Książka „Ochotnicy Waffen SS. Idea i poświęcenie” autorstwa generała Felixa Steinera, obok „Frontu Wschodniego” Leona Degrelle’a, jest przedstawieniem punktu widzenia „drugiej strony”. Felix Steiner (1896-1966), generał Waffen-SS, twórca i dowódca ochotniczej Dywizji SS „Wiking”. Pod koniec wojny dowódca Grupy Armii „Steiner”, która miała przyjść na odsiecz otoczonemu Berlinowi. Po wojnie aresztowany, podczas procesów norymberskich oczyszczony z zarzutów zbrodni wojennych.
We wstępie poświęconym ochotniczym formacja wojskowym, Felix Steiner opisuje m.in. działania Legionów Polskich, nie kryjąc przy tym podziwu dla samego Józefa Piłsudskiego oraz wszystkich tych, którzy z bronią w ręku walczyli o powrót Polski na mapę polityczną Europy. Kolejne części książki to prezentacja szlaku bojowego dywizji „Wiking”. W szeregach jednostki służyli Holendrzy, Flamandowie, Norwegowie, Duńczycy, Szwajcarzy, Szwedzi, Finowie, Łotysze, Estończycy, obywatele Luksemburga. Na marginesie swoich relacji Autor nie szczędzi słów krytyki pod adresem niemieckiej machiny administracyjnej oraz polityki na terytoriach okupowanych przez III Rzeszę.
„Młodzi ochotnicy Waffen – SS naznaczeni byli piętnem śmierci już gdy jechali nad Odrę, by odbyć chrzest bojowy. Rozkaz dzienny brzmiał: „Obrona pozycji do ostatniego żołnierza”.
[...]gdy sowiecka kula znajdowała swój cel, nie było ważne czy ktoś ostatnim tchnieniem szepcze „Vive la Patrie!”, czy też „Leve het Vaderland!”. Ruski karabin wymierzony był bowiem w serce całej Europy.
Ci, którzy przeżyli, po powrocie do ojczyzny zostali uwięzieni bez względu na wiek i potraktowani jak zdrajcy narodu. Prawdopodobnie dlatego, że 15 lat szybciej zrozumieli, kto jest śmiertelnym wrogiem Europy i uwierzyli, iż muszą stawić mu czoła. Czy musieli ginąć, by potem zostać za to wyklęci?” (gen. Felix Steiner)
Z listu szwajcarskiego ochotnika Waffen SS:
Mój ojciec walczył jako hauptmann u Denikina. Moja matka zmarła w Kijowie w więzieniu GPU. W domu, w Szwajcarii, jako młody człowiek miałem wielokrotnie okazję brać udział w dyskusjach, które obracały się wokół idei paneuropejskich. Ja sam byłem europejczykiem i antykomunistą. Dlatego też w 1941 roku zgłosiłem się na ochotnika do walki z bolszewizmem. Zostałem ciężko ranny, jednak w 1945 roku znów znalazłem się jako pancerniak, na froncie na Węgrzech. Dnia 9 maja wysadziłem swój czołg pod Dippoldiswalde, po ciężkich przeżyciach przedarłem się przez Czechosłowację, dostałem się do radzieckiej niewoli, uciekłem na zachód, popadłem w niewole amerykańską i ponownie uciekłem. Jako robotnik pętałem się po Westfalii i w maju 1946 roku wróciłem w swoje strony ojczyste. Skazany zostałem tam na dwa i pół roku ciężkiego więzienia. Po odbyciu kary z włamywaczami i zabójcami wszelkiego autoramentu, rozpoczęła się dla mnie walka o byt. Nie wiem, ile razy chciałem sięgnąć po pistolet mojego ojca, który w styczniu 1944 roku zamordowany został na Ukrainie. (…) Odżywają we mnie nasze wspólne idee. Wszyscy, którzy kiedyś ramie w ramię prowadzili walkę, już wówczas nieśli w sercach nową Europę. Stanowiliśmy jedność. Byliśmy pionierami, ziarnem siewnym. Mieliśmy okazję uwiarygodnić czynem europejską jedność. Przepełniać nas będzie zawsze myśl, że wszystko, do czego dążyliśmy tak bardzo cierpiąc i ponosząc tak wiele ofiar, nie będzie daremne, skoro żołnierze z lat walki jeszcze żyją i wierzą nadal w to, co dawniej. Jak mówiło się w okopach: Bóg każdemu wojownikowi dodaje towarzysza.
Najnowsze komentarze