Tradycja Europy: Hiperborea

Hiperborea/Hyperborea (gr. Ὑπερβόρεοι) – w mitologii greckiej legendarna kraina, która miała znajdować się daleko na nieokreślonej północy, za siedzibą wiatru północnego – Boreasza. Była to w wierzeniach Greków kraina wiecznej szczęśliwości, coś w rodzaju raju na ziemi, o błogosławionym klimacie, dającym bez wysiłku wszystko, co trzeba. Jej mieszkańcy, Hiperborejczycy, prowadzili beztroskie i szczęśliwe życie, wolne od chorób i cierpień, a nasyciwszy się nim, odbierali je sobie skacząc ze skały w morze.

W przeciwieństwie do mitu o Atlantydzie, spopularyzowanego przez Platona i współczesną popkulturę, legenda o Hiperborei jest mniej znana, choć równie ciekawa. W V w. p.n.e. Herodot twierdził, że Hiperborejczycy mieszkają na północ od ludu Scytów, za górami dzisiejszego Uralu. Co ciekawe, Herodot nazywał również ów tajemniczy lud Arimaspi – co współcześni nam badacze kojarzą właśnie z południowo-syberyjskimi koczowniczymi plemionami Scytów epoki brązu. W kolejnym wieku grecki historiograf Teopomp z Chios pisał, że oprócz Europy, Azji i Afryki obmywanych oceanem, czyli poza znanym światem, znajduje się wielka wyspa zamieszkana licznie przez człowieka oraz mityczne stwory. Tajemnicza kraina fascynowała również antycznych Rzymian. Znany historyk Pliniusz Starszy w I w. n.e. pisał o Hiperborejczykach jak o realnie istniejącym starożytnym ludzie żyjącym na brzegach Morza Mlecznego, identyfikowanego dziś jako Ocean Lodowaty.

Badania prowadzone niezależnie przez naukowców ze Skandynawii, USA i Rosji udowodniły, że 30–15 tys. lat temu klimat w Euroazji Północnej oraz w Arktyce był zbliżony do warunków śródziemnomorskich, ponieważ pas zlodowacenia rozciągał się w Ameryce Północnej. Brzegi Morza Mlecznego omywane były ciepłym prądem Golfstromem i sytuacja taka utrzymywała się do czwartego tysiąclecia p.n.e., mimo że na kontynencie istniały lodowce. Hiperborea znajdowała się zatem w subtropikalnej, a potem umiarkowanej strefie klimatycznej, niezwykle dogodnej do powstania cywilizacyjnych zrębów.

Hiperborea została umieszczona w cyklu Roberta E. Howarda o Conanie. Istniała ona rzekomo po zatonięciu Atlantydy w erze hyboryjskiej, czyli pomiędzy XIV a X tysiącleciem p.n.e.Bal Gangadhar Tilak w 1903 w „Arctic Home in the Vedas” postawił hipotezę o praojczyźnie Ariów na biegunie północnym.

Na podstawie: nacjonalista.pl/Metapedia/rp.pl