Maciej J. Kononowicz – „Codreanu”

Powiedz Codreanu, dziwna rzecz:

w chmurny listopad, nocą w pustym trakcie rumuński szczerbiony miecz

pękł wtedy właśnie.

Powiedz Codreanu, dziwny traf

bo przecież patrzyłeś przed siebie,

a w oczy Ci się wdarła noc i salwa gwiazd

(żelazne – gwiazdy – na – niebie -)

Któż z Was wiedział, czternastu, że właśnie tej nocy

Któż z Was wiedział, że tutaj, że właśnie w tym lesie Śmierć przybliży swe usta, że spojrzy Wam w oczy,

że rumuńska nad Wami rozpłacze się jesień?

Głupcy w szlifach, kopiący imitację złota!

Któż z Was wiedział, że to misterium tak proste

życie na sztandar przemienić: huk, krew i mgła w oczach

…dzwoniące w kieszeniach pół miliona lei?

Chociaż wicher poszarpał akordy mauzerów

Chociaż noc czarną szatą tę zbrodnię okryła -

Wiemy, wiemy zbyt dobrze, kto strzelał do celu

Wiemy, wiemy dokładnie, gdzie Twoja mogiła!

Nie zarośnie zielenią, nie rozmięknie pod łzami

(Oczy Twoje płonące – usta Twoje płomienne -) Któż zapomni? – Koledzy? – Czy może żandarmi?

Ci – nigdy! Ani Ciebie, ni tych, co płakali

Gdy pod Gwardią żelazną w kolumnach idącą

Nowych dróg strumień tryśnie i krwią nową spłynie

Imię Twe, Codreanu, jak sztandar kwitnący

zerwie Nowa Rumunia na Twojej Mogile.

Powiedz Codreanu, dziwna rzecz:

w chmurny listopad nocą, na pustym trakcie

rumuński szczerbiony miecz

zamilkł -

Nie na zawsze!!

Powiedz Codreanu, dziwny traf:

bo przecież patrzyłeś przed siebie

a w oczy ci się wdarła noc i salwa gwiazd

(żelazne – gwiazdy – na-niebie-)

Codreanu, kolego – w tamtą noc

dostałeś Krzyż najwyższej rangi:

żelazną kulę na Twą pierś

żandarmi..

Wiersz ukazał się w wydawanym przez Instytut Norwida piśmie Szczerbiec.
Przedruk wyłącznie po uzyskaniu zgody redakcji. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Pismo do nabycia:
http://www.archipelag.org.pl/