Leon Zdzisław Stroiński – „Życie”

W ramach cyklu „Poezja na Nacjonalista.pl” prezentujemy kolejny wiersz autorstwa Leona Zdzisława Stroińskiego, redaktora pisma „Sztuka i Naród” i nacjonalisty. Ten wielki patriota zginął 16 sierpnia 1944 roku podczas walk w powstańczej Warszawie.

*

Tylko przed świtem widać było, jak deszcz giął wierzby i łozy nad

wodą spłoszoną skrzydłem wracającej sowy.

Ale to już dawno, gdy ziemia wyrzuciła z siebie krzyk i płomień,

który zburzył domy i chorągwie.

Pamiętasz, poległy przyjacielu? – krzyk i płomień gasł w dłoniach rozwartych –

nocą wznosiły się strzały ostatnie jak srebrne bańki powietrza z ust tonących.

Niebo płynęło wtedy głębokie i spokojne, a gotyckie źdźbła trawy

pochylały się blisko, coraz bliżej, już w oczach.

I umrzeć było tak łatwo – tylko dniem w dym i słońce się pochylić,

tylko nocą gwiazdy coraz chłodniejsze dłonią z czoła odgarnąć.

Domy pękły i posypały się w gruzy popielate i pomarańczowe –

sprzątnięto je – na tym miejscu w skleconych naprędce sklepikach

prążkowany grzebień szczerzy zęby w krzywym uśmiechu i świeci łysy

pagórek cebuli. Pod murem rząd koszów z chlebem i bułkami.

Idą ludzie ulicą, na której kamień i asfalt już tylko.

Więc umierać jest trudno.

– Tam gdzie rozebrano barykady, wyrósł las pomidorów

i poranny krok robotników grzechocze po wymytych mgłą płytach,

i ostry głos trąbki samochodowej strzela z pędzącej na obławę kolumny.

Z amarantowych płatów druku, niespokojnych jak chorągiew,

znów krzyk i cisza ścieka na ulicę, na której kamień i asfalt już tylko

– Więc umierać jest trudno.

Bo pod wysokim sklepieniem salwy życie jest proste jak śmierć.

Przyjacielu, padając pod łuk salwy – uważaj, nie uderz głową

o kosz z chlebem.

*