Wybór pism jednego z prekursorów solidaryzmu chrześcijańskiego na ziemiach polskich, z jego pozycji krytykującego ortodoksyjny, wolnorynkowy liberalizm gospodarczy i rozwiązania kolektywistyczne zastosowane w Rosji Sowieckiej, analizującego źródła i przejawy kryzysu kulturowego, politycznego i gospodarczego, trawiącego Europę w pierwszych dekadach XX wieku.
***
SPIS TREŚCI
Dariusz Grzybek, Wstęp.
Kwestia żydowska w świetle etyki.
Istota solidaryzmu.
Logika, metody i widnokrąg neoliberalizmu.
Zmierzch kapitalizmu.
Prawa ekonomiczne a socjologiczne.
Problem społeczny w katolickim oświetleniu.
Leopold Caro (1864-1939) – Leopold Caro (1864-1939), ekonomista, myśliciel polityczny i działacz społeczny. Urodził się 27 V 1864 r. we Lwowie. Studiował ekonomię oraz prawo na uniwersytecie w Lipsku. Po powrocie do rodzinnego Lwowa studiował również filozofię i obronił doktorat z zakresu prawa. Przez wiele lat był wykładowcą ekonomii na Uniwersytecie Jana Kazimierza, a w latach 1924 – 35 prowadził wykłady z zakresu ekonomii oraz nauk społecznych na Politechnice Lwowskiej. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Swoje prace publikował w wielu czasopismach, współpracował z Czasopismem Prawniczym i Ekonomicznym, Przeglądem Powszechnym oraz Ateneum Kapłańskim. W 1932 r. został powołany na stanowisko wiceprzewodniczącego Rady Społecznej przy Prymasie Polski. Caro uznawany jest za prekursora solidaryzmu chrześcijańskiego na ziemiach polskich. Wielki wpływ wywarły na niego koncepcje K. Gide, T. Carlyle, L. Bourgeois i J. Ruskina, faktyczną podstawą jego systemu było jednak przede wszystkim nauczanie społeczne Kościoła. Zmarł 8 II 1939 r. we Lwowie. Główne prace: „Der Wucher” (Leipzig 1893); „Studia Społeczne” (Kraków 1908); „Socjologia” (Lwów 1912); „Problemy skarbowe państwa polskiego” (Kraków 1919); „Równomierność świadczeń w ustawodawstwie” (Warszawa 1920), „Ku nowej Polsce” (Lwów 1923); „Zasady ekonomii społecznej” (Lwów 1923); „Myśli Japończyka o Polsce” (Lwów 1927); „Solidaryzm – jego zasady dzieje i zastosowania” (Lwów 1931).
***
Teksty profesora Caro publikował także magazyn nacjonalistyczny „Szczerbiec” – zobacz numer 156. i 157. – kliknij!
Błąd, grupa nie istnieje! Sprawdź składnię! (ID: 9)
Polecam każdemu najpierw lekturę tekstów w „Szczerbcu”, a później zakup książki. Niezwykła postać, którą trzeba przypominać nacjonalistom.
Leopold Caro (1864–1939) był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego solidaryzmu katolickiego. Urodził się 27 maja 1864 roku. Studiował na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie uzyskał stopień doktora praw oraz absolutorium z filozofii. Następnie podjął studia ekonomiczne w Lipsku. Po powrocie do ojczyzny praktykował jako adwokat – początkowo we Lwowie, później zaś przeniósł swoją kancelarię do Krakowa. W 1914 r. został zmobilizowany do armii austriackiej, w której służył w czasie I wojny światowej. Po jej zakończeniu zaciągnął się na ochotnika do Wojska Polskiego. Zdemobilizowany w 1920 r., osiadł na stałe we Lwowie. Objął katedrę ekonomii społecznej na Politechnice Lwowskiej. Przez krótki czas wykładał także na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W 1927 r. został prezesem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. W tym samym roku stał się członkiem Komisji Opiniodawczej przy Komitecie Ekonomicznym Rady Ministrów. W 1934 r. z inicjatywy kardynała Augusta Hlonda powołano do życia Radę Społeczną przy Prymasie Polski, w której Caro piastował stanowisko wiceprezesa. Zmarł we Lwowie 8 lutego 1939 roku.
*
Polecam wszystkim teksty profesora opublikowane w 156. i 157. numerze magazynu „Szczerbiec”.
https://www.nacjonalista.pl/2017/09/19/szczerbiec-nr-156-pismo-dla-politycznych-zolnierzy-nacjonalizmu/
https://www.nacjonalista.pl/2018/04/07/szczerbiec-nr-157-zero-poprawnosci-politycznej/
Kupujcie więcej niż 1 egzemplarz i przekazujcie dalej znajomym, komuś z rodziny, sąsiadowi. Niech nacjonalistyczny przekaz dociera do kolejnych Polaków!