Zapomniana zbrodnia: Rzeź warszawskiej Pragi 1794

Nie dzielimy polskich ofiar na gorsze i lepsze. Nie przeciwstawiamy w ramach różnych szajb, którym ulegają także niektóre „środowiska narodowe”, jednych zbrodni na Polakach innym.

Jedną z zapomnianych zbrodni rosyjskiego zaborcy, szczególnie w okresie „Polski Ludowej”, była rzeź warszawskiej Pragi w czasie insurekcji kościuszkowskiej. W październiku 1794 roku po bitwie pod Maciejowicami, w której wojska polskie zostały pokonane, a ranny Kościuszko dostał się do niewoli, losy powstania zostały przesądzone. Rosjanom pozostało jeszcze zdobycie Warszawy. „Zgnieść ich [Polaków] doszczętnie, a dla budzącego zgrozę widoku wiarołomnej stolicy zatknąć tam sztandary najpotężniejszej monarchini – taki jest wielki cel” – pisał Suworow do generała Schwerina. Rosjanie dotarli tam 2 listopada 1794 roku, rozbiwszy wcześniej oddział powstańców pod Kobyłką. Rozpoczęło się ostrzeliwanie Pragi. Obroną polską dowodził gen. Józef Zajączek, ze strony rosyjskiej osobiście Suworow. Szturm przyprowadzono wczesnym rankiem 4 listopada. W krótkim czasie udało się przerwać obronę polską. Zginął wówczas bohatersko gen. Jakub Jasiński, który bronił szańca „Zwierzyniec”. Rozpoczęła się rzeź. Co prawda 3 listopada 1794 roku Suworow wydał instrukcję swym wojskom jak m.in. mają się zachowywać na Pradze. Jeden z jej punktów mówił wprost: „Nie wbiegaj do domów, nieprzyjaciela proszącego o łaskę oszczędzaj, nie zabijaj bezbronnych, nie walcz z babami, nie ruszaj małolatów”. Jednak Kozacy nie zwracali na to uwagi. Wedle różnych źródeł zostało zamordowanych od 15 do 25 tysięcy osób. W jeden dzień…

„Z najwyższym żalem informuję Waszą Lordowską Mość, że atakowi na linie obrony Pragi towarzyszyło najstraszliwsze i zupełnie niepotrzebne barbarzyństwo…” – w taki sposób brytyjski ambasador zawiadamiał swojego premiera o rzezi jaką Rosjanie dokonali na cywilnej ludności warszawskiej Pragi.

„Oderwane od piersi matek niemowlęta brano na spisy, by nie urosły do zemsty; zakonnice, zamknięte w klasztorze Bernardynek, zgwałcono i zarżnięto; dziewiętnastu Bernardynów i siedmiu starców kalek, rezydujących w klasztorze, poniosło śmierć męczeńską. Z domów wywlekano nieszczęsnych, by wśród pijackiej uciechy wymyślną zadać im śmierć. Niebawem place zasłane były ohydnie zsiekanymi trupami, bez odzieży, w jednej przerażającej masie wtłoczonych w błoto, bezkształtnych, a jednak drgających jeszcze niekiedy spazmami życia gromad i zwalisk. Z pośród kul świstu i huku pękających bomb wydobywały się jęki i wołania, co przerażały serca i sięgały aż do nieba. Obok ciał ludzkich piętrzyły się stosy bezładnie porzuconych sprzętów, krwawiły się pokaleczone trupy koni, psów, kotów, nierogacizny, gdyż rozjuszone widokiem krwi żołdactwo nie przepuszczało nawet zwierzętom. Zapalona od kul i kozackich żagwi Praga stanęła w płomieniach i dymie, dachy zawalały się z trzaskiem wśród przeraźliwego wycia zdobywców” – opisywał Henryk Mościcki.

Jeden z obecnych w Warszawie Prusaków wspominał: „Widok Pragi był okropny, ludzie obojej płci, starcy i niemowlęta u piersi matek pomordowane leżały na kupie; krwią zbroczone i obnażone ciała żołnierzy, połamane wozy, pozabijane konie, psy, koty, nawet świnie. Tu i ówdzie drgały jeszcze członki umierających. Całe miasto Praga stało w płomieniach i w dymie, a dachy zawalały się z trzaskiem, któremu odpowiadało przeraźliwe wycie kozaków, klątwa rozjuszonego żołdactwa”.

To był akt ludobójstwa, podobny do tego, co zrobili hitlerowcy na Woli w 1944 roku lub ukraińscy „heroje” na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. Okrucieństwo, zwyrodnienie, barbarzyństwo, czyli turańszczyzna w praktyce. Nie powinien więc dziwić fakt, że pojawił się pomysł „kanonizacji” Suworowa przez rosyjską Cerkiew. Podobny proces obserwujemy na upadłej Ukrainie, gdzie duchowni święcą pomniki ku czci banderowskich psychopatów. Inna cywilizacja.

Na podstawie: nacjonalista.pl/naszdziennik.pl