W ramach cyklu „Poezja na Nacjonalista.pl” prezentujemy wiersz autorstwa Andrzeja Trzebińskiego, poety i dramaturga, redaktora naczelnego pisma „Sztuka i Naród”, nacjonalisty związanego z Konfederacją Narodu.
*
Śnieżne dachy obwiesiły szklane okna
w firanek
biały błam
Miasto zmierzchu cętkowane w punkty lamp:
w każdym oknie miedziak dla biednego…
Pejzaż późny w dziurach śniegu, jak koronka.
Osiwiały miękkie młode włosy brzóz.
Rozciągnięty w perspektywach zimy park
tak się skulił, że zamienił drzewa w kule…
Wschód księżyca — wniebowstąpi któraś z kul.
Biały konik
z garstek śniegu biały koń
w dzwonkach dzieci z puszczy się wynurzy…
Ktoś mu gwiazdkę pocałunkiem w czoło wpiął,
gwiazdkę — — gwiazdy są naprawdę zbyt duże.
Gwiazdy śniegu — — pocałunki czyichś ust
zamarznięte… może matki, może bielsze?…
Podeptane przez przechodnia but
zwiędłe kwiaty powietrza.
Lecz ty mała, tak zmalała w tym wieczorze,
nie narzekaj, patrząc na nie, że świat płaski,
bo przypomnę ci wtedy w przedszkolach
malowane przez dzieci obrazki,
które przecież jeszcze śliczniej… jeszcze gorzej!
— są płaskie.
*
Błąd, grupa nie istnieje! Sprawdź składnię! (ID: 9)
Najnowsze komentarze