Aleksandr Dugin: Epifania głębokiej Francji

Temat polityki francuskiej był Darji bardzo bliski. Studiowała ją z entuzjazmem, podobnie jak wszystko, co ją naprawdę interesowało. Tam, gdzie zwykli analitycy widzieli tylko kalkulację, korzyść i makiawelizm, Darja podjęła się ujawnienia głębszych wzorców, które, dalekie od wulgarnej i powierzchownej analizy politycznej, prowadzą do filozofii politycznej. W tym tkwi to, co najważniejsze w jej analizie, którą nazwała „Analizą Płatonowej” (nazwa jej kanału w Telegramie). „Analiza Płatonowej” to nie po prostu połączenie dwóch słów, z których jedno było jej autorskim pseudonimem, a jeszcze lepiej, polionimii Darji.

„Analiza Płatonowej” odnosi się do świadomego, głębokiego podejścia do spraw, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się dość trywialne. Dasza uważała, że ​​wszystko zależy od czyjegoś poglądu, od sposobu, w jaki patrzy się na rzeczy. Głęboki pogląd zagląda w głąb, podczas gdy pogląd trywialny zauważa tylko powierzchnię. Prognozy i oceny wyrażone przez „Analizę Płatonowej” na temat polityki francuskiej należy postrzegać właśnie w tym sensie. Pod pewnymi względami okazały się bardzo trafne, podczas gdy pod innymi, wręcz przeciwnie, rzeczywistość je obaliła. Tym gorzej dla rzeczywistości!

Darja nigdy nie ukrywała, że ​​analizowała politykę francuską z punktu widzenia głębokich znaczeń, z perspektywy poszukiwania podstaw i zasad poza chaosem i manipulacjami, które dostrzegają zwykli eksperci i analitycy polityczni. Z tego punktu widzenia ważne jest to, że teksty Darji Duginy o polityce francuskiej zachowują swoją aktualność, nawet jeśli odnoszą się bardziej do przyszłości, niż do przeszłości.

W „Analizie Płatonowej” Darja starała się rozróżnić tendencje i wektory sił działających w historii politycznej Europy i Francji, siły, wokół których rozwija się bieżąca historia — historia głębi, podstaw i idei, a nie czynników zewnętrznych. Darja była przekonana, że ​​prędzej czy później głęboka Francja da o sobie znać — Francja Tradycji i ducha, Francja, którą Dasza znała i kochała, którą widziała i czuła poprzez koszmarną formę degeneracji, w którą niegdyś piękny, wolny i wyrafinowany kraj został przekształcony przez dziesięciolecia rządów liberalnych elit.

Macron nazwał Francję „hotelem”. Darja Dugina kategorycznie się z tym nie zgadzała. Widziała w kraju i jego mieszkańcach świętą Francję, zakorzenioną w świętej Tradycji i pełną paradoksów i cudów. Pod tym względem była podobna do rumuńskiego filozofa i pisarza Jeana Parvulesco, który wychwalał „tajemniczą Francję” o wiele lepiej i głębiej, niż jakikolwiek Francuz. Jest całkowicie symboliczne, że Dasza przyjaźniła się z wnukiem Parvulesco, Stanislasem — w ten sposób, na naszych oczach, fizyczni potomkowie europejskich myślicieli przecinają się z ich ideologicznymi spadkobiercami, czasami w postaci tych samych ludzi. Po tragedii, która skróciła życie Darji Duginy, Stanislas Parvulesco jako pierwszy zorganizował w Paryżu wiec na jej cześć, gdzie wygłosił przejmujące, pełne uczucia przemówienie na cześć „rosyjskiej Beatrycze” i „eurazjatyckiej Joanny d’Arc”, która zginęła z rąk wrogów Wielkiej Europy. Takie przemówienie musiało być bardzo bliskie sercu jego genialnego dziadka, a także jego ojca, który był wierny duchowi Tradycji (ojciec Stanisława, Constantin Parvulesco, który kilka lat temu podjął życie monastyczne w rumuńskim klasztorze prawosławnym, również dobrze znał Darję).

„Analiza Płatonowej”, jeśli przeczytamy ją poprawnie, mówi nam nie o przeszłych zwrotach akcji w polityce francuskiej — tak wielu sojuszach, szansach, perspektywach, związkach, stanowiskach — ale o czymś o wiele ważniejszym: wiecznej Francji, la France éternelle, która ledwie prześwituje, zanim znów zniknie za zasłoną gęstniejącej ciemności czasów ostatecznych.

Co więcej, ostatnie wydarzenia potwierdziły przenikliwą intuicję „Analizy Płatonowej”: w wyborach do Parlamentu Europejskiego w czerwcu 2024 r. Narodowe Zgromadzenie Marine Le Pen uzyskało 34% głosów Francuzów, podczas gdy koalicja „Potrzeba Europy” prezydenta Emmanuela Macrona zdołała zebrać mniej, niż połowę tej liczby — łącznie 14,5%. Stało się tak pomimo faktu, że wszystkie główne media i duże instytucje finansowe popierały wyłącznie Macrona, podczas gdy francuska prawica została zasadniczo pozbawiona dostępu do szerokiej trybuny publicznej. Oczywiście Marine Le Pen jest tylko wykolejeniem w liberalnej, globalistycznej UE, w jej obecnym katastrofalnym stanie, wciąż dalekim od „Teorii Europy”.

To tylko reakcja, nie projekt. Jednakowoż sam fakt jest bardzo wymowny: Europejczycy są zmęczeni Europą, której antyludowe, atlantyckie elity przysięgły wierność. Dziś jest to odczuwalne jeszcze bardziej ostro i praktycznie we wszystkich krajach europejskich, niż kiedykolwiek wcześniej.

Analiza Nowej Prawicy była w zasadzie jedyną, która to przewidziała i świadomie rozważała alternatywne strategie, a jej analiza pokrywa się w głównych parametrach z analizą Darji Płatonowej Duginy.

Perspektywa pełnowartościowej, kontynentalnej, wielkiej Europy – części Eurazji i Cywilizacji Lądu – jest wciąż odległa. Jednakowoż bez pionierów, którzy jako pierwsi podtrzymują wyższe ideały, nawet za cenę własnego życia, godna przyszłość oparta na powrocie do Tradycji i syntezie głębokiej tożsamości kulturowej z żądaniami sprawiedliwości społecznej nigdy nie nadejdzie. Darja świadomie uważała się za „człowieka przyszłości”, przyszłości, dla której Europa jest powołana do powrotu do swoich duchowych, platońskich, grecko-rzymskich — i, co najważniejsze, chrześcijańskich! — korzeni.

To jest Europa, którą kochała. To jest Europa, której pragnęła.

Darja, która wniosła swój własny wkład w sprawę Europejskiego Renesansu, na zawsze pozostanie w annałach tej prawdziwej Europy. Jej osobisty wyczyn odcisnął na jej ideach, przekonaniach, poglądach i zwiastunach nieusuwalne piętno heroicznego poświęcenia.

Aleksandr Dugin

Tłumaczenie: KK

Źródło: geopolitika.ru