Powstała w 2000 roku w Trieście formacja Ultima Frontiera z pozoru gra nieskomplikowaną muzykę. Jednak jest w niej tyle energii i radości (zwłaszcza na koncertach), iż śmiało można zaliczyć zespół do jednego z czołowych na włoskiej scenie tożsamościowej. Ultima Frontiera często i chętnie występowała na imprezach różnych włoskich formacji politycznych (i nie tylko) i nawet w okresie zawieszenia działalności, niektórzy członkowie zespołu w dalszym ciągu dawali koncerty akustyczne. Oczywiście jak to ma miejsce w przypadku Italii muzycy nie kryją swoich sympatii politycznych, czego piszący te słowa był osobiście świadkiem podczas pobytu we Flandrii, gdy wokalista zdecydowanie przed kamerami tamtejszej telewizji podkreślał dumę z bycia …. – tu nazwa pewnego kierunku politycznego z włoskim rodowodem 
Do tej pory UF wydała 4 pełne albumy:
- “Non ci sono più eroi” (2003)
- “Non Conforme” (2006)
- “Arditi Sentieri” (2008)
- „Anime Armate” (2010)
Teksty powinny zadowolić nawet wybrednych słuchaczy, gdyż są niesłychanie zróżnicowane. Od krytyki rewolucji francuskiej („Unosetteunonove”) i podkreślenie, iż „moją rewolucją jest ta z 1922 roku”, poprzez hołd dla Corneliu Codreanu („Il Capo di cuib”) i włoskich Arditi oraz ich współczesnych naśladowców („Laude dell’eroismo ardito”, „Arditi sentieri”), podkreślanie historycznych więzi Istrii i Dalmacji z Włochami („Terra rossa”), wspomnienie ważnych dla Triestu wydarzeń („Trieste 1953″), utwór dedykowany wszystkim nacjonalistom na świecie ze słowami refrenu: „Moja ojczyzna jest tam gdzie walczą o moje idee” („Patria”), aż po całkowicie apolityczne utwory o „włoskiej świeckiej religii” czyli futbolu i innych sprawach („Domenica”, „Birra grande subito”).
Najnowsze komentarze