Jeśli spoglądamy dzisiaj na narody Europy, to wszędzie widzimy wzrastające oznaki dezintegracji i upadku. Jest to dla wszystkich faktem oczywistym i bezdyskusyjnym.
Na płaszczyźnie politycznej odkrywamy, iż najgorszy, samolubny typ osobowości urósł w partiach establishmentu i strukturach władzy do roli kierowniczej. Nie troszcząc się o lud, który – jak twierdzą – reprezentują, politycy napełniają swoje kieszenie zaprzedając swych rodaków biedzie, degradacji i wrogim, obcym interesom.
Na froncie ekonomicznym nasze narody stale są zapewniane, iż światowa recesja cofa się. Tymczasem bezrobocie wzrasta z roku na rok i żadna cyniczna manipulacja liczbami ze strony rządowych biurokracji nie jest w stanie faktu tego zmienić.
Społeczne oddziaływanie na nasze narody tego politycznego i ekonomicznego upadku jest katastrofalne. Mniej nowych domów oznacza, iż miliony ludzi żyje w lokalach nadających się dla zwierząt. Bezrobocie zniekształciło życie rodzinne prowadząc do zwiększającej się liczby przypadków rozwodów, aborcji, maltretowania dzieci i samobójstw. Próbując uciec od tego koszmaru, ogromne rzesze ludzi znalazło „rozwiązanie” w alkoholu, narkotykach i hazardzie. Młodzież – pozbawiona pracy, domu i nawet odrobiny szacunku dla samej siebie – odszukała namiastkę sensu życia w niezliczonych „antysystemowych” grupach subkulturowych – ku zadowoleniu zresztą naszych władców. Podczas gdy ci młodzi ludzie biją się między sobą, polityczni tyrani bez przeszkód niszczą zarządzane przez siebie kraje.
Najbardziej jednak ucierpiały nasze narody w sferze duchowej. A przecież, by być prawdziwie zdrowym, człowiek posiadać musi równowagę materialną i duchową. Nie wystarczy mieć tylko coś do jedzenia i dach nad głową. Człowiek musi mieć powód do życia. Musi wiedzieć, dlaczego życie rodzinne ma istotne znaczenie, dlaczego dziedzictwo krwi musi być unieśmiertelnione, dlaczego dobro narodu musi być chronione i dlaczego musimy zapewnić rozwój jego kultury.
Ta duchowa i materialna równowaga, którą posiadali nasi praojcowie, już nie istnieje. Kiedy spoglądamy na zbudowane setki lat temu wielkie katedry, które można znaleźć w całej Europie, jesteśmy onieśmieleni ich ogromem, pięknem i stopniem skomplikowania. Jednak ich zasadnicze znaczenie wykracza daleko poza zwykłe murarstwo i wkracza w dziedzinę duchowości.
Nasz wiek nie zna nic z tego planu życia i symbolicznie demonstruje zupełnie niezrozumienie budując z miałkich bloków – materiału, który nie jest trwały i nie jest pomyślany, aby trwać. Streszcza to ducha naszej epoki – epoki, która żyje chwilą i w której niezmiennie panuje słowo „natychmiast”. Nikt nie chce pomagać innym, o ile nie ma w tym własnego interesu, nikt nie chce być wciągniętym w cokolwiek, nikt nie chce za nic ponosić odpowiedzialności. Każdy za to chce żyć wygodnie, każdy szuka swoich samolubnych celów, każdy chce obrać łatwą drogę – nawet, jeśli oznacza to, iż ucierpi na tym rodzina, wspólnota, czy życie narodowe.
Te i inne fakty – jak zanieczyszczenie środowiska, zmniejszanie się zasobów naturalnych – składają się na jedną, przerażającą konkluzję: kultura Europy obumrze jeszcze za naszego życia. Nie mam tu na myśli tego, iż za 50, 100 czy 200 lat znów będziemy odgrywać znaczącą rolę w świecie polityki, że nastąpi europejskie odrodzenie. Sądzę, że tak, jak potężne cywilizacje starożytnej Grecji i Egiptu pogrążyły się w piasku czasu, aby nigdy nie powrócić, tak też stanie się i z naszą. Śmierć Europy będzie sygnałem końca ludów, końca białych ludów. Będzie to pożegnanie z Tobą, Twoją rodziną i przyjaciółmi. Nasze narody staną się mglistym, mało znaczącym wspomnieniem.
Nie możemy dać się jednak zastraszyć. Walka o odwrócenie tej sytuacji będzie nadzwyczaj ciężka i niewdzięczna. Ciężka, gdyż wrogowie cywilizacji nie rozluźnią swego dusicielskiego uścisku dopóki nie zmusimy ich do tego; niewdzięczna zaś dlatego, że nikt nie chce słyszeć o tym, iż katastrofalna fala przypływu wyłania się i zagraża samej istocie życia. Nasze narody chowają głowę w piasek i oszukują same siebie, że wszystko będzie w porządku. Na nieszczęście dla takich ludzi żyjemy w realnym świecie, gdzie szczęśliwe zakończenia nie są automatycznie wprowadzane do scenariusza. Nie ma dobrych wróżek, które pospieszą nam na pomoc, pomachają swymi magicznymi różdżkami i uczynią wszystko na powrót doskonałym. Jeśli europejskie narody mają przeżyć, to będą musiały podjąć walkę. Jeśli jednak nie mają woli, aby to uczynić, to lepiej, aby zaczęły modlić się o szybką i łagodną śmierć, gdyż nic innego już im nie pomoże.
Derek Holland
Fragment opracowania „Polityczny Żołnierz” – szczegóły TUTAJ.
Przedruk całości lub części wyłącznie po uzyskaniu zgody redakcji. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Najnowsze komentarze