Leon Zdzisław Stroiński – „Bóg”

W ramach cyklu „Poezja na Nacjonalista.pl” prezentujemy kolejny wiersz autorstwa Leona Zdzisława Stroińskiego, redaktora pisma „Sztuka i Naród” i nacjonalisty. Ten wielki patriota zginął 16 sierpnia 1944 roku podczas walk w powstańczej Warszawie.

*

Wte­dy Bóg od­szedł na bar­kach pło­mie­nia
i słoń­ce pę­kło jak bań­ka my­dla­na.
Dłu­gie piel­grzym­ki śpie­wa­ją­cych kło­sów
idą­ce wol­no w zło­żo­nym za­my­śle­niu
i po­chy­lo­ne na ko­la­na
już go tam nie zna­la­zły
ni w pu­stych nie­bio­sach

Opu­sto­sza­ły drew­nia­ne ka­plicz­ki
Daw­niej rój barw­nych świę­tych tu­lą­ce jak kwia­ty
Zwiądł świę­ty Fran­ci­szek wą­tły i sło­wi­czy
i Ma­ria błę­kit­na, i Jó­zef sę­ka­ty.

Bóg za­wisł na nie­bie cięż­ki jak ko­me­ta,
do okien się zni­ża prze­raź­li­wą chmu­rą
nad krę­giem zie­mi przez kre­ty po­ry­tym.
Or­ka­ny prze­la­tu­ją, prze­la­tu­ją górą,
w tłu­mie po­że­gnań ża­łob­nych biją mia­ro­wo go­dzi­ny.
Z głę­bi dar­ni stward­nia­łej da­rem­nie się ko­ści dźwi­ga­ją,
że­gna­nia, że­gna­nia tę­że­ją i nie ma już żad­nych po­wi­tań.

Mgły się wzdę­ły wid­ma­mi za­to­pio­nych kra­jów.
Wiel­kie że­la­zne ska­ły i okrę­ty
pier­sia­mi wro­sły w nie­ru­cho­me fale,
w ciem­nej gro­cie od­jaz­du rwa się z ję­kiem liny.
Wiatr nie po­ru­sza fla­ga­mi zwi­sły­mi jak ran­ny ptak.
Wi­dzia­no masz­ty wśród la­sów na zie­mi pła­skiej jak ta­lerz.
Gła­zy spę­ka­ne klę­ka­ją na stop­niach ka­mien­nej świą­ty­ni
nie­mo wo­ła­jąc o znak.

I znak na­peł­nia zmie­nio­ne po­wie­trze
cięż­kie ocza­mi Boga, co wy­szedł z ram nie­dziel
i świę­tych opu­ścił drze­mią­cych w ka­pli­cach.
I zie­mie prze­nik­nął okrut­ną spo­wie­dzią,
i pier­si drą­ży ci­cho jak gruź­li­ca.

*