Czterolecie od 1919 — 1922 jest charakterystyczne przez rozwój rewolucji faszystowskiej i rozwinięcie się kadrówek. Czynne kadrówki są siłą solidnego Państwa, które zmierza do zrealizowania się i dla zrealizowania lepszego reżymu, przekracza prawo regulatora reżymu, który chcą obalić, ponieważ nie dorósł do istoty Państwa narodowego, do jakiego się dąży. Marsz na Rzym 28 października 1922 r. nie jest źródłem, ale ujściem tego ruchu rewolucyjnego, który od tej daty, wraz z utworzeniem ministerium Mussoliniego przechodzi do legalności. I w niej Faszyzm rozwija się jako idea kierownicza Państwa, tworząc jedne po drugich, nowe potrzebne organy wykonawcze dla całkowitego wniknięcia do porządku ekonomicznego, prawnego i politycznego, jakie Państwo posiada w sobie i gwarantuje.
Po 28 października 1922 r. Faszyzm, nie ma już więcej przeciw sobie Państwa do zwalczenia, już sam stał się Państwem, i tylko tępi te wewnętrzne stronnictwa, które sprzeciwiają się i opierają, rozwojowi faszystowskiej zasady, jaka ożywia nowe Państwo. Faszyzm nie jest już więcej rewolucją przeciw Państwu, ale Państwem walczącym przeciw pozostałościom i rozpadom wewnętrznym, które przeszkadzają jego rozwojowi i jego organizacji.
Okres gwałtów i nielegalności jest zamknięty, chociaż w dalszym ciągu przez pewien czas kadrówki robią tu i tam wypady, pomimo żelaznej dyscypliny, z jaką Duce Faszyzmu i już wówczas Naczelnik Rządu, usiłuje zastosować realność do logiki, która reguluje rozwój jego idei i partii.
Faszyzm posiada już wszystkie środki do rekonstrukcji, i do zmiany nielegalnej armii kadrówek w Milicję ochotniczą, żeby utrzymać w mocy, wojowniczego ducha Rewolucji, dopóki ta nie wykona swego programu, a partię podporządkowuje surowej hierarchii, zupełnie odpowiadającej planom wodza, a więc jest ona odtąd powolnym narzędziem tej samej rządowej akcji, która zabiera się z wielkim rozmachem do próby.
Italia Giolittiego jest wreszcie złamana, przynajmniej na terenie polityki militarnej. Między Giolittim i nową Italią — tą Italią kombatantów, kombatantów, faszystów, wierzącą na sposób mazzynistyczny — płynie i kipi strumień krwi, jak słusznie powiedział, jeden pełen wyobraźni mówca w Parlamencie. Ten strumień zatarasowuje krok temu, kto chciałby wrócić wstecz.
Kryzys jest zwyciężony: wojna zaczyna wydawać plon.
Giovanni Gentile
Fragment z „Źródła i doktryna faszyzmu”. Materiał o charakterze historycznym i edukacyjnym.
Błąd, grupa nie istnieje! Sprawdź składnię! (ID: 9)
Pieśń, której nikomu jak sądzę nie trzeba przedstawiać: https://www.youtube.com/watch?v=T3TxSngy6oI
Giovanni Gentile (ur. 30 maja 1875 w Castelvetrano, zm. 15 kwietnia 1944 we Florencji) – obok Benedetta Crocego najwybitniejszy filozof neoidealizmu włoskiego, twórca idealizmu aktualnego. Prowadził rozległą działalność społeczną i naukową, był pedagogiem, historykiem, propagatorem kultury włoskiej, wydawcą, ministrem edukacji w rządzie Mussoliniego. Idealizm aktualny stanowił filozoficzną podbudowę faszyzmu. Głosił, że podział na podmiot i przedmiot jest jedynie konstruktem umysłu i że „duch jest czystym aktem” objawiającym się w procesie edukacji.
Inaczej niż wielu intelektualistów włoskich do końca zachował wierność Mussoliniemu. Zamordowany przez partyzantów komunistycznych.