Józef Mackiewicz: Komunizm, „Holocaust” i Wielki Głód na Ukrainie

Narzekanie na rozpiętość podwójnej moralności jest rzeczą dosyć bezpłodną. Podwójna moralność istniała od zawsze na świecie. W życiu jednostek i w życiu zbiorowisk ludzkich. W tej chwili chodzi nam tylko o stwierdzenie obiektywnego stanu faktycznego, że po-norymberska norma moralno-prawna, mimo wszystkich wstrząsów ostatnich lat 17-tu, wciąż dominuje we współczesnym sposobie kolektywnego myślenia.

W Izraelu powieszono Eichmanna, skazanego za wymordowanie, współdziałanie w wymordowaniu 6 milionów Żydów. Do powszechnego rozgłosu wokół tego procesu włączyły się w pierwszym rzędzie państwa komunistyczne. Eichmann bronił się w ten sposób, że był tylko wykonawcą rozkazów, podrzędnym ogniwem totalnego aparatu. I oto w komunistycznym organie warszawskim „Polityka” (17.06.1961) czytamy na ten temat co następuje:

Ten fragment wyznań Eichmanna jest najbardziej przerażający… Ujawnia bowiem psychologiczny mechanizm zbrodni – reprezentuje eichmanowski sposób myślenia… Wszystko, co służy narodowi niemieckiemu jest dobre i pożyteczne…!

Wykrzykniki mają wykazać głęboko moralne oburzenie autora-komunisty. Tymczasem wystarczy zajrzeć do: „Polityczeskij Słowar” (Moskwa, Państw. Wyd. Lit. Polit., 1958), aby przeczytać na str. 362:

MORALNOŚĆ – przeciwstawienie moralności burżuazyjnej stanowi moralność komunistyczna. Z punktu widzenia moralności komunistycznej, moralne jest wszystko to, co służy i przyczynia się do zwycięstwa i umocnienia nowego komunistycznego społeczeństwa…

A więc zastępując słowa: „narodowi niemieckiemu”, słowem „komunizmowi”, otrzymamy następujące zdanie: „Wszystko, co służy komunizmowi, jest dobre i pożyteczne…” Czyli formułę analogiczną. Wiemy, że w przeciągu ponad czterdziestu lat odbywał się w Sowietach proces eksterminacji milionów ludzi, a liczba stale zamkniętych w sowieckich obozach koncentracyjnych wahała się przeciętnie od 10 do 20 milionów ludzi. Wiemy też, że w ustroju komunistycznym nie może mieć miejsca przejaw jakiegokolwiek nieposłuszeństwa; nie ma opozycji, nie ma veta, nie ma sprzeciwu, nie ma strajków, nie ma innego zdania. Ślepe posłuszeństwo w służbie komunizmu było i jest bardziej totalne, bardziej bezapelacyjne i usankcjonowane urzędową moralnością, niż kiedykolwiek w jakiejkolwiek służbie, jakiegokolwiek innego ustroju.

Ale jednocześnie cały świat z okazji procesu Eichmanna, zajął się ponownie rozpamiętywaniem zbrodni hitlerowskich, słowem nie wspominając o zbrodniach komunistycznych. Akademia zorganizowana w Domu Żołnierza w Nowym Yorku, w dniu 12 marca 1961 roku ku czci ofiar Katynia, zgromadziła zaledwie 65 Polaków…

Eichmannowi zarzucono, że winien jest unicestwienia 6 milionów Żydów. Źródła ukraińskie twierdzą, że w okresie „czystki” i „rozkułaczania wsi”, wymordowano na Ukrainie 3 do 6 milionów Ukraińców. Niektórzy tę cyfrę podnoszą do 7 milionów. Inni mówią tylko o 2 milionach. Prawdopodobnie cyfry te są przesadzone. Być może i liczba 6 milionów Żydów jest przesadzona. Ale nie chodzi chyba tylko o stronę ilościową. Niech będzie 6 milionów Żydów i „tylko” 1 milion chłopów. Sedno sprawy nie ulegnie wskutek tego zmianie. Tak samo jak nie ulegnie zmianie fakt, że stopień odpowiedzialności Nikity Chruszczowa, ówczesnego sekretarza partii na Ukrainie, za eksterminację kułaków albo morderstwa na Węgrzech, jest personalnie większy niż Eichmanna za eksterminację Żydów. Eichmann nie należał do wodzów partii hitlerowskiej i nie ogłaszał płomiennych wezwań do morderstw w „Völkischer Beobachter”. Natomiast Chruszczow pisał w „Prawdzie” moskiewskiej z dnia 31 stycznia 1937 roku, na temat opozycji partyjnej co następuje:

Padliną śmierdzi od plugawych i obmierzłych wyrodków. Ci mordercy celowali w serce i mózg naszej partii. Oni podnosili rękę na towarzysza Stalina… Podnosząc rękę na towarzysza Stalina, podnosili ją oni na wszystko to, co człowieczeństwo posiada najlepszego, gdyż Stalin – to nadzieja i upragnienie, to latarnia morska całej przodującej i postępowej ludzkości! Stalin – to nasze zwycięstwo. Podli bandyci ponieśli zasłużoną karę… Gad rozdeptany został w Związku Sowieckim.

A eksterminację Ukraińców gloryfikował w ten sposób („Wisti Centralnoho Wykonawczoho Komitetu USRR” nr 144, z dnia 25 czerwca 1938):

Dziś, gdyśmy zdemaskowali machinacje… burżuazyjnych nacjonalistów ukraińskich, tych kanalii etc wiemy dobrze, że Ty, nasz Stalinie, położyłeś najwięcej zasług dla zdemaskowania tych kanalii. My dziękujemy i pozdrawiamy Ciebie Wielki Stalinie, oraz Twego najlepszego ucznia Mikołaja Iwanowicza Jeżowa! Was, którzyście zniszczyli to robactwo.

„Padlina, gad, kanalie, robactwo” etc są to wyrazy chyba nie mniej dosadne, niż stosowane przez hitlerowców wobec Żydów. Narzuca się przeto pytanie: Gdzie, w jakiej księdze praw Bożych czy ludzkich powiedziane jest, że prześladowanie za rasę, czy narodowość, jest większym przestępstwem niż prześladowanie za pochodzenie społeczne, religijne lub światopoglądowe? Dlaczego mordowanie ludzi tylko dlatego, że są Żydami, ma być czymś gorszym od mordowania ludzi tylko dlatego, że osiągnęli pewien stan majątkowy lub hołdują innym ideałom? Tymczasem Eichmann porwany został podstępnie, z pogwałceniem praw obowiązujących cały świat cywilizowany, na oczach całego świata i bez protestu ze strony jakiejkolwiek organizacji „obrony praw człowieka”, powieszony – podczas gdy Chruszczow na oczach tejże cywilizowanej ludzkości, obwieszany jest wieńcami w Indiach jak święta krowa, kładziony spać do łoża po-królewskiego we Francji, a jego zdrowie jest tak cenione, że tych emigrantów, których nie zdążył wymordować, deportuje się na wyspy, aby czasem wrogą manifestacją nie zepsuli mu apetytu. I pierwsi mężowie stanu wolnego świata ściskają mu serdecznie rękę, wznoszą kielichy na bankietach, życząc mu długich lat życia.

Naturalnie dzieje się tak nie dlatego, że cały świat kocha Żydów, a nienawidzi np. chłopów ukraińskich. A dlatego, że ulega naciskowi psychicznemu nie tylko obowiązujących formuł spuścizny powojennej, nie tylko naciskowi „realnej polityki” i propagandy, ale też dominującym sferom intelektualnym, wytwarzającym pewien prąd, kierunek myślowy, aurę niesprzyjającą ludzkiemu indywidualizmowi, a przez to krępującą swobodę porównań.

Scharakteryzowanie panującej obecnie aury wymyka się definicjom, które kiedyś znajdowały swój wyraz w banalnych uproszczeniach typu „Żydokomuna”, „Fołksfront” itp. Niektórzy mówią o „dyktaturze intelektualnej lewicy”. Nie jest to wszakże określenie ścisłe, odkąd pierwotne pojęcia „lewicy” i „prawicy” znacznie się zatarły, nie stanowią dawnego rozgraniczenia, a ponadto ulegają dowolnej interpretacji.

Józef Mackiewicz

Fragment książki „Zwycięstwo prowokacji”, wyd. pierwsze: Monachium, 1962.