Bp Richard Williamson: Ważność sakr biskupich

W kręgach tradycyjnych katolików ostatnio ponownie rozgorzała dyskusja na temat tego, czy konsekracje biskupów dokonywane w nowym rycie sfabrykowanym przez Pawła VI po Soborze Watykańskim II są ważne czy też nie. Innymi słowy, czy możemy być pewni, że kapłan, który otrzymał sakrę biskupią w nowym rycie, jest rzeczywiście biskupem? Pytanie to ma ogromne znaczenie, ponieważ od tego, czy mamy ważnie wyświęconych biskupów zależy przetrwanie Kościoła Katolickiego oraz możliwość dostania się dusz do Nieba, ponieważ dusze bezwzględnie potrzebują kapłanów i sakramentów, aby umrzeć w stanie łaski uświęcającej, bez której grozi im piekło.

Ogólnie rzecz biorąc, mamy do czynienia z dwoma różnymi poglądami na tę kwestię. Ogromna większość katolików, włączając w to Neo-Bractwo św. Piusa X przeorientowane w 2012 roku przez następców Arcybiskupa Lefebvre, a które przecież zostało przez niego powołane do życia w 1970 roku w celu obrony Wiary i Kościoła przed spustoszeniem dokonanym przez rewolucję soborową, nie widzi żadnego problemu. Twierdzą oni, że Sobór Watykański II (1962-1965) nie był aż tak wielką katastrofą, że Bóg dopuścił by swoim wrogom zdobyć w Kościele taką władzę, że mogli oni poważnie zaingerować w to, co niezbędne dla jego trwania, czyli obrzęd konsekracji przyszłych hierarchów. Sama ta idea jest niedorzeczna! Sobór Watykański II był zły, ale nie mógł być aż tak zły. Niestety, był!

Wystarczy spojrzeć na owoce, które niezbicie pokazują, co się stało. Porównajmy sytuację 20 lat przed Soborem i 20 lat po nim: mnóstwo katolickich szpitali, szkół, klasztorów, seminariów, przeoratów, klasztorów zostało zamkniętych czy oddanych na cele świeckie (Ps 78, 1). Czy kiedykolwiek było tak wiele porzuconych powołań lub tak mało nowych powołań, jak w okresie po Soborze Watykańskim II? Dlaczego? Z pewnością dlatego, że na przykład masa ludzi jest dziś przekonana, że pracownik pomocy społecznej jest bardziej przydatny niż ksiądz. Tam, gdzie nie ma Wiary, przynajmniej takiej, jak rozumiano ją przed Soborem, biskup i ksiądz są pozbawieni tego, czym właściwie są, a jedyne, co im pozostaje, to kiepskie naśladowanie kogoś, kim wcale nie są, na przykład pracownika socjalnego. A kto powinien głosić tę Wiarę? Biskupi i księża! Jak genialnie diabeł wywrócił do góry nogami umysły duchownych podczas Soboru Watykańskiego II! Być może obrzęd konsekracji był dla biskupów w jakiś sposób problematyczny…

Ks. Alvaro Calderon jest jednym z najlepszych teologów FSSPX, rezydującym w seminarium duchownym Bractwa w Argentynie. Ponad dziesięć lat temu napisał traktat na temat ważności nowego obrzędu sakry biskupiej. Doszedł do wniosku, że jest on „prawdopodobnie ważny”, ale nie z pewnością. Jednakże, ponieważ ważnie wyświęceni biskupi są absolutnie niezbędni dla życia i przetrwania Kościoła, to ów cień wątpliwości pozostaje zbyt duży i wszyscy katoliccy biskupi wyświęceni w nowym rycie powinni być warunkowo konsekrowani w starym rycie, z jego starą, z pewnością ważną, formą sakramentalną. Podobnie, stwierdza ks. Calderon, wszyscy kapłani wyświęceni w rycie posoborowym powinni zabiegać o otrzymanie święceń warunkowych w tradycyjnym rycie, aby usunąć wszelkie poważne wątpliwości dotyczące ich posoborowego kapłaństwa.

A skąd, zdaniem ks. Calderon, wynika ten cień wątpliwości? Stwierdza on, że intencją nowego obrzędu nie jest konsekrowanie biskupów ze stojącym za nimi boskim autorytetem nad owcami, prawdziwych gromów Bożych; ale raczej diecezjalnych moderatorów, miłych ludzi, demokratycznych administratorów, gotowych do posłuszeństwa co do joty lokalnej działaczce, która chce rządzić wszystkimi kogutami w grzędach w promieniu wielu kilometrów i która marzy o dniu, w którym będzie mogła wreszcie odprawić te strzępy, które pozostały po Mszy Świętej. Chłopcy, trzymajcie kobiety na swoim miejscu, bo są nie do zniesienia, kiedy wymykają się spod kontroli! Pan Bóg zawsze na pierwszym miejscu!

Kyrie eleison.

bp Richard Williamson

Źródło: https://fsspxr.wordpress.com