John Ronald Reuel Tolkien i kontynuacja „Władcy Pierścieni”

„Władca Pierścieni” to jedno z najbardziej znanych dzieł mistrza Tolkiena. Filmowa ekranizacja okazała się prawdziwym hitem, choć nic nie zastąpi tradycyjnej lektury i szerszego poznania niezwykłego świata. Warto przypomnieć, że J.R.R. Tolkien krótko po wydaniu trzeciego tomu „Władcy Pierścieni” rozpoczął pisanie jego kontynuacji. Rozpoczął, ale nigdy nie skończył. „Nowy Cień” (The New Shadow) – tak brzmiał tytuł powieści.

O niedokończonym projekcie pisał Tolkien w jednym z listów:

„Zacząłem pisać opowieść, która dzieje się jakieś sto lat po Upadku [Saurona], okazała się ona jednak złowrogą i przygnębiającą. Ponieważ mamy tam do czynienia z Ludźmi, nieuchronnie dotykamy najżałośniejszej z cech ich natury: szybkiego znudzenia się dobrem. Lud Gondoru w latach pokoju, sprawiedliwości i dobrobytu jest niezadowolony i niespokojny – tymczasem monarchowie i następcy Aragorna stają się już tylko władcami i zarządcami – jak Denethor lub nawet gorzej. Odkryłem, że już tak wcześnie rozsiewa się w Gondorze rewolucyjny spisek, w którego centrum znajduje się coś w rodzaju religii satanistycznej; tymczasem gondoryjscy chłopcy zabawiają się w Orków i pozostawiają za sobą zniszczenie. Mógłbym napisać „thriller”, dreszczowiec o spisku, o jego odkryciu i obaleniu – byłby to jednak tylko dreszczowiec. Nie wart fatygi.

Zachowane fragmenty liczą około 12 stron i zostały opublikowane przez Christophera Tolkiena w XII tomie „The History of Middle-earth: The Peoples of Middle-earth”.

Streszczenie

Historia rozpoczyna się w 220 roku Czwartej Ery, podczas 100 roku panowania Eldariona, syna Aragorna i Arweny. Wcześniejsze wersje mówiły, że akcja rozgrywa się około sto lat po Upadku Czarnej Wieży. Wydarzenia Wojny o Pierścień zatarły się, stając się tylko cieniem dzieciństwa tych nielicznych, których przodkowie widzieli ją na własne oczy. Jednym z nich był Borlas z Pen-arduin, młodszy syn Beregonda. W swoim ogrodzie nad Anduiną w cieniu Minas Tirith, prowadzi rozmowę z młodym mężczyzną o imieniu Saelon. Borlas przekonuje powątpiewającego rozmówcę o stałej obecności zła w sercach ludzi, rodzaju Ciemnego Drzewa, które nie może być wyrwane. Saelon przypomina, jak został w młodości skarcony przez Borlasa za marnowanie niedojrzałych owoców z sadu i nazwanie tego „robotą orków”. Borlas wyjaśnia, że niewłaściwe użycie owoców okrada świat z dobra i utrudnia jego zapełnienie. Saelon mówi o ludzkim zwyczaju wykorzystywania drzew według własnego pomysłu, a Borlas wyjaśnia, że tylko jeśli pomysł ten nie marnuje wartości drzewa to nie jest to złe.

Borlas jest znużony konwersacją, lecz Saelon chce dalej rozmawiać o naturze rosnącego zła. Twierdzi, że nie mogło być żadnych wspomnień o psotach młodości, które by zapoczątkowały rozmowę o Ciemnym Drzewie, i że Borlas musiał słyszeć o Herumorze (przywódcy Kultu Zła). Wspomina też, że od śmierci Wielkiego Króla coraz większa ilość ludzi nie jest zadowolona. Borlas pyta, co stwarza owo niezadowolenie, lecz Saelon chce wpierw wiedzieć, skąd zna imię Herumora. Oferuje mu wyjawić wszystko, jeśli jednak spotka się z nim po zmroku ubrany na czarno, po czym wychodzi z ogrodu.

Pozostawiony sam Borlas rozważa o swoim synu Berelachu, przyjacielu Saelona, oraz o nowinach z Ethir Anduin o zniknięciu statków. Wraca do domu, mając wrażenie, że wyczuwa zapach starego zła powracającego na świat.

*

Ciekawe, jak długi film udałoby się zrobić np. Peterowi Jacksonowi z tych wstępnych szkiców twórcy mitologii Śródziemia.