Bp Richard Williamson: Potęga Różańca prowadzi do nieba

Kiedy po ostatnich Komentarzach stwierdziłem, że odmawianie Różańca jest rozwiązaniem obecnego szaleństwa rzekomych praw kościelnych „narzucanych” nam przez modernistyczny Rzym, wielu Czytelników mogło się zastanawiać, jaki związek może istnieć między tymi dwiema kwestiami. W jaki sposób wszystkie problemy Kościoła można, że tak powiem, scedować na Różaniec?

Zanim jeszcze siostra Łucja z Fatimy została zastąpiona w latach sześćdziesiątych przez atrapę, która miała być potulna wobec modernistów, zdążyła powiedzieć, że w naszych czasach Bóg dał Różańcowi szczególną moc, która może rozwiązać wszystkie problemy. Ta moc jest czymś, w co katolicy (i niekatolicy) muszą wierzyć w obliczu zbliżających się światowych kryzysów. Kluczową kwestią jest to, że otaczający nas świat pozbawił nas Boga, pozostawiając co najwyżej jego skorupę. Modlitwa różańcowa stopniowo przywraca ludziom świadomość istnienia Boga. Dlatego przejdźmy od spowodowanej przez człowieka nieobecności Boga do mocy Różańca.

Pozbawianie ludzkości Boga rozpoczęło się w czasach nowożytnych najpóźniej w piętnastym wieku wraz z upadkiem katolickiej wiary w Boga i odpowiadającym mu wzrostem podziwu dla człowieka w ramach tzw. renesansu, czyli „odrodzenia” człowieka. Podstawową ideą było to, że średniowiecze tak bardzo przeceniło Boga, że nie doceniało człowieka. Idea ta utorowała drogę do eksplozji humanizmu, czyli nadwartościowania człowieka dla człowieka, przez Marcina Lutra (1485-1548), w formie protestantyzmu na początku szesnastego wieku. Ten fragmentaryczny bunt subiektywnego człowieka przeciwko zjednoczonemu obiektywnemu porządkowi Boga katolicyzmu zdominował nowożytność „cywilizacji zachodniej”. Do protestantyzmu można przypisać wszystkie najważniejsze błędy naszych czasów, na przykład naturalizm, racjonalizm, a zwłaszcza liberalizm w XIX wieku, a następnie ekumenizm, modernizm, a szczególnie komunizm w XX wieku. Bezbożność przebyła długą drogę.

Przez ponad 400 lat katoliccy papieże, że tak to określę, podtrzymywali Wiarę Katolicką przeciwko Lutrowi, ale wraz z Soborem Watykańskim II (1962-1965) ustąpili, a w 2024 roku była już wolna droga, aby światowe igrzyska rozpoczęły się od kpiny z Ostatniej Wieczerzy. Tego rodzaju bluźnierstwo jest właściwie nową religią „zachodniej cywilizacji”. Aby w pełni zrozumieć, jak długotrwałe i głębokie jest wyobcowanie współczesnego człowieka od jedynego prawdziwego Boga, powinniśmy zapoznać się z charakterystyką Lutra przedstawioną przez francuskiego filozofa Jacquesa Maritaina w jego książce „Trzej reformatorzy”. Gwałtowne powstanie Lutra przeciwko Bogu miało miejsce w samej głębi ludzkiej duszy. Jak więc ktokolwiek może twierdzić, że odmawianie prostego i powtarzającego się Różańca może być remedium?

Fizycznie Różaniec angażuje, reguluje i uspokaja wszystkie najbardziej ruchliwe części człowieka: palce za pomocą paciorków, usta przy wypowiadaniu słów modlitwy, umysł przy rozważaniu tajemnic, a może nawet stopy przy chodzeniu w górę i w dół. To ujarzmienie naszej ruchliwej natury uwalnia duszę dla obcowanie z Bogiem, czyli do modlitwy. Mój umysł wędruje daleko? Paciorki sprowadzają mnie z powrotem. Zaś duchowo, tajemnice koncentrują się na Naszym Panu, otoczonym symetrycznie tajemnicami Matki Bożej (niesymetryczne „tajemnice światła”, dodane przez modernistów, powinny być pomijane). Ona Go rodzi, On umiera za nasze grzechy, Ona zostaje nagrodzona jako Królowa nieba i ziemi.

Jak wiemy, „nie od razu Rzym zbudowano”. Nawet Różaniec nie może ponownie otworzyć nieba w ciągu kilku tygodni. Ale ten, kto wytrwa w modlitwie różańcowej, ma wszelkie szanse, by powrócić na fale nieba i coraz bardziej oddalać się od fal świata. Każda tajemnica ma swoją własną lekcję Boga, a wszystkie piętnaście razem prowadzą mnie przez cały cykl historii naszego Odkupienia. Oto po co się urodziłem i dlaczego nigdzie indziej. Tutaj, w ciągu niecałej godziny, dokonuje się przegląd tego, co nadaje sens całemu Stworzeniu. Nasze życie na ziemi nie jest tylko „samotne, biedne, bez słońca, zwierzęce i krótkie”, jak powiedział pewien angielski filozof. Aby doprowadzić nas do nieba, nasz Pan cierpiał za nas więcej, niż my wszyscy razem wzięci moglibyśmy cierpieć. Chcę dostać się do nieba, zatem będę wierny specjalnej modlitwie, którą Bóg dał swojemu Kościołowi, aby mnie tam zaprowadzić!

Kyrie eleison.

bp Richard Williamson

Źródło: https://fsspxr.wordpress.com