktury społeczeństwa kapitalistycznego.
Wziąwszy pod uwagę, że wrogiem faszyzmu była plutokracja, zagraniczny kapitał i uzurpacja narodowej suwerenności, naglącym celem tego ruchu było postawienie narodowego interesu ponad interesem kapitalistów i uczynienie regaliów państwowych zdolnymi do ochrony narodu, podobnie jak czynił kiedyś król stosując je przeciwko władzy feudałów.
Ta faszystowska polityka ochrony wiekowych struktur mogła przekształcić powszechną świadomość i zmienić władzę, ale nie pociągała ona za sobą rewolucyjnego zniszczenia starego porządku.
Faszystowska nostalgia za starym reżymem była tak głęboką, że dziś jest rutynowo powielana przez ruchy neofaszystowskie, które są bardziej narodowo-rewolucyjne w treści, niż w rzeczywistości.
To zjawisko jest widoczne w całej Europie; we Włoszech i Niemczech, w Hiszpanii, we Francji…
Czy istnieje zatem wyraźna sprzeczność w neofaszyzmie skoro nie był on zdolny do połączenia konserwacji hierarchicznej struktury z Zachodnią Cywilizacją opartą w pewnym stopniu na specyficznym socjalizmie? A może po prostu neofaszyzm – bezwiednie – wyraża niemożliwość przeszczepienia miar społecznej sprawiedliwości do cywilizacji głęboko obcej jego ideałom?
Musimy w tym miejscu powrócić do podstawowych zasad.
Każda nowa wizja społecznych relacji oparta na pewnej liczbie postulatów, które, jak wierzę, są wspólne dla wszystkich ruchów radykalnie opozycyjnych odrzuca marksizm.
1. Pierwszy z tych postulatów wzywa do potępienia politycznego i ekonomicznego liberalizmu, który jest instrumentem plutokratycznej dominacji. Jedynie autorytarna władza może zapewnić, że narodowe interesy będą respektowane.
2. Drugi postulat mówi o odrzuceniu walki klas. Walka klas jest marksizmowi wrodzona i nieuchronnie prowadzi do zniszczenia narodowej ekonomii oraz do biurokratycznej dyktatury, podczas gdy prawdziwy rozwój wzbogaca wszystkich i może być uzyskany jedynie poprzez lojalną współpracę i sprawiedliwą dystrybucję.
3. Trzeci postulat domaga się ochrony „kapitału” narodowego (rozumianego jako jedność kapitału i pracy) i reprezentacji wszystkich tych, którzy uczestniczą w procesie produkcji. Funkcją państwa faszystowskiego jest promocja współdziałania kapitału i pracy oraz czynienie tego w sposób, który nie powoduje, że praca musi polegać na miłosierdziu kapitału.
4. Jeżeli weźmie się pod uwagę, że ekonomia narodowa jest kluczowym czynnikiem dla narodowej niepodległości, powinna być ona – podobnie jak Armia i inne instytucje narodowe – podlegać ochronie przed wszystkimi formami zagranicznego wpływu.
5. Odkąd współczesne narody stały się polityczno-ekonomicznymi przedsiębiorstwami, których władza należy do tego, kto kontroluje ekonomię w tej samej mierze, co do tego, kto podejmuje decyzje – naród musi grać przewodnią rolę w ekonomii w tym samym stopniu co system polityczny. Jednak stosowane narzędzia tej partycypacji w życiu narodowym muszą zostać wymyślone…
5. Przede wszystkim, narodowy interes musi być stawiany ponad wszelkimi interesami partykularnymi…
Nie ma w tych zasadach niczego specyficznie „socjalistycznego” w tym znaczeniu w jakim socjalizm jest rozumiany dzisiaj; współczesny socjalizm jest niczym innym tylko formą wojny społecznej, której nieuchronną kulminacją są rządy biurokracji, która domaga się uprawnień do reprezentowania pracowników.
Pomimo to, te zasady zgadzają się z inną koncepcją socjalizmu – tą która popiera sprawiedliwą dystrybucję dóbr między wszystkich, którzy uczestniczą w procesie produkcji. Nie jest to idea, która jest odizolowana od naszych postulatów, ale taka, której konsekwencje te postulaty inspirują.
Jednakże sprawiedliwa dystrybucja nigdy nie będzie wynikać ze sporadycznych, powtarzających się zmagań wywołujących obecne upodlenie pieniądza. Można ją osiągnąć jedynie dzięki autorytetowi silnego państwa zdolnego do narzucania warunków uważanych za sprawiedliwe.
Maurice Bardèche
Materiał o charakterze dokumentacyjnym i edukacyjnym.
Źródło: Xportal.press
4 lutego 2024 o 11:00
Maurice Bardèche (1907-1998) – Francuski historyk literatury oraz pisarz polityczny. Urodził się w 1 października 1907 roku w Dun-sur-Auron. W Liceum Ludwika Wielkiego zaprzyjaźnił się ze swoim późniejszym szwagrem, przedstawicielem „romantyzmu faszystowskiego” – Robertem Brasillachem. W 31 roku życia, po obronie rewelacyjnej pracy doktorskiej na temat twórczości Balzaca otrzymał katedrę romanistyki na Sorbonie; po wojnie był także profesorem uniwersytetu w Lille. Jego pozycję pierwszego z „balzakistów” utwierdziło opracowanie krytycznej edycji dzieł wszystkich tego pisarza. Napisał także monografie Stendhala, Prousta, Flauberta, Bloy, Céline’a oraz (z Brasillachem) Historię kina (1935) i Historię kobiet (1968).
.
Do 1945 roku Bardèche nie interesował się polityką, chociaż jeszcze przed wojną obracał się w kręgu „prawicowych anarchistów” (Th. Maulnier, A. Blondin, R. Vaillant), sympatyzujących z Akcją Francuską, a za okupacji pisywał do organu „ultrasów kolaboracji” Je suis partout („Jestem wszędzie”), toteż po wyzwoleniu został prewencyjnie aresztowany. Dopiero skazanie na śmierć i rozstrzelanie (6 lutego 1945) jego szwagra popchnęło go do akcji politycznej. W Liście otwartym do Franciszka Mauriaca (1947) potępił powojenne czystki na kolaborantach, zaś w książce Norymberga, czyli Ziemia Obiecana (1948) podważył tak moralne, jak prawne, podstawy procesu przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości, za co został aresztowany i skazany na jeden rok więzienia, lecz ułaskawiony przez prezydenta V. Auriola.
.
W 1948 roku założył Socjalistyczny Ruch Jedności Francuskiej (Mouvement socialiste de l`unitié française), głoszący program walki z finansjerą żydowską oraz dwoma imperializmami, które podzieliły się Europą: rosyjskim i amerykańskim. W maju 1951 wziął udział w neofaszystowskim kongresie w Malmö, na którym utworzony został Europejski Ruch Społeczny, a w 1952 założył miesięcznik Défence de l`Occident („Obrona Zachodu”), propagujący „nacjonalizm europejski”. Zmarł 30 lipca 1998 roku.
.
Bardèche to bodaj jedyny tej klasy i pozycji w świecie akademickim intelektualista, który po II wojnie światowej określał się jako pisarz faszystowski. Opublikował m.in.: Jajko Kolumba. List do senatora amerykańskiego (1951), Czasy współczesne (1956), Sparta i południowcy (1969), Wspomnienia (1993), lecz najpełniej swoje ideowe credo wyłożył w Co to jest faszyzm? (1961). W jego ujęciu, faszyzm – mimo posiadania czterech komponent: nacjonalistycznej, socjalistycznej, antykomunistycznej i autorytarnej – to „nie doktryna, lecz prastara wola zawarta w naszej krwi, w naszej duszy”. Faszyzm ma swoją estetykę i moralność, a żadna logiczna i konieczna więź nie łączy go z rasizmem; winien być także zespolony z ideą tolerancji. Ideał faszystowski jest męski i rycerski, pociąga go etos spartiatów, templariuszy, czy samurajów. Aktualnym celem faszyzmu jest zbudowanie Imperium Europejskiego, ponieważ tylko w jego łonie narody europejskie mogą odzyskać utraconą po 1945 roku potęgę i wolność.
.
(za Jacek Bartyzel – Słownik prawicy współczesnej)