EB: Mein Kampf i kobieta w walizce

W miarę krótko i w miarę na temat – chociaż jeden absurd będzie gonił drugi. We Wrocławiu pewien dżentelmen sprzecza się ze swoją konkubiną. W porywie złości popycha ją i idzie spać. Wstaje rano i widzi w kuchni sztywną niewiastę. Pakuje więc jej zwłoki do walizki i wyrzuca do Odry. Wyrok? W zawieszeniu – bo Sąd dał wiarę w to, że leczący się  niegdyś psychiatrycznie dżentelmen, który dłuższy czas był bezdomnym swoją konkubinę tylko popchnął. Czy upadła? Tego oskarżony nie widział, bo tak szybko wyszedł z kuchni i poszedł spać, że nawet nie spostrzegł, czy jego świętej pamięci towarzyszka życiowa popchnięta sekundę wcześniej wypłaciła głową o mebelki, czy też może zmarła na skutek czegoś bliżej niesprecyzowanego, podobnego na ten przykład do zawału. Biegły miał trudności z jednoznaczną oceną przyczyny śmierć. Nie dziwi nas to – nieboszczka w walizce podróżowała  po Odrze ponad miesiąc czasu. Stan jej cery najlepszy więc nie był.

Jakby absurdów było mało o całej sprawie możemy przeczytać w naszej ulubionej gazecie – wiecie dobrze jakiej. Nie znajdziecie tam jednak dociekań dziennikarza śledczego na temat oczywistej zbrodni. Przeczytacie natomiast rzewną i wzruszającą historyjkę o ogromnym uczuciu dżentelmena do swojej niewiasty, który niegdyś zabrał ją nawet nad morze, bo biedna nigdy wcześniej nie widziała Bałtyku. I może się tak zdarzyć, że jadąc tramwajem nawet nie będziecie wiedzieć, że obok was na niewygodnym krzesełku (niestety, nie elektrycznym) rozpiera się dumnie dżentelmen, który zapakował swoją konkubinę do walizki i spławił po Odrze…

W tym samym czasie na wyrok więzienia w zawieszeniu skazany został wrocławski biznesmen, który opublikował w ramach cyklu książek historycznych opracowanie zawierające fragmenty książki Adolfa Hitlera – Mein Kampf.

Podobne wyroki: jeden za wydrukowanie książki, drugi za zabójstwo i spławienie Odrą ciała kobiety. Dla pełnej jasności dodam, że „dzieła” małego, austriackiego pejzażysty nie należą do moich ulubionych. Uwielbiam jednak wolność słowa i jakoś niezbyt sympatycznie się czuję, gdy korzystanie z tej swobody jest takim samym przestępstwem, jak zutylizowanie ciała konkubiny w walizce.