Dr Dariusz Ratajczak: Rewizjonizm Holocaustu według Roberta Faurissona

Profesor Robert Faurisson jest (tekst pisany przed śmiercią Francuza w 2018 roku) jednym z czołowych rewizjonistów Holocaustu we Francji. Ten niewątpliwie odważny człowiek o zapatrywaniach anarchosocjalistycznych (czyli lewicowych) wybrał ryzykowne życie znaczone sądowymi procesami, wydaleniami z pracy i pobiciami przez politycznie poprawne komanda. A mógł wieść sobie nobliwe życie lyońskiego uczonego – znawcy Nervala, czy Rimbaud – otoczony zeświecczoną, ateistyczną oraz do bólu „correct” elitą kraju, który dał światu tyleż dobrego, co złego – wręcz zbrodniczego.

Faurisson jest autorem wielu tekstów dotyczących Holocaustu. Niektóre z nich opublikowano na łamach polskich, co prawda niskonakładowych, periodyków. My spróbujmy syntetycznie zreferować faurissonowski sposób widzenia problemu na podstawie ostatniej pracy jego autorstwa zatytułowanej „Ecrits revisionnistes (1974- 1998)”, która krąży od końca 1998 roku we Francji w formie „samizdatu”.

„Rewizjonizm to metoda, a nie ideologia… Historia w swej istocie jest rewizjonistyczna. Ideologia to jej wróg”

Według Faurissona prawdą jest, że narodowo-socjalistyczne Niemcy zbudowały obozy koncentracyjne. Uczyniły to po — i w tym samym czasie — co spora grupa innych państw. Wszystkie oczywiście były przekonane, że akurat ich obozy będą bardziej humanitarne od dotychczasowych konwencjonalnych więzień. Hitler widział w nich to, co wcześniej Napoleon III tworzący kolonie karne: „ludzki postęp”. Ale fałszywe jest przekonanie, że kiedykolwiek stworzył „obozy (celowej — DR) zagłady”. Termin ten został wprowadzony do społecznego krwioobiegu przez zwycięskich aliantów.

Prawdą jest, że Niemcy produkowali samochody napędzane gazem („Gaswagen”). Fałszywe jest jednak twierdzenie, iż kiedykolwiek skonstruowali samochód uśmiercający ludzi. Gdyby przynajmniej zachował się jeden egzemplarz takiego pojazdu – zapewne eksponowano by go tryumfalnie w muzeach motoryzacyjnych lub w różnych muzeach Holocaustu.

Prawdą jest, że Niemcy stosowali cyklon – będący w użyciu od roku 1922 – do dezynfekcji. Nieprawdziwy jest natomiast pogląd, iż zabijali nim ludzi (autor poświęca gros swojej pracy udowodnieniu tezy, że cyklon B używany był tylko do celów sanitarnych).

Prawdą jest, że Niemcy zaordynowali ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej (Endloesung der Judenfrage), ale owo rozwiązanie w swym zamierzeniu miało posiadać charakter nie morderczy, a terytorialny. Chodziło o usunięcie Żydów z niemieckiej strefy wpływów i stworzenie im narodowej siedziby na Madagaskarze lub w innym miejscu. Plany te pozostawały w zgodzie z zamierzeniami kół syjonistycznych, które nierzadko współpracowały z narodowymi socjalistami.

Prawdą jest, że niektóre niemieckie obozy koncentracyjne posiadały krematoria do spalania zwłok ludzi zmarłych. Ich jedynym celem było zapobieganie epidemii.

Prawdą jest, że bardzo wielu Żydów doświadczyło okropności wojny – deportacji, pracy ponad siły, ciężkich warunków życia w gettach. Wielu Żydów ponadto stało się ofiarami zbiorowych represji, egzekucji, masakr; niestety nie ma jednak wojen bez masakr. Ale z drugiej strony wszystkie te cierpienia były również udziałem innych narodów, czy społeczności podczas II wojny światowej. Żydzi nie mają więc monopolu na cierpienie, a ich tragedia wpisuje się w szaleństwo wojny.

Nie jest prawdą, że kiedykolwiek został wydany przez Hitlera, bądź jego współpracowników, rozkaz eksterminacji Żydów. Natomiast były wypadki skazywania przez niemieckie sądy wojskowe żołnierzy Wehrmachtu nawet na karę śmierci za mordowanie Żydów. Szczęśliwym trafem nawet zwolennicy „wersji eksterminacyjnej” przychylają się obecnie do tezy, że „fabryki ludzkiego mydła”, czy podobne bzdury, np. książki oprawne w skórę zabitych więźniów, są propagandowym kłamstwem.

W wyniku II wojny światowej nie zginęło 6 milionów Żydów. To wytwór fantazji ludzi pokroju rabina Michaela Dova, czy Ilji Erenburga. Nawet współcześni uczeni wyznawcy religii Holocaustu – poddają tę liczbę w wątpliwość. Prawdą natomiast jest, że kilkadziesiąt lat po zakończeniu wojny państwo Izrael nadal podaje liczbę tych, którzy przetrwali na około 900 tysięcy. W chwili ukończenia wojny musiałoby więc ich być nieco ponad 3 miliony. Jeżeli zestawimy to z liczbą Żydów, którzy w roku 1939 przebywali na obszarze wkrótce zajętym przez Niemców (ok. 5 mln) i odejmiemy od tego spory procent tych, którzy legalnie (mniej lub bardziej) wyemigrowali z zagrożonej strefy w latach 1939-1941, to…

Żeby jednak uczciwie ustalić żydowskie straty podczas wojny, należałoby dotrzeć do następujących źródeł: dokumentacji 41 zebranej przez Międzynarodowe Biuro ds. Poszukiwań w Arolsen-Waldeck (instytucja strzeżona jest zazdrośnie przez zespół 10 państw z Izraelem na czele); dokumentów będących w posiadaniu Polski i Rosji oraz nazwisk milionów Żydów, którzy otrzymywali lub ciągle otrzymują finansowe zadośćuczynienie za swoje cierpienia.

Tyle profesor Robert Faurisson. Wnioski pozostawiam Czytelnikom. Ja tylko streszczam jego wywody.

dr Dariusz Ratajczak