Bp Richard Williamson: Jan Paweł II i inni święci Neokościoła

Zawziętość z jaką soborowi przywódcy Kościoła kanonizują soborowych papieży (wszyscy papieże od Jana XXIII) ujawnia zdecydowaną wolę wrogów Boga, żeby skończyć z katolicką religią i zastąpić ją nową religią Nowego Porządku Świata. Dlatego neo-kościołowi odpowiadają neo-święci fabrykowani w procesie demontażu i „odnowy” w celu ich „kanonizowania”. Jak zawsze z modernizmem, słowa pozostają te same, ale treść jest zupełnie inna. Dlatego wierzący katolicy wcale nie muszą się martwić o nieomylność tych neo-kanonizacji. One pochodzą od sobowtóra Kościoła katolickiego.

Ale co to jest sobowtór? Trudne pytanie, bo za byle co jest się obrzuconym epitetem „Sedewakantysta”, słowo, które teraz przeraża dobrych ludzi na równi ze słowem „antysemita”. Ale chodzi o to, aby rozpoznać rzeczywistość, „wydać sprawiedliwy wyrok”, jak mówi nasz Pan, i nie dać się zwieść pozorom, emocjom, ani słowom.

Tak więc w rzeczywistości, na skutek tego, co siostra Łucja z Fatimy nazwała „diaboliczną dezorientacją” ludzie Kościoła od lat 1950-tych i 1960-tych pozwolili na skażenie ich katolickiej wiary ideami i ideałami Rewolucji w najszerszym tego słowa znaczeniu, to znaczy na skażenie radykalną insurekcją współczesnego człowieka przeciw Bogu i Stwórcy. Jednakże ci zdrajcy pozostają ludźmi Kościoła w tym sensie, że nie ma innych, którzy „zajmują stolicę Mojżesza”, jak mówi nasz Pan (Mat. XXIII, 2).

Innymi słowy, sobowtór o którym mówimy to jest Kościół zajęty nie przez ludzi, którzy nie są ludźmi Kościoła, ale przez ludzi, których głowy są zajęte przez nową religię, absolutnie niekatolicką. To nie przeszkadza, że w tym zniekształconym Kościele kilku biskupów, wielu kapłanów i spora liczba wiernych może zachować katolicką Wiarę. Są oni na równi pochyłej i bardzo niebezpiecznej, ale nie możemy powiedzieć, że są poza prawdziwym Kościołem.

Krótko mówiąc, rozmawiałbym z tymi władzami Neo-Kościoła tak, jak postępowałbym z ojcem rodziny chwilowo szalonym. Nie zwracałbym wcale uwagi na jego szaleństwa poza konieczną uwagą dla obserwowania chwili, w której szaleństwo się skończy i nie przestanę go kochać, a nawet szanować przyrodzony jego stanowi ojca autorytet.

bp Richard Williamson