Janus – pionierzy włoskiej sceny alternatywnej

Janus to nazwa legendarnej i w zasadzie pionierskiej kapeli włoskiej sceny „musica alternativa”, związanej z ruchem narodowo-rewolucyjnym czy też „post-faszystowskim”. Sześcioletni czas istnienia zespołu (1975 – 1981) zawiera się w tzw. „anni di piombo” (latach ołowiu) – niezwykle ważnym dla współczesnej historii Włoch okresie rozkwitu przemocy politycznej, zamieszek ulicznych i zamachów bombowych. Wtedy to młodzi aktywiści MSI (Włoskiego Ruchu Społecznego) i innych, mniejszych (ale często bardziej radykalnych) ugrupowań nacjonalistycznych ścierali się z rządowymi siłami porządku oraz partiami lewicowymi. Ten „czas burzy i naporu” (a także wielkich marzeń i zawiedzionych nadziei…) dobrze podsumowany jest w piosence i wideoklipie grupy Varunna: http://www.youtube.com/watch?v=W7bGEUPDcm8.

Wracając do Janus – kapela ta powstała (początkowo pod nazwą Janum) w roku 1975 z inicjatywy bębniarza Mario Ladicha i gitarzysty-wokalisty Fabio Torriero. Panowie ci udzielali się także w zespole Nuevo Canto Populare, który również miał polityczne teksty, a oficjalny album „La Nostra Alba” wydał w roku 1976.

W roku 1976 Janus zadebiutował (jeszcze jako Janum) singlem, zawierającym dwa utwory: „Tempo di vittoria” oraz „Rivoluzione”. Rok 1977 przyniósł kolejny materiał EP (znany jako „European Rock Ensemble”), zawierający 5 utworów. W 1978 ukazał się materiał „Al Maestrale” – album trwający blisko pół godziny i zawierający 9 utworów: „An Dro”, „Al Maestrale”, „Trotto”, „Il Ritorno Del Cavaliere Nero”, „Il Fuocco E La Spada”, „Neapolis”, „Manifestazione Non Autorizzata”, „King of the Faires” i „Tempo di Vittoria”. Była to urozmaicona muzyka, wpływy rocka i popu przeplatały się w niej z elementami folkowymi (znaczonymi m.in. przez bardzo ciekawe partie fletu). W niektórych utworach zespół grał ostro i zadziornie, w innych zaś lekko i melodyjnie. Co istotne, Janus – choć odwoływał się do nacjonalizmu – nie wynikał w żaden sposób z tzw. sceny „Rock Against Communism”, która zresztą powstała dopiero kilka lat później w Wielkiej Brytanii i skupiała przede wszystkim NS-skinheadów, wywodzących się z punk-rocka. Janus miał inne korzenie, a także odmienną formę i w gruncie rzeczy także przekaz.

Planowany drugi album nie ukazał się, pozostały po nim jedynie dwa utwory instrumentalne (czy właściwie: dwie części kompozycji „Pescatore di sogni”). Materiał ten wyszedł na singlu w roku 1980. Rok później grupa rozwiązała się, a dopiero w latach 90-tych ukazały się reedycje ich nagrań, w szczególności „Al Maestrale”. W 1997 roku wyszła także na kasecie składanka „Tributo a Janus”, gdzie w hołdzie legendarnej grupie zagrały kapele Hyperborea, Sopra Le Rovine, Hobbit, ADL 122, Londinium SPQR, Terre Di Mezzo, Malabestia, Intolleranza, Corona Ferrea, Isola Bianca i Antica Tradizione.

Jeden z gitarzystów Janus, Stefano Recchioni, zginął w roku 1978 podczas ulicznych zamieszek.

Prokonsul ATW
Za: http://www.legitymizm.org/mlodziez_imperium/MI005/zasoby/28.html