5 maja mija kolejna rocznica śmierci Roberta Gerarda Sandsa (irl. Roibeard Gearóid Ó Seachnasaigh) znanego jako Bobby Sands, jednego z liderów Irlandzkiej Armii Republikańskiej, niezłomnego bojownika o wolność i jedność Irlandii, nacjonalisty. Bobby zmarł po 66 dniach strajku głodowego w brytyjskim więzieniu, żądając uznania siebie i innych więzionych członków IRA jako więźniów politycznych. W międzyczasie został wybrany posłem do brytyjskiego parlamentu. Razem z nim w trakcie strajku zmarło 9 innych irlandzkich nacjonalistów.
W swoim ostatnim wpisie w dzienniku napisał: „O jeden dzień bliżej do zwycięstwa, pomyślałem. Czułem wielki głód. W porównaniu z przeszłością byłem teraz szkieletem, ale to nie miało znaczenia. Jedyne, co naprawdę się liczyło, to pozostać niepokonanym. Znowu zmieniłem bok, nie mogąc uciec od kąsającego chłodu. Pomyślałem, że nie potrafią pokonać, mimo całego imperialnego arsenału, ani jednego Republikańskiego Jeńca, jeśli jest on niezłomny. Nie potrafią i nigdy im się nie uda zniszczyć naszej woli”.
Jego ostanie słowa przed śmiercią brzmiały: „Tiocfaidh ár lá, tiocfaidh ár lá”, co w języku irlandzkim znaczy „Nadejdzie nasz dzień”.
Błąd, grupa nie istnieje! Sprawdź składnię! (ID: 9)
Cześć jego pamięci! Jeśli kogoś interesuje życie tego bojownika o wolność to polecam film „Hunger” relacjonujący pobyt w więzieniu brytyjskim członków IRA do momentu ich śmierci z powodu strajku głodowego.
„Byłem jedynie wywodzącym się z klasy robotniczej chłopcem zamieszkującym narodowe getto, ale były to represje budzące rewolucyjnego ducha wolności. Nie mogę spocząć dopóki zanim nie osiągnę wyzwolenia mojego kraju, zanim Irlandia nie będzie suwerenną, niepodległą, socjalistyczną republiką.”
Bobby Sands
Warto też przeczytać jego zapiski więzienne – „Jeden dzień w moim życiu”.
Chwała Bohaterom! Chwała wolnej Irlandii!
Małą znaną ciekawostką jest to, że towarzysze Codreanu wśród nich m.in. słynny Ion Mota, też zrobili swój własny strajk głodowy (skończył się ich uwolnieniem, choć kompletnie odwodnionych i na wpół żywych, po bodaj 11 dniach), po tym, jak ZOG uwięził ich razem z Codreanu (choć w osobnych celach, jeśli nie więzieniach), po tym jak ten ostatni zlikwidował naprzykrzającego się mu i jego towarzyszom ZOGbota. Codreanu pisze o tym w „Pentru Legionari”.