Wroclawianie.info: Twierdza Mikstat

Wieść gminna niesie, że od tygodnia ulice Mikstatu były opustoszałe, ludzie przemykali tylko po zmroku, ze sklepów poznikały artykuły pierwszej potrzeby : cukier, denaturat i mąka; okna zabito dyktą, a pod drzwiami poukładano worki z piaskiem. Żarliwie modlili się nawet ateiści. Księża przyzywali na pomoc samego Lucyfera. Mikstatańczycy obawiali się powrotu swojego ziomka – Franciszka, znanego we wrocławskim grodzie jako Rafał Dutkiewicz. Obawiali się, że powracający na łono Mikstatu syn marnotrawny nieść będzie tak jak we Wrocławiu – smutek i zniszczenie. Mikstatańczycy teraz już wiedzą, że mogą spać spokojnie. Na ich szczęście Franciszek, mistrz kierownicy oraz polityczny adiutant majora NKWD Baumana rezydować będzie jeszcze cztery lata na wrocławskim stolcu. Ku ich uciesze, a naszej tragedii.

Żyjemy w Polsce, w kraju na styku dwóch cywilizacji. Za Odrą rozciągają się bezkresne tereny przesiąknięte filosemicką polityczną poprawnością spod znaku parówki wetkniętej w kakao. Za Bugiem – domena homosovieticusa o wyraźnie azjatyckich rysach. Przeto nie może być inaczej, rzeczywistość nasza musi być wypadkową obu tych żywiołów. Zrozumienie tej zmutowanej urody otaczającej nas rzeczywistości daje prostą odpowiedź o przyczyny takich, a nie innych wyników.

Teoria spiskowa nakazuje wierzyć, że za wszystkim stało fałszerstwo. Cóż, teorie spiskowe mają to do siebie, że bronią się zawsze. Nawet wtedy, kiedy się nie bronią, kiedy napotykają argumenty rzeczowe, wydawałoby się – niepodważalne, można teorią spiskową obrócić i udowodnić, że nie są to argumenty przeciwko, lecz dowody jeszcze mocniej ugruntowujące sens spisku. Czy to znaczy, że fałszu nie było? Nie problem w tym, aby wierzyć lub nie w fałszerstwo wyników, ale w tym, aby zrozumieć mechanizm fałszowania, zdać sobie sprawę z jego prawdziwego obrazu fałszu. Fałsz nasz nie jest fałszem baumanowskim, odzianym w oficerki z pepeszą przewieszoną przez ramię, który lufą wymusza zmianę decyzji. Fałsz nasz jest tak banalny jak sam akt stawiania dodatkowych krzyżyków na kartach do głosowania. Jest tak naiwny jak naiwna jest bajka o awarii systemu wyborczego albo sequel tej historii – o ataku hackerów. Jest dla autorów fałszu tak bezproblemowy jak bezproblemowe było dodrukowanie kilku milionów fałszywych złotówek i wpuszczenie ich w obieg. Skoro można było dodrukować pieniądze to dlaczego nie można postawić kilku krzyżyków na kartach do głosowania?

Nasze wybory nie samym fałszem jednak stoją. Gospodin Dutkiewicz ze zręcznością właściwą mistatańskiemu prestidigitatorowi zbudował przez ostatnie 8 lat system lenny XXI wieku. Od tronu księcia udzielnego Mikstatu, aż po najbardziej zapyziałe rewiry Wrocławia rozciągają się hierarchiczne drabinki interesów i interesików. Sieć powiązań swoim skomplikowaniem przypomina scenariusz Mody Na Sukces. Jakiś czas temu, przy okazji imprezy dla urzędników za ponad 40 000 złotych okazało się, że w magistracie pracuje ponad 1200 osób. Do tego doliczyć można setki podmiotów, spółek miejskich o niejasnych powiązaniach finansowych, stowarzyszeń, fundacji ect., w których pracują lub zrzeszone są tysiące ludzi. Ta armia w większości nie jest zainteresowana zmianą status quo. Oni i ich rodziny nie podetną gałęzi, na której siedzą. Czy są to zwolennicy Franciszka? Nie, to są zwolennicy swojej pozycji, a tu i teraz oznacza to wspieranie Franciszka z Mikstatu.

A jak wygląda proza życia w Baumanogrodzie ? Przebudzenie dla tych, którzy smacznie nurzali się w idyllicznym śnie roztaczanym przez mikstatańskiego czarodzieja okazało się pobudką na kacu. Jak donosi Gazeta Wrocławska, zaczęło się od tramwajów. Co z nimi nie tak ? Cóż, historia przypomina tą z kawału o Mercedesach jakie rozdawano na Placu Czerwonym w Moskwie. Po czasie okazało się, iż nie chodziło o Mercedesy, a o rowery i nie o to, że je rozdawano lecz kradziono…W trakcie kampanii mowa była o zakupie kilkudziesięciu tramwajów, a już po wyborach w magiczny sposób z „kilkudziesięciu” zrobiło się „kilkanaście” tramwajów. Kolejnym tematem jest interes życia, dziura obok stadionu, za którą właśnie teraz miasto musi zapłacić Solorzowi 18 000 000 złotych. Ale spokojnie, ludzie Franciszka uspokajają, iż mają pomysł na zagospodarowanie nadroższej dziury na świecie. Ponoć na osiołku zbliża się ku naszemu grodowi tajemniczy inwestor, uratuje nas, zabije złego smoka, a po ucałowaniu Franciszka ten zamieni się w ropuchę…czy jakoś tak…

wroclawianie.info