Waclawius: Edgardo Mortara

Edgardo Mortara (ur. 27 sierpnia 1851 — zm. 11 marca 1940 r.) – włoski ksiądz, augustianin, misjonarz. Władał biegle dziewięcioma językami. W jego życiorysie rzuca się w oczy wyjątkowa miłość do Prawdziwej Wiary.

Urodził się 27 sierpnia 1851 r. na terenie ówczesnego Państwa Kościelnego, w rodzinie żydowskiej. Pewnego dnia ciężko zachorował. Służąca, z troski o dusze malca, potajemnie go ochrzciła. Gdy o owym fakcie dowiedziały się władze, postanowiły odebrać rodzicom chłopca. Zgodnie z obowiązującym w Państwie Kościelnym prawem Żydzi nie mogli wychowywać chrześcijanina, nawet, jeśli było to ich rodzone dziecko. Edgardo został wywieziony do Rzymu, gdzie umieszczono go w domu dla Żydów-katolików. Sprawa Mortara odbiła się głośnym echem w całej Europie. Do papieża Piusa IX apelowali m.in. Napoleon III i Franciszek Józef.

Rodzice mieli prawo składania wizyt synowi. Według relacji „ofiary antysemickiego prawa”, złożonych podczas procesu beatyfikacyjnego Piusa IX, rodzinie pozwolono na odwiedziny już po kilku dniach od „uprowadzenia”. Przez miesiąc codziennie mieli go odwiedzać, namawiając do powrotu. Edgardo jednak, poznawszy prawdziwą wiarę, nie chciał tego uczynić. Nie zgodził się na powrót nawet wtedy, gdy Państwo Kościelne zostało wcielone do zjednoczonych Włoch. Miał wtedy 19 lat.

Wkrótce potem wyjechał do Francji i wstąpił do zakonu augustianów. W wieku 23 lat przyjął święcenia kapłańskie. Zajął się działalnością misyjną w Niemczech, gdzie nawracał protestantów oraz Żydów. Zmarł 11 marca 1940 roku w belgijskim klasztorze. Ów niezwykły duchowny pomimo, iż katolicyzmu nie przyjął dobrowolnie, stał się wzorowym wyznawcą Chrystusa. W przeciwieństwie do większości żydowskich konwertytów, uznał i przyjął Prawdę w całości i służył jej do końca życia.