Krzysztof Kubacki – „Zagubieni w ruinach”

Przedstawiamy twórczość Krzysztofa Kubackiego, naszego stałego publicysty, która jest kolejnym materiałem z cyklu: “Poezja na Nacjonalista.pl”.

Zagubieni w ruinach

Chodzimy długimi krętymi ścieżkami,
ze łzami w oczach ginącego świata.
W plugastwie uczuć i mijającym czasie,
który siłę wysysa z nas nieubłaganie.
Prosimy wciąż o szansę łudząc się,
że nadejdzie dla nas czas samego szczęścia.
Tak krótkotrwała zieleń wiosny,
dodaje wciąż nam nadziei.
Nadziei, która pcha nas do przodu,
pomimo słów upokorzeń i czynów upadku.
Jak dzieci zagubieni bez matki,
krążymy – kalecząc się codziennością.
Codziennością, która nas nie chce,
odtrącając czasem tak bardzo boleśnie.
Lecz zwyciężymy dla przyszłości,
z ranami w duszy – zwyciężymy.
Dla tych co przed nami,
dla tych co będą po nas,
-zwyciężymy.
Pomimo wrogości świata idziemy,
razem idziemy pokonując cierpienie.
Z codzienną wiarą patrząc w niebo,
i aby tylko sił nam nie zabrakło…
Cierpimy, choć nasz uśmiech na ustach,
wciąż jest i domaga się zwycięstwa.
Cierpimy, lecz każdy wschód słońca,
daje nam wiarę w zwycięstwo.
Jesteśmy podróżnikami nie tracącymi nadziei,
na odnalezienie lepszego jutra.
Jesteśmy marzycielami niczym Ikar,
tak jak on – w końcu spadamy.
Krzątamy się po świecie zgnilizny i zniszczenia,
świecie, który chce nas zmyć niczym powódź.
Jesteśmy straceńcami, którzy oprócz samych siebie,
nie mogą liczyć na nikogo innego.
Jesteśmy dziećmi wrogich czasów,
jesteśmy dziećmi walki,
toczącymi bój i zagubionymi w świata ruinach.