Bp Richard Williamson: Bitwa między Chrystusem a szatanem

W kolejnym znakomitym tekście z dnia 21 stycznia 2023 roku abp Vigano, w imię prawdziwego Boga, prawdziwego Kościoła i prawdziwej Mszy, piętnuje Neo-Kościół Vaticanum II z jego podrobioną „Mszą”. Oto bardzo krótkie streszczenie długiego oryginału, dostępnego pod adresem: Lifesitenews/opinion/abpvigano

Sobór Watykański II, niebędący soborem dogmatycznym, nie zamierzał definiować żadnej prawdy doktrynalnej, ograniczając się co najwyżej do potwierdzania, często w sposób niejasny, doktryn zdefiniowanych wcześniej jasno i jednoznacznie przez nieomylny autorytet Magisterium. Został on niesłusznie i na siłę uznany za „ten” Sobór, „superdogmat” nowego „Kościoła soborowego”, do tego stopnia, że na nowo zdefiniowano Kościół w odniesieniu do tego wydarzenia.

W historii Kościoła, aż do czasu Vaticanum II, nigdy nie doszło do sytuacji, w której jeden sobór mógłby mieć w rzeczywistości większy autorytet niż dwadzieścia soborów dogmatycznych. A jednak tak się stało, przy milczeniu większości biskupów i za przyzwoleniem pięciu rzymskich papieży, od Jana XXIII do Benedykta XVI. I w ciągu tych pięćdziesięciu lat permanentnej rewolucji, żaden z tych papieży nigdy nie zakwestionował „magisterium” Vaticanum II, nie odważył się potępić jego heretyckich tez ani nie wyjaśnił jego dwulicowości.

Wręcz przeciwnie, wszyscy papieże począwszy od Pawła VI uczynili Sobór Watykański II i jego wprowadzanie w życie tak centralnym punktem programu swojego pontyfikatu, że podporządkowali i związali swoją papieską władzę z tym wszystkim, co podyktował Sobór. Ich „magisterium” zaczyna się od Vaticanum II i na nim się kończy, a kolejni papieże ogłaszają swoich bezpośrednich poprzedników świętymi tylko dlatego, że zwołali, zakończyli lub wprowadzali w życie Sobór. Język teologiczny również został dostosowany do dwulicowości tekstów soborowych, posuwając się do przyjęcia za zdefiniowane prawdy twierdzeń, które przed Soborem były uważane za heretyckie, takie jak to, że państwo jest ponad religią.

Choć raz papież Bergoglio ma całkowitą rację, gdy twierdzi, że Msza trydencka jest niedopuszczalnym zagrożeniem dla Vaticanum II, ponieważ rzeczywiście ta Msza jest tak katolicka, że uniemożliwia wszelkie próby pokojowego współistnienia dwóch „form” tego samego rytu rzymskiego. Zaiste absurdem jest idea zwykłej „formy” montiniańskiej i nadzwyczajnej „formy” trydenckiej. Novus Ordo jest wyrazem kultu zupełnie innej religii – religii „kościoła soborowego”. Jest to fałszywy, dwuznaczny obrządek, tak „sprzyjający herezji”, że zasługuje jedynie na to, by go potępić i wyeliminować.

Nie zdziwiłbym się, gdyby w bardzo bliskiej przyszłości ci, którzy nadużywają autorytetu papieskiego w celu zniszczenia prawdziwego Kościoła, nie tylko ograniczyli celebrację starodawnej Mszy, ale całkowicie jej zakazali. Jeśli Rzym zabroni odprawiania pradawnej Mszy, katolicy, którzy nadal wierzą, że mogą służyć dwóm panom – Kościołowi Chrystusa i Kościołowi soborowemu – odkryją, że zostali oszukani. Będą musieli wybrać pomiędzy nieposłuszeństwem wobec nielegalnego rozkazu, by być posłusznym Bogu, a pochyleniem głowy przed wolą tyrana i zdradzeniem swoich obowiązków jako sług Bożych.

Jest to ni mniej ni więcej tylko bitwa między Chrystusem a szatanem. Walka o Mszę Świętą, która jest sercem naszej wiary, tronem, na który zstępuje Boski Król Eucharystyczny, Kalwarią, na której dokonuje się ponowne, bezkrwawe złożenie Niepokalanego Baranka. Ta bitwa musi się rozegrać o zasadniczą różnicę między skoncentrowaną na Bogu wizją Mszy trydenckiej a skoncentrowaną na człowieku wizją jej soborowej podróbki. Zadbajmy o to, abyśmy, jakkolwiek niegodni byśmy nie byli, zasłużyli na przyszłą chwałę Kościoła, przygotowując się do tych prób, w których damy świadectwo, że należymy do Chrystusa.

Kyrie eleison.

bp Richard Williamson

Źródło: https://fsspxr.wordpress.com