Ronald Lasecki: Refleksje o Marszu na Rzym

28 października 1922 roku rozpoczęła się w kilku miastach środkowej Italii koncentracja oddziałów „czarnych koszul”, które następnie przeprowadziły „Marsz na Rzym”. W jego następstwie król Wiktor Emanuel III zdymisjonował liberalny rząd i powierzył Benito Mussoliniemu sformowanie nowego. W optyce samych autorów Marszu i późniejszych historyków, rozpoczął on „Era Fascista”, którą jednak nieco ponad dwie dekady potem zakończyła wojenna klęska Niemiec.

Pomimo porażki projektu faszystkowskiego, fascynuje on dziś nadal i zachowuje moc inspirującą. Była to, jak dotychczas, ostatnia próba palingenezy Italii. Niewątpliwie też, od czasów Renesansu, było to największe natężenie pasjonarności Włochów – tak jak i u progu epoki nowożytnej, próbujące odrodzić antyczne dziedzictwo Italii. Po raz ostatni, jak dotąd, Włosi próbowali wtedy pójść drogą dziejów odmienną niż anglosaski liberalizm.

Marcia su Roma inspirował w pierwszej połowie XX wieku wzorowane na faszyzmie ruchy w niemal wszystkich krajach Europy i w zasadzie wszędzie indziej, gdzie oddziaływała kultura europejska (od Ameryki, przez całą Eurazję, po Filipiny). W drugiej połowie XX wieku włoski faszyzm inspirował ruchy tercerystyczne w samej Europie (gdzie były w opozycji wobec panujących reżymów) i w jej byłych koloniach afrykańskich i bliskowschodnich (gdzie często ich poglądy podzielali rządzący).

W XXI wieku nurt tercerystyczny (pod względem technologii politycznej mieszczący się w zasadzie w kategorii blankizmu) w gruncie rzeczy obumarł na rzecz populistycznego, w tym jednak z kolei odżyły tradycje mobilizacji i marszu na stolicę w celu obalenia rządu (nieudane – np. protesty rolników w Polsce, marsz Prigożina w Rosji w 2023 roku, oraz udane – np. zamieszki na Węgrzech w 2006 roku, szturm Kapitolu w USA w 2021 roku).

Chodzi więc o to, by ideę Marcia su Roma zaadaptować we właściwym warunkom obecnego momentu dziejów formacie, obalając nim liberalizm i wchodząc w erę postliberalną, czyli paradygmat tożsamościowy. Sam Marcia su Roma esencjonalnie byłby więc Antyliberalnym Przełomem, współtworząc tę szerszą (i otwartą!) kategorię wraz z innymi działaniami „wykańczającymi” liberalizm w imię powrotu do tożsamości i odmłodzenia ludu, tak więc poprawy rasy. Świętując Marcia su Roma, ewokujemy zatem Antyliberalny Przełom.

Ronald Lasecki

Źródło: facebook.com