Benito Mussolini: Faszyzm przynosi odrodzenie

Wytyczne polityki wewnętrznej streszczają się w wyrazach: oszczędność, praca, karność. Zagadnienie finansowe jest zasadnicze: trzeba dojść, z możliwie największą szybkością, do równowagi bilansu państwowego. System drobiazgowej oszczędności; popieranie wszystkich sił produkcyjnych narodu; położenie kresu pozostałym obciążeniom wojennym.

Mówiąc o pracy mamy na względzie burżuazję produkującą i klasy pracujące miejskie oraz wiejskie. Żadnych przywilejów, zarówno dla pierwszej, jak i dla ostatnich, natomiast ochrona wszystkich interesów, zgodnych z interesami produkcji i Narodu.

Proletariat pracujący, którego losem zajmujemy się, bez karygodnych wszakże i demagogicznych pobłażliwości, może się niczego nie obawiać, nie straci bowiem nic, a z pewnością wszystko może zyskać na polityce finansowej, która ratuje bilans państwa i unika bankructwa, jakie zaciążyłoby w szczególniejszy sposób na najuboższych klasach ludności.

Nasza polityka emigracyjna powinna się wyzwolić z nadmiernego opiekuństwa, emigrujący jednak obywatel włoski niech wie, że będzie należycie wspierany przez przedstawicieli Narodu na zewnątrz.

Wzrost uroku danego narodu w świecie, jest w prostym stosunku do karności, jakiej składa dowody wewnątrz kraju. Położenie wewnętrzne polepszyło się niewątpliwie, nie do tego stopnia wszakże, jakbym pragnął. Nie mam zamiaru oddawać się łatwemu optymizmowi. Nie lubię Pangloss’a.

W wielkich miastach, w ogóle we wszystkich miastach, panuje spokój; wypadki gwałtu są sporadyczne i znikome, powinny jednak sią skończyć. Obywatele, bez względu na stronnictwo, do którego należą, mają swobodę ruchu; wszystkie wyznania — ze szczególnym uwzględnieniem panującego, jakiem jest katolickie,—będą uszanowane; swobody konstytucyjne nie zostaną naruszone; prawo za wszelką cenę będzie w poszanowaniu.

Państwo jest silne i stwierdzi swoją moc wobec wszystkich, nawet przeciw ewentualnemu bezprawiu faszystowskiemu, byłoby to bowiem bezprawie bezmyślne i niegodne, które by nie miało żadnego usprawiedliwienia. Muszę jednak dodać, że prawie cały faszyzm uznał w zupełności nowy porządek rzeczy. Państwo nie myśli abdykować przed kimkolwiek. Kto powstaje przeciw państwu, będzie ukarany. Tego rodzaju wyraźna zapowiedź zwraca się do wszystkich obywateli, a jestem przekonany, że dźwięczy ona w szczególnie miły sposób w uszach faszystów, którzy po to walczyli i zwyciężyli, by mieć Państwo, narzucające się wszystkim, literalnie wszystkim, z nieubłaganą mocą.

Nie trzeba o tym zapominać, że poza mniejszościami, uprawiającymi politykę wojowniczą, mamy czterdzieści milionów jak najlepszych Włochów, którzy pracują, rozmnażają się, przechowują najcenniejsze dziedzictwo rasy, domagają się i mają prawo domagać się, by nie wtrącono ich w bezład chroniczny, który jest oczywistym wstępem do ogólnej ruiny.

Ponieważ, rzecz jasna, same kazania nie wystarczają, Państwo zajmie się doborem i udoskonaleniem ochraniającej go siły zbrojnej; państwo faszystowskie stworzy, być może, jedyną w swoim rodzaju policję, doskonale zaopatrzoną, nadzwyczaj ruchliwą i nacechowaną wzniosłym duchem moralnym,— pełne bowiem chwały i drogie sercu każdego Włocha; wojsko i flota, uniezależnione od wszelkich zmian polityki parlamentarnej, zreorganizowane i wzmocnione, reprezentować będą, wewnątrz i na zewnątrz, najwyższą rezerwę Narodu,

Panowie! Z dalszych oświadczeń poznacie program faszyzmu w jego szczegółach i dla każdego wydziału. Dopóki to będzie dla mnie możliwe, nie chcę rządzić przeciw Izbie; jednakże Izba powinna odczuwać swoją osobliwą sytuację, z której wynika, iż może być rozwiązaną w przeciągu dwóch dni, lub w przeciągu dwóch lat. Domagamy się pełnomocnictw dlatego, że chcemy wziąć pełną odpowiedzialność. Bez pełnomocnictw — wiecie o tym doskonale — nie dałoby się zaoszczędzić ani jednego lira. Nie chcemy wszakże w ten sposób wyłączyć współpracownictwa osób dobrej woli, które przyjmiemy jak najserdeczniej skądkolwiek by pochodziło — od posłów, od senatorów, lub też od poszczególnych obywateli kompetentnych. Każdy z nas posiada religijne poczucie naszego trudnego zadania. Kraj pokrzepia nas i oczekuje. Nie będziemy już przemawiali doń słowami, jeno czynami. Zobowiązujemy się formalnie i uroczyście do uzdrowienia jego bilansu — i uzdrowimy go. Chcemy robić pokojową polityką zewnętrzną, zarazem jednak politykę godności i stanowczości— i zrobimy ją. Postanowiliśmy utrzymać w narodzie poczucie ładu oraz karności — i to się stanie.

Niech nikt z przeciwników wczorajszych, dzisiejszych, jutrzejszych, nie łudzi się, co do krótkości naszego dojścia do władzy. Byłoby to złudzenie niemądre i dziecinne, podobnie jak te, którymi łudzono się wczoraj. Rząd nasz ma mocne podstawy w świadomości narodu, a wspiera go najlepsze i najświeższe pokolenie Włochów. Nie ulega wątpliwości, że w tych ostatnich dniach został dokonany olbrzymi krok ku zjednoczeniu umysłów.

Ojczyzna włoska — od Północy po Południe, od kontynentu do szlachetnych wysp, które nie będą nadal zapominane, od Metropolii aż do pracowitych kolonii morza Śródziemnego i Atlantyku — odszukała się znowu. Nie czyńcie, panowie, przed narodem próżnego gadulstwa. Pięćdziesięciu dwóch, zapisanych do głosu z powodu moich oświadczeń, to stanowczo za wiele. Pracujmy raczej, z sercem czystym i umysłem rześkim, nad zapewnieniem Ojczyźnie — pomyślności i wielkości. Tak mi dopomóż Bóg w doprowadzeniu do zwycięskiego kresu mego ciężkiego trudu!

Benito Mussolini

„Mowy Mussoliniego”, 1927. Materiał o charakterze historycznym i edukacyjnym.

Więcej na temat faszyzmu w popularnym opracowaniu wydanym w ramach „Biblioteki Szczerbca” – szczegóły TUTAJ.