Wielka Brytania: BNP ma nowego lidera

Od lewej: aktualny i były szef BNP

Z Wysp Brytyjskich na kontynent europejski przesłana została istotna informacja: Nick Griffin, europoseł w latach 2009-2014, od 15 lat sprawujący funkcję przewodniczącego British National Party, złożył oficjalną rezygnację. Na stanowisku szefa zastąpi go inny wieloletni działacz, 39-letni Adam Walker.

Przywódca brytyjskich nacjonalistów w sprawie swojej rezygnacji wydał specjalne oświadczenie, w którym dość obszernie uargumentował własną decyzję. Jak stwierdził, „15 lat to więcej niż wystarczająco długo”. Podkreślił, iż zarówno jemu, jak i partii, po okresie płynięcia stałym kursem przy zachowaniu części spośród osiągniętych sukcesów potrzebna jest zmiana ogólnej motoryki działań.

Nick przyznał, że do jego decyzji walnie przyczynił się niezadowalający wynik tegorocznych wyborów, pozbawiający go mandatu europejskiego. Zdaniem lidera nacjonalistów, sytuacja BNP była pod tym względem beznadziejna, ponieważ „miękki elektorat” zawojowała w całości konkurencyjna, „konserwatywna” partia UKIP Nigela Farage’a wyjątkowo ostrymi hasłami antyimigracyjnymi. Uznał jednak, że działacze partyjni mają prawo obwiniać jego za porażkę oraz sądzić, iż dało się rozegrać tę ważką batalię w sposób znacznie korzystniejszy dla BNP.

Wyjaśniając powody swojej rezygnacji, Nick oświadczył m.in.:

Tym, co liczy się najbardziej w partii mierzącej się z nieustanną presją czynników zewnętrznych, jest jej wewnętrzna spójność. Zatem miesiące wewnętrznych konfliktów między tymi, którzy mnie obwiniają, a tymi którzy mnie bronią, przyniosłyby naszej partii demoralizację i szkodę.

(…)

Ostatecznie nie chodzi tu o Adama Walkera, czy Nicka Griffina; chodzi o Brytyjską Partię Narodową, ostatnią nadzieję dla naszej rasy i narodu.

Nick Griffin w brytyjskim nacjonalizmie nie ma statusu neofity. Jego ojciec, Edgar Griffin, był radnym Partii Konserwatywnej, który sympatyzował jednak mocno z Frontem Narodowym. Już w 1978 roku jego syn stał się szefem lokalnej komórki NF. Na początku lat 80. Griffin poznaje Roberto Fiore i Derka Hollanda, z którymi w 1983 roku tworzy tzw. frakcję Politycznych Żołnierzy. Kilka lat później współtworzy Międzynarodową Trzecią Pozycję. W 1990 roku w wyniku wypadku traci swoje lewe oko i wpada w spiralę problemów finansowych oraz zdrowotnych, które wyłączają go na pewien czas z życia politycznego.

Do działalności nacjonalistycznej powrócił w 1993 roku, przyłączając się do kierowanej wtenczas przez Johna Tyndalla Brytyjskiej Partii Narodowej, gdzie prędko wypracował sobie pozycję czołowego aktywisty. Po latach toczenia z ówczesnym szefem zażartych sporów (Griffin nalegał na radykalne rozprawienie się ze zjawiskiem „skinheadyzacji”), w 1999 roku został wybrany na nowego prezesa BNP. Od tej pory organizacja przechodziła stopniową metamorfozę wizerunkową i prędko zaczęła osiągać coraz lepsze wyniki wyborcze – zarówno w wymiarze lokalnym, jak i krajowym oraz europejskim.

Przełomowymi dla partii okazały się eurowybory w roku 2009, w których BNP uzyskała spektakularny wynik 6% (prawie milion głosów), wysyłając do Strasburga dwóch europosłów, w tym właśnie Griffina.

Od tego momentu nastały jednak dla Brytyjskiej Partii Narodowej trudne czasy. W powyborczej odsłonie najpopularniejszego brytyjskiego talk-show „Question Time”, Nick Griffin został publicznie zlinczowany przez swoich politycznych wrogów, w tym ówczesnego ministra spraw wewnętrznych z ramienia Partii Pracy, Jacka Strawa. W europejskim środowisku nacjonalistycznym pojawiło się wówczas mnóstwo komentarzy wskazujących, iż Griffin popełnił tragiczny błąd, zgadzając się na takie traktowanie własnej osoby przez polityczno-medialny establishment. Następnie miała miejsce lawina ataków i oszczerstw ze strony dziennikarzy telewizyjnych i prasowych, przeciągająca się z miesięcy na lata. W ślad za nią, podążyły represje policyjne – aresztowania (m.in. skarbnika partyjnego Jeffersona za „podżeganie do nienawiści rasowej”), najścia na domy, procesy z kategorii podatkowych i finansowych, odzierające ugrupowanie z setek tysięcy.

W ślad za atakami z zewnątrz, przyszła kolej na wstrząsy wewnątrzpartyjne. Drugi przedstawiciel BNP w Parlamencie Europejskim, Andrew Brons, prędko wypowiedział posłuszeństwo swojemu szefowi i usiłował obalić jego rządy w partii. Przegrał jednak w powszechnym głosowaniu, wyprowadzając następnie za sobą część działaczy i zawiązując konkurencyjną Brytyjską Partię Demokratyczną. Kolejną głośną sprawą była tzw. frakcja narodowo-liberalna w łonie BNP, która, jak się potem okazało, powstała z inspiracji państwowych służb. Swoich „kretów” do partii wprowadziła nawet BBC za pomocą udających nowych członków dziennikarzy, którzy potem próbowali ośmieszyć BNP i Griffina dzięki pozyskanym materiałom. Nacjonaliści zemścili się jednak na stacji w piękny sposób.

W następstwie zarówno powszechnej nagonki medialnej, jak i rozłamów wewnętrznych, rewolucja BNP uległa zahamowaniu. W wyborach lokalnych 2012 utracono większość radnych, w tym także przedstawiciela w parlamencie londyńskim.

Za swój największy dotychczasowy sukces polityczny Griffin uznał podróż do Syrii, dzięki której zdołał wraz z rzecznikiem parlamentu syryjskiego Dżihadem al-Lahamem, opracować list otwarty, apelujący do brytyjskiej Izby Gmin o wstrzymanie planów „ograniczonego uderzenia” na Syrię, snutych wówczas przez gabinet Davida Camerona. Dokument ten, mimo iż media głównego nurtu robiły wszystkiego, by tego nie przyznać (BBC oraz The Guardian z wielką niechęcią i rezerwą opisywały pokojową misję brytyjskiego europosła), w istotny sposób przyczynił się do brytyjskiego weta. Tym samym można uznać za bardzo prawdopodobne, że syryjski rząd – dzięki pośrednictwu angielskiego nacjonalisty – wstrzymał nielegalną inwazję, planowaną przez torysów.

Dotychczasowa działalność nacjonalistyczna i poselska Griffina pełna była także polskich akcentów. Wielokrotnie zamieszczał m.in. raporty z działalności Narodowego Odrodzenia Polski na swojej oficjalnej stronie dotowanej przez Parlament Europejski. Bronił również polskiego sektora energetycznego przez banksterami i łupieżczymi spółkami związanymi z Georgem Sorosem, zarzucając przy okazji polskojęzycznym politykom zdradę stanu. W dniach 28-29 września 2013 roku, na kongresie Brytyjskiej Partii Narodowej, był sygnatariuszem polsko-brytyjskiej deklaracji solidarności z prześladowanymi działaczami greckiego Złotego Świtu, którą podpisał wespół z szefem wydziału zagranicznego NOP – Michałem Lewandowskim. 11 listopada tego samego roku brał udział w organizowanym przez krakowski oddział NOP Marszu Wolnej Polski, gdzie w przywódczym stylu przemawiał do wielotysięcznego tłumu.

Nowy szef, Adam Walker, od wielu lat kierował wydziałem organizacyjnym BNP. Znany jest jako aktywista typu ulicznego, odpowiadający za rozliczne manifestacje i głośne kampanie, zawsze przebywający ze zwykłymi ludźmi. W przeszłości był zawodowym żołnierzem, pracował również jako nauczyciel (uprawnienia do wykonywania zawodu utracił ze względu na „faszyzm”) oraz działacz związkowy.

Nick Griffin nie rezygnuje naturalnie z działalności politycznej. Będzie nadal członkiem Rady Wykonawczej BNP i jedną z najważniejszych postaci w partii.

Na podstawie: bnp.org.uk, informacje nadesłane

Komentarz: Dziękujemy, Nick! Nowemu przewodniczącemu bratniej organizacji życzymy z kolei samych sukcesów na drodze ku większej konsolidacji nacjonalistycznych sił w starym Albionie.