Knut Hamsun – Włóczęgi

Knut Hamsun właśc. Knut Pedersen (1859-1952) – norweski pisarz, laureat nagrody Nobla za 1920 rok, łączył neoromantyzm z egzystencjalizmem, ale też elementami realizmu przedstawiciel tzw nurtu subiektywistycznego w literaturze skandynawskiej, odwoływał się do Dostojewskiego, mocno wpłynął na twórczość takich pisarzy jak Franz Kafka. Nienawiść do świata anglosaskiego (np. w satyrze Z życia duchowego współczesnej Ameryki) a z drugiej strony przywiązanie do Tradycji zbliżyły go do niemieckiego mitu krwi i ziemi, co zaowocowało zajęciem przez niego kolaboracyjnego stanowiska w czasie II Wojny światowej (został za to po wojnie osądzony i ukarany bardzo wysoką grzywną, w zasadzie już nie powrócił na salony). Jednak uznawany jest – obok S. Undset i H. Ibsena – za najwybitniejszego norweskiego pisarza. Włóczęgów napisał Hamsun w 7 lat po otrzymaniu Nagrody Nobla. Podejmuje w niej temat życiowego wagabundy, awanturniczego włóczęgi, człowieka bez korzeni, jednak – jak na tego autora – wymiar opowieści nie jest tak pesymistyczny, jak w jego najsłynniejszym Głodzie, a sama książka jest pochwałą indywidualizmu i nonkonformizmu. Tematy rozpoczęte w Włóczęgach porusza Hamsun także w dwóch kolejnych powieściach August Powsinoga oraz A życie toczy się dalej.

W 162-163 numerze pisma „Szczerbiec” polecamy fragment jednego z dzieł autorstwa Knuta Hamsuna i jego krótką recenzję. Szczegóły wydawnictwa TUTAJ.