Bo my, chrześcijanie, nazywamy niektórych władców szczęśliwymi nie dlatego, że bądź to dłużej panowali, bądź po spokojnej śmierci zostawili panowanie synom, bądź poskromili nieprzyjaciół państwa, bądź zdołali ustrzec się przed buntami wrogo usposobionych obywateli czy zgnieść tego rodzaju bunty. Na otrzymanie tych i innych już to darów, już to pocieszeń w tym nędznym życiu zasłużyli sobie nawet niektórzy czciciele demonów, nie należący do królestwa Bożego, do którego należą tamci.
Natomiast zwiemy władców szczęśliwymi, jeśli sprawują rządy sprawiedliwie; jeśli wśród pochwał ze strony tych, którzy składają im wysokie hołdy, i wśród objawów służalczości ze strony tych, którzy nazbyt uniżenie ich pozdrawiają, bynajmniej się nie wynoszą, lecz pamiętają, że są ludźmi; jeśli władzę swą oddają na usługi majestatowi Bożemu w celu jak największego rozszerzenia Jego czci; jeśli boją się Boga, miłują Go i uwielbiają; jeśli więcej kochają owo państwo, w którym posiadanie współuczestników nie budzi we władcach lęku; jeśli opieszale karzą, a łatwo przebaczają; jeśli kary swe wymierzają ze względu na konieczność rządzenia państwem, a nie dla zaspokojenia nienawiści odczuwanej do wrogich ludzi; jeśli okazują łaskę i przebaczają nie dla zostawienia występków bezkarnymi, lecz w nadziei osiągnięcia przez to czyjejś poprawy; jeśli, będąc często zmuszeni do wydawania surowych zarządzeń, wyrównują to łagodnością swego miłosierdzia i szczodrością swoich dobrodziejstw; jeśli hulaszczego życia wyrzekają się tym bardziej stanowczo, im większą mają swobodę uprawiania go; jeśli wolą rozkazywać raczej swym opacznym namiętnościom aniżeli jakimś narodom; jeśli wszystko to czynią nie z namiętnego pragnienia czczej sławy, lecz z umiłowania wieczystej szczęśliwości; jeśli wreszcie za grzechy swoje nie zaniedbują składać pokory, miłosierdzia i modlitwy w ofierze prawdziwemu swemu Bogu.
O takich to władcach chrześcijańskich mówimy, że na razie są szczęśliwi w nadziei, a potem, kiedy nadejdzie to, czego oczekujemy, staną się szczęśliwi w rzeczywistości.
Chociaż dlatego duch jest złym, że w złej woli pragnie szkodzić, przecież nie od kogo innego otrzymał władzę szkodzenia, tylko od Tego, któremu — w określonym i sprawiedliwym porządku, stosownie do stopnia zasług — podlega wszystko. Bo jak nie od Boga pochodzi zła wola, tak nie ma władzy, jak tylko od Boga (Rz 13,1). Choć bowiem w mocy każdego jest coś chcieć, nie w każdego jednak mocy jest coś móc albo coś komuś zrobić lub czegoś od kogoś doznać. Sam Syn Boga Jedyny, kiedy miał pokornie cierpieć w doczesności, tak odpowiedział człowiekowi pysznie mówiącemu, że ma władzę Go zabić i uwolnić: Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci nie była dana z góry (J 19,11). Również diabeł, kiedy chciał szkodzić sprawiedliwemu Hiobowi — chęć szkodzenia miał bowiem diabeł sam z siebie — o możność szkodzenia prosił Pana Boga (Hi 2,5).
św. Augustyn z Hippony
5 maja 2019 o 12:37
Świętego Augustyna trzeba znać i czytać.