Tadeusz Gajcy – Droga tajemnic

W ramach cyklu „Poezja na Nacjonalista.pl” prezentujemy wiersz autorstwa Tadeusza Gajcego, poety, współtwórcy i redaktora pisma „Sztuka i Naród”, nacjonalisty związanego z Konfederacją Narodu. Ten wielki patriota zginął 16 sierpnia 1944 roku podczas walk w powstańczej Warszawie.

*

Błę­kit­nie­ją­cy umar­łych proch
ro­śnie w zie­mi moc­ny jak ży­wioł
i na oczach pi­sze co noc
krę­te zna­ki jak mróz na szy­bie.

Bia­łą czasz­ką ko­ły­sze księ­życ,
sto­sy pla­net utka­nych z ko­ści,
za­gu­bisz się, po­my­lisz – w tym to­ko­wi­sku zwie­rząt
szkli­stym wło­sem po­ro­słych.

Łasi się grom i ciem­ność
do twych stóp: skuś się tyl­ko i pod­daj,
a za­ro­śniesz jak li­ściem – zie­mią
i za­le­je cię ogień i woda.

Usta z lęku zwiot­cza­łe jak gąb­ka
schy­lisz, po­znasz: mi­ster­ny znak
pi­sze w oczach ręką jak lot­ka,
któ­ry ko­ści umar­łych zna.

Bę­dzie sy­czeć wap­no i fos­for,
każ­dy ślad twój po­kry­je wę­giel,
ale gwiaz­dy w ko­pu­le nocy
wzej­dą bli­skie i jak­że pięk­ne.

I wy­wie­dzie cię z trwo­gi gę­stej,
w zim­nej skó­rze za­mknię­te­go jak w łu­sce,
któ­ry ognia lub kwia­tu sze­le­stem
sen od­my­ka – jak­że obcy i pu­sty.

*

Zdjęcie: polona.pl