„Oś zła”, „reżim wrogi demokracji”, „kraj rządzony przez drugiego Hitlera” – propaganda globalistów i syjonistów ma nieskończenie pojemny arsenał pojęć na określenie wrogów. Szczególnie dotyczy to krajów uważanych w przeszłości za potencjalne zagrożenie dla Izraela. Stanisław Michalkiewicz jak zwykle trafnie skomentował sytuację na Bliskim Wschodzie i w Europie:
Jak wiadomo, w następstwie „operacji pokojowych”, „misji stabilizacyjnych”, „walki o pokój” lub o „demokrację”, kraje te zostały wtrącone w stan krwawego chaosu. W rezultacie przestały stanowić zagrożenie dla Izraela, którego obrona jest od wielu dziesięcioleci podstawowym dogmatem amerykańskiej polityki zagranicznej. Ubocznym skutkiem tego chaosu jest masowa emigracja z tych krajów do Europy, a trzon uciekinierów stanowią młodzi mężczyźni przed 30 rokiem życia, a więc mężczyźni zdolni do walki. Ogołocenie tych obszarów z takich mężczyzn dodatkowo zmniejsza zagrożenie dla Izraela, ale dla Europy zwiększa – a w każdym razie – rodzi problemy z którymi próbujące kierować Europą eunuchy najwyraźniej nie dają sobie rady. O ile zatem na obszarze Bliskiego i Środkowego Wschodu oraz Afryki Północnej chaos wydaje się kontrolowany, o tyle masowy napór tamtejszej ludności na Europę może doprowadzić do chaosu niekontrolowanego, to znaczy – do zamętu, z którego może wyłonić się Europa, ale już całkiem inna od tej, którą znaliśmy. Jest to prawdopodobne tym bardziej, że przez Europę przewala się na podobieństwo tornada komunistyczna rewolucja, tym razem nie nakierowana już na gwałtowną zmianę stosunków własnościowych i terror, jak to miało miejsce w przypadku strategii bolszewickiej, tylko na masowe duraczenie milionów ludzi poprzez wbijanie im do głów doktrynerskich urojeń w miejsce rzeczywistości. W rezultacie tych działań historyczne narody europejskie mogą zostać doprowadzone nie tylko do stanu psychicznej bezbronności, ale nawet do przekształcenia się w tak zwany „nawóz Historii”. Charakterystyczne dla tej rewolucji jest to, że – podobnie jak w przypadku rewolucji bolszewickiej – w jej awangardzie występuje żydokomuna, która wszelkie próby obrony tożsamości historycznych europejskich narodów energicznie zwalcza – tym razem już nie jako „kontrrewolucję”, tylko jako „antysemityzm” i „populizm”.
Na podstawie: michalkiewicz.pl
14 sierpnia 2018 o 11:35
Mistrzowskie podsumowanie pana Stanisława.
14 sierpnia 2018 o 19:09
Szansa jest w zwycięstwie prezydenta Baszara al-Assada nad terrorystami, wtedy utworzy się Oś Liban-Syria-Irak-Iran, która mam nadzieję, że zostanie wsparta przez Chiny i Rosję (nie lubię Putina, ale mimo wszystko i niezależnie od przyczyn tego w konflikcie bliskowschodnim i geopolityce tego regionu zajmuje właściwą pozycję, pomimo że nie jest antysyjonistyczny to już sama pomoc Syrii jest cenna). W Iraku szyici powoli przesuwają się na pozycje takie jakie zajmują szyici w Iranie (przejmują idee Chomeiniego z dodaniem irackiego-arabskiego nacjonalizmu), stopniowo uniezależniają się od USA. Mam nadzieję, że Irak wróci do czasów świetności, jakie miał gdy rządził Saddam Husajn, czyli potężna armia i kwitnąca gospodarka z odrzuceniem syjonistycznych wpływów, mam też nadzieję na ugodę baasistowskiego/saddamistowskiego oporu z rządem szyickim w Bagdadzie, Iranem i baasistami z Syrii (od lat 60′ trwa rywalizacja między frakcją iracką, której uosobieniem był Saddam Husajn, a frakcją syryjską z Assadem na czele). Mam nadzieję na odbudowę Syrii i jej wzmocnienie, co doprowadzi do jeszcze większych powiązań z Libanem. Stworzenie takiej Osi prędzej, czy później doprowadzi do zniszczenia syjonistycznego potwora, wcześniej jednak Chiny powinny wesprzeć te kraje we wzmacnianiu swych gospodarek – interes jest po obu stronach, Chiny zyskałyby źródło dostaw ropy naftowej i gazu zniemnego i wpływy w regionie, który miał znaczenie na świecie od starożytności, a arabskie kraje Osi Oporu ożywienie gospodarek, rozwój technologiczny, a co za tym idzie wzmocnienie potencjału militarnego