Wojciech Korfanty urodził się 20 kwietnia 1873 roku w Siemianowicach Śląskich w rodzinie górniczej. Ukończył prawo i ekonomię. W 1903 r. zdobył mandat poselski do Reichstagu. Był to pierwszy polski mandat z Górnego Śląska. Utrzymał go do roku 1918. W latach 1901–1908 był członkiem Ligi Narodowej, w ramach której współpracował z Romanem Dmowskim. Od 1901 był redaktorem naczelnym „Górnoślązaka”. W 1905 roku zainicjował w Katowicach wydawanie organu prasowego górnośląskiej endecji pt. „Polak”, którego był redaktorem naczelnym oraz właścicielem.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Wojciech Korfanty wystąpił przeciw rządowi Jędrzeja Moraczewskiego. Przez lata był w konflikcie z Józefem Piłsudskim, w którym widział niebezpiecznego, czerwonego radykała, a wyprawę kijowską ocenił jako pogoń za romantycznymi marami szlacheckimi. Został komisarzem plebiscytowym na Górnym Śląsku, stając się jednym z czołowych przywódców walki o polskość tej ziemi. To on stał na czele II i III powstania śląskiego i zabiegał o korzystny dla Polski werdykt aliantów. W 1923 r. pełnił funkcję wicepremiera w rządzie Wincentego Witosa.
Po przewrocie majowym Wojciech Korfanty był więziony w Brześciu. W obawie przed represjami wyjechał z Polski do stolicy Czechosłowacji. Do kraju nie mógł wrócić nawet w 1938 r. na pogrzeb swego syna Witolda, gdyż rząd premiera Sławoja Składkowskiego odmówił wydania mu listu żelaznego z Polski. Powrócił dopiero w kwietniu 1939 r. Został jednak aresztowany i, mimo protestów, osadzony na Pawiaku, gdzie przesiedział trzy miesiące. Zmarł 17 sierpnia 1939, w 20. rocznicę wybuchu powstania śląskiego.
W pozostawionym testamencie politycznym do ludu śląskiego nawoływał: ”Walczcie o Polskę wielką, mocarstwową, katolicką, praworządną i zawsze sprawiedliwą”.
Na podstawie: nacjonalista.pl/polskieradio.pl
Najnowsze komentarze